Balkenende als Euro-NSB’er
Van uitstel komt afstel. Een heel bekend gezegde. Maar helaas niet altijd waar. We moeten nog maar zien hoe het zal aflopen met de plicht om, als je een nieuw paspoort aanvraagt, twee vingerafdrukken in te leveren ten behoeve van een landelijke database die wordt bijgehouden en geraadpleegd door de politie. Maar waar is het voor nodig, om zo’n bestand aan te leggen? Vingerafdrukken van burgers die nog nooit iets hebben misdaan, opslaan in een bestand? Voor wat dan? Wegen de voordelen wel op tegen de risico’s? Ooit werd het niet als een bezwaar gezien om verwijzingen naar de Godsdienstige achtergrond en afkomst van mensen in het bevolkingsregister op te nemen. Dat maakte het jaren nadien nodig om in de oorlog het Amsterdamse bevolkingsregister op te blazen om deze gegevens uit handen van de Duitse bezetter en diens Hollandse vazallen te houden!
In Duitsland hebben ze meer van de oorlog geleerd, dan wij. Het Duitse volk heeft zich onlangs met succes verzet tegen het door de politie inzamelen van vingerafdrukken die met een heel ander doel door burgers zijn verstrekt. Maar wij, goedgelovige en hardleerse Hollanders, zien er geen enkel bezwaar in, om onze vingerafdrukken in een politiebestand op te nemen. Oorspronkelijk zou die griezelige vingerafdrukkeninzameling al aan het eind van deze maand ingaan, maar de invoering is door CDA-staatssecretaris Bijleveld uitgesteld tot 21 september. Dit uitstel wordt niet ingegeven door het grote gevaar dat aan dit soort persoonsbestanden kleeft, maar uitsluitend door het feit dat de gemeenten de zaak niet tijdig rond kregen.
“Maar ik heb toch niets te verbergen?” “Ik heb geen kwaad geweten.” “Van mij mogen ze mijn vingerafdrukken best hebben, we leven toch in een fatsoenlijk geregeerd land?” Dit soort teksten hoor je zo nu en dan verkondigen. Onterecht. Want welke politieke partij vormt de grootste fractie in de Tweede Kamer en in de regering? Het CDA. De nieuwe NSB.
Zonder blikken of blozen maakt het CDA in het Europese parlement deel uit van de fractie waar ook de partij van de Italiaanse neo-fascist Silvio Berlusconi deel van uitmaakt. Een club waarin de erfgenamen van het fascistische gedachtegoed van Benito Mussolini zitting hebben. Voelt het CDA zelfs maar een béétje schroom? Nee hoor. “Want de socialisten zitten ook in één fractie met de oud-communisten,” zegt Europees lijsttrekker Wim van de Camp in De Pers. Alsof Christen-democratie en fascisme net zo dicht bij elkaar liggen als socialisme en communisme. De onbeschaamdheid ten top, en een klap in het gezicht van menig bonafide Christen-democraat. En het boegbeeld van het CDA, partijleider Balkenende, vindt dat blijkbaar prima. Want hij doet er het zwijgen toe.
“Dat valt best mee, met die Berlusconi.” Ook teksten als deze hoor je zo nu en dan verkondigen. Wéér zo’n misvatting. Even los van het feit dat hij de Italiaanse fascisten met open armen in zijn verbond welkom heette, vertoont hij zelf meerdere belangrijke kenmerken van de fascist. Ten eerste het belemmeren van de rechtsgang. Zichzelf onschendbaar maken: hoe haal je dat als fatsoenlijk leider in je hoofd… En ten tweede het knechten van de media: Italiaanse journalisten, columnisten en presentatoren die hem kritisch beoordelen, verliezen in rap tempo hun baan. En dat soort maatregelen, daar heeft het CDA wel wat mee. Onder auspiciën van het CDA werd nog niet zo heel lang geleden een vlijmscherpe cartoonist van zijn bed gelicht en met veel machtsvertoon vastgezet.
Persbreidel. Pas nog wist Berlusconi te voorkomen dat afbeeldingen van hem in het gezelschap van veel te schaars geklede, veel te jonge vrouwen werden geopenbaard. Een schande. Berlusconi en jonge vrouwen… Hij krijgt met zijn charismatische kop zelfs een of andere tietenmevrouw van de door hem ingelijfde Italiaanse Radio En Televisie Omroep zover, zich kandidaat te stellen voor Europa. Het gaat blijkbaar niet meer om herseninhoud, maar om cupmaat. Nu zijn er wel meer foto’s bekend van fascistenleiders met mooie jonge vrouwen. Met kinderen zelfs. Ik noem een Hitler. Ik noem een Mussolini. Die wisten er ook wel raad mee. Vind ik toch nog één verschil tussen Balkenende en Berlusconi. Die laatste maakt zichzelf dus belachelijk door steeds de nabijheid van jonge vrouwen op te zoeken. Behoorlijk aanstellerig voor een vent van in de 70. Nee, dan Balkenende. Begeeft zich ook graag onder een jong publiek. Nooit zal ik die halve doodsmak vergeten, die onze premier maakte toen ‘ie dacht dat je zomaar op een skateboard kon gaan staan… Uiterst pijnlijk kwamen een verschrikkelijke portie wereldvreemdheid en een totaal gebrek aan charisma aan de oppervlakte.
Nu zijn er wel meer voorbeelden bekend van wereldvreemde en charismaloze vazallen van het kwaad. Ik noem een Anton Mussert. Een zouteloze waterstaat-ingenieur die gelukkig nooit in staat bleek, een doorslaggevend aantal kamerzetels in de wacht te slepen. Maar Europa stond in brand, aangestoken door Duitsland en Italië. Jarenlang.
Een van de vurigste vertolkers van het fascistische gedachtegoed in de Tweede Wereldoorlog, de na de oorlog terecht ter dood veroordeelde Hilversumse radiopresentator Max Blokzijl, sprak in zijn laatste uitzending de profetische woorden: “Wij komen terug, luisteraars.” Hij krijgt -weliswaar met een flinke vertraging- gelijk. Hitler en Mussolini wilden één Europa. Komt eraan. Fascisten als regeringsleider. Hier en daar al gerealiseerd. Ik heb last van verschrikkelijke gedachten. Gedachten aan Berlusconi als de nieuwe Mussolini. Gedachten aan Balkenende als de nieuwe Mussert. En gedachten aan vingerafdrukkenjaagster Bijleveld als de nieuwe Rost-Van Tonningen. Frau Antje als tientjeshoer en Balkenende als Euro-NSB’er.
Gaat u morgen vooral stemmen voor het Europese Parlement. Stemt u vooral wat uw hart u ingeeft. Voor mijn part stemt u op de PVV. Maar liever niet op het CDA...
