Een bijnadoodervaring; best wel verfrissend
Column door Days-Of-WildIk zit in een vliegtuig, een lange lijnvlucht naar een ver land. Er zijn twee gangpaden en ik bevind mij aan de linkerkant van het toestel op de middelste van drie stoelen. Links van mij zit een ietwat te dikke man en rechts van mij waarschijnlijk een priester of dominee, te oordelen aan het boordje dat hij draagt. Het kan ook een verstrooid iemand zijn die zijn overhemd verkeerd om aan heeft, of iemand die een nieuwe trend probeert te starten in navolging van het jaren negentig rap duo Kris Kross, die een videoclip maakten waarbij ze hun broek achterstevoren aan hadden, maar die kans lijkt me klein.
Het is een prettige vlucht. De stewardessen zijn aardig, zien er leuk uit, ze komen regelmatig met versnaperingen langs en ik vlot aardig in mijn boek. Plotseling maakt het vliegtuig een aantal rare bewegingen, vliegt dan weer gewoon en maakt weer wat rare bewegingen. Het zal wel turbulentie zijn, denk ik. En terwijl ik dit denk kraken de speakers en kraakt de stem van de piloot door het toestel. "Dames en heren hier spreekt uw gezagvoerder. Ik heb een vervelende mededeling, wij hebben wat problemen aan onze motoren waardoor we genoodzaakt zijn het vliegtuig eerder aan de grond te zetten dan gepland."
Er gaat een golf van teleurstelling door het vliegtuig, dat betekent gigantische vertraging.
"En om het geheel nog iets vervelender te maken," gaat de gezagvoerder verder, "zullen wij genoodzaakt zijn dit te doen op een plek die daar niet echt geschikt voor is. Met andere woorden, we gaan neerstorten."
De teleurstelling maakt plaats voor ontsteltenis.
"Dus dames en heren, ondanks de situatie blijft het gebruik van mobiele telefoons verboden, en ik raad u aan nog datgene te doen waar u denkt het meeste plezier van te hebben", en wij horen het geluid van een aansteker door de omroepinstallatie en het genotvolle inhaleren van de piloot en kennelijk zijn hele crew.
Voordat ik de kans krijg in paniek te raken zie ik uit mijn ooghoek hoe mijn linker buurman zijn broek open ritst, zijn jongeheer eruit haalt en fors begint te sjorren. Ik kijk met volle verbazing naar de openlijk masturberende man naast mij en binnen luttele seconden komt hij vruchteloos klaar tegen de zitting van de stoel voor hem. Na even na te genieten valt het hem op dat ik naar hem zit te kijken. In plaats van zich te verontschuldigen zegt hij: "Mijn vrouw zegt altijd dat ik te snel klaarkom, maar ik wist dat ik er ooit eens profijt van zou hebben. Wie lacht er nu het hardst?" Hoofdschuddend wend ik mij af en mijn rechteroor vangt een murmelend geluid op. Ik kijk naast mij en zie de geestelijke in gebed verzonken.
Eén tel vraag ik me af of ik hem zal storen in zijn gebed. Het risico bestaat dat hij zijn verbinding met God verliest en het is maar de vraag of dit voor het neerstoren nog hersteld kan worden. Ik zou niet willen dat deze man op de verkeerde plek terecht komt. Maar ik vermoed dat God het allemaal wel in de gaten heeft en besluit hem op de schouder te tikken. Hij kijkt vertraagd op, alsof hij in slow motion weer in de werkelijkheid terug komt en kijkt mij vragend aan.
"Mag ik u wat vragen?" vraag ik hem voorzichtig, wetend dat ik dat eigenlijk al doe.
"Natuurlijk. Vraag".
"Waarom bidt u?".
"Ik bid niet voor mijzelf, maar voor de redding en zieleheil van mijn mede lotgenoten".
"Dat is heel nobel, maar waarom zou God u en ons redden als hij dit ook veroorzaakt heeft?"
Hij kijkt mij meewarig aan en zegt, "maar mijn God heeft dit niet veroorzaakt. Hun God", zegt hij en wijst iets verderop naar voren in het andere gangpad. Ik volg zijn vinger en zie twee oosters gekleede mannen geknield op de grond liggen. Uit hun Arabische klanken kan ik niet opmaken of ze blij of doodsbang zijn.
Voordat ik mij verder aan dit geloofsvraagstuk kan wijden hoor ik de man van een stelletje op de rij achter ons kwaad uitroepen terwijl hij opstaat "Mijn schuld?! Mijn schuld?! Hoe is dit in godsnaam mijn schuld?!!" Ik wil hem wijzen op wat mijn buurman mij net vertelde maar vraag me af of hij in deze situatie wel geïnteresseerd is in een theologische discussie.
"Niet alles is mijn schuld hoor!! Als jij een beetje de dagen bij had kunnen houden en niet te dom was om de pil te vergeten zou je niet zwanger geworden zijn en had ik niet met je hoeven trouwen!! Ik wou dat ik nog voor de crash van je kon scheiden!!" Voorin bij de middelste rij stoelen staat een jongeman op en roept "mom, dad, I'm gay! And mister..." wijzend naar de tierende man achter mij, "...you're hot!" Ik zie hoe de geestelijke naast mij direkt weer in gebed verzinkt. Of hij nou bid om er voor te zorgen dat de jongen nog voor de aanraking met de grond 'zal genezen', of dat hij naar boven doorgeeft dat er een 'verkeerde' aankomt, weet ik niet.
Aan de rechterkant van het toestel ergens achter mij staat een man op die roept "Ik ben een politicus. Jarenlang heb ik bij verkiezingen gelogen om er maar voor te zorgen dat de kiezers op mij stemden. Daarna heb ik mijn zakken gevuld en mij niets van mijn verkiezingsbeloften aangetrokken. Ik schaam me, als ik dit overleef dan trek ik mij terug uit de politiek en zal ik mij voortaan belangeloos met liefdadigheid bezig houden". Achter hem staat nog iemand op die roept "Ik ben een advocaat", en hij gaat weer zitten. Tja, meer hoeft ie ook niet te zeggen natuurlijk.
De opbiechtingen en statements gaan kriskras door het vliegtuig een aantal minuten zo door totdat het vliegtuig weer raar trilt en er weer gekraak uit de speakers komt en we horen de gezagvoeder zeggen: "Dames en heren, we zijn er in geslaagd het vliegtuig weer op gang en onder controle te krijgen en we vervolgen onze tocht en verwachten toch nog op tijd op de geplande plaats van bestemming aan te komen". Her en der wordt er een zucht van verlichting geslaakt maar ook hier en daar beseft men dat men wel eens hele rare dingen gezegd kan hebben. Alleen de geestelijke naast me springt op, wijst naar de oosterse mannen en schreeuwt "In your face Allah!!"
Als het vliegtuig veilig aan de grond gezet is en iedereen zo snel en ongezien mogelijk het toestel verlaat, zie ik bij de uitgang de piloot staan. Ik loop op hem af en zeg hem dat ik me nog nooit zo vermaakt heb op een vlucht en dat hij het voor in-flight entertainment vaker zou moeten doen. Tot mijn verbazing zegt hij: "Dat doe ik ook. Kijk, sinds ze met dat verdomde rookverbod zijn gekomen moet je wat. Ook wij mogen niet meer roken, maar dat red ik niet twaalf uur lang zonder saffie. en wie neemt het me kwalijk als ik er eentje opsteekt zo vlak voor we dreigen neer te storten. Niemand toch?"
Verbaasd zeg ik, "maar is er dan niemand die een klacht indient bij de maatschappij of er iets over zegt als je geland bent?"
"Welnee, dat gebeurt nooit. Ze schamen zich veel te veel over wat ze er allemaal uitgekraamd hebben."
"Hoe weet jij wat er gezegd wordt dan?"
"Nou kijk, als we aangekomen zijn, dan hebben we een lange tijd op saaie hotelkamers voor de boeg voordat we aan de terugreis beginnen, dus heb ik in het vliegtuig camera's opgehangen en neem ik alles op zodat ik wat vertier heb 's avonds als ik het terugkijk".
Hoofdschuddend en nog nalachend neem ik afscheid van hem en wens hem een goede terugvlucht. Een bijnadoodervaring, ik kan het iedereen aanraden. En de politicus? Ach, de meeste mensen hebben bij de afgelopen verkiezingen gewoon weer op hem gestemd.
