column

Vlijmscherp genaaid

Wouter (tuvokki)
Alsof ik een vlijmscherp samoeraizwaard met mijn duim beoordeelde luisterde ik de tape voor de laatste keer. Het geluid is perfect, de juiste hoeveelheid ruis, compleet met de klik die op de bandrecorder in het geschiedenislokaal altijd te horen is. Nachten hebben we er aan gewerkt. Van alle soundbites die we de afgelopen weken tijdens de lessen verzameld hadden, was een mooi, samenhangend en vooral echt klinkend relaas getoverd.
"Don, ik wil hier nog een laatste keer over na denken. Dit is wel wat anders dan een vrachtwagen zand laten bezorgen." Rico heeft altijd al een zwak gemoed gehad; straffen vindt hij ook in dit geval een laatste optie. En dat terwijl dit geintje alleen maar bedoeld is om de boel op de spits te drijven.

Ton Gershoff, onze leraar geschiedenis, is duidelijk te horen. Wat dat betreft is Rico een briljante jongen. Ik verzin, en hij draait het in elkaar. De brief die we hebben gemaakt is onder een admin account uitgeprint op school. Het account was gehackt in de pauze, toen Najib zijn computer even onbeheerd achter liet. Op die manier is het te achterhalen dat de brief op school geprint was, maar niet dat wij het gedaan hebben.

Samen met het bandje doe ik de brief in een bubbeltjesenveloppe. Ook de enveloppe komt van de administratie op school. Terwijl Rico de secretaresse bezig hield, glipte ik de voorraadkast in voor de enveloppe en stickters. Ik gebruik handschoenen om alles in te pakken. Met een doek veeg ik het bandje schoon. Het bandje is vingerafdrukvrij, precies zoals ik altijd in tv-series zie. Op de enveloppe zit de sticker met daarop geprint:
"Aan de directie van het Hoemann College", en het adres.
Alsof ik een bombrief stuur. Het voelt machtig.

Het is dinsdagochtend, half negen. Eerste uur geschiedenis. Ik zit op mijn plek, links achterin het klaslokaal. Rico zit naast me en trommelt zenuwachtig op tafel.

"Is het mogelijk om iets minder nerveus te doen, straks verraad je ons nog voor er iets gebeurd is." Ik zeg het met een lach maar bedoel het serieus. Rico is een zenuwpees en dat is een gevaar voor mijn missie.

Gershoff is er nog steeds niet. Dit komt nooit voor. Hij is er altijd voor de eerste leerling. Ik begin te vermoeden dat het plan gelukt is. Goeie ouwe Ton zal nu wel bij de directie op het matje staan te beven. De klootzak vedient niks anders.

Op het bandje staat een geestdriftige monoloog van Ton over het nazisme, over dat het de enige manier is om te overleven. Het lijkt gericht aan een bijna lege klas, de brieftekst verraad dat het gaat om een uurtje nablijven van een drietal jongens. Dit gebeurde wel vaker, dat er mensen na moesten blijven bij geschiedenis. De brief vertelt dat het dan wel vaker gebeurde dat Ton over het nazisme sprak. De briefschrijvers hebben besloten het een keer op te nemen met de oude taperecorder die in het klaslokaal staat en anoniem te melden aan het bestuur.

Nu het eerste uurtje vrij blijkt, besluit ik maar helemaal niet meer naar de les te gaan. De volgende dag staat er een klein berichtje in de lokale krant. Ton G. is gearresteerd nadat hij de directeur van het Hoemann college heeft aangevallen. Op school hoor ik de details van het voorval. Het gesprek over de brief liep al snel uit de hand. De secretaresse heeft tegen de man van de post verteld dat er al vrij snel gescholden en geschreeuwd werd. Binnen een kwartier stond de politie op de stoep.

Rico kijkt schuldig. Ik zeg hem dat hij daar mee moet stoppen. Hij vertelt dat de politie terug is gekomen om de computer, waarvandaan de brief geprint is, mee te nemen. Ook de printer zelf wordt ingeladen in het busje van de forensische dienst. Ik stel Rico voor de duizendste keer gerust. Hij blijft schuldig kijken.

Later hoor ik van het vriendinnetje van Najib dat de politie bij hem aan de deur is geweest. Nog later hoor ik dat Najib op het politiebureau zit. Ik vraag aan Rico of hij kan achterhalen wat de laatste emails zijn die Gershof gestuurd heeft. Ik wil weten wat er aan de hand is.

Die avond zitten Rico en ik weer op de kleine, rommelige kamer van mijn hackervriend. Binnen een mum van tijd hebben we toegang tot de mail van onze geschiedenisdocent. Een echt spannend leven heeft hij niet. En aanwijzingen over Najib vinden we al helemaal niet. Ik vraag Rico of het makkelijk is om dingen op de gehackte computer te zetten. Het is een fluitje van een cent.

Mijn missie is er alleen maar leuker op geworden. Het gaat nu niet meer alleen om wraak, maar het gaat er nu ook om Najib vrij te pleiten. Ik weet niet wat de aanklacht is, maar Rico heeft een shitload kinderporno, dieren-sm en handleidingen voor het verdoven en ontvoeren van mensen in Ton's My Documents gezet. Dat zal zijn krediet een stevige knauw geven.

Morgen verder, het spel is begonnen.