column
Antidepressiva
Depressie was vroeger een moeilijk te behandelen ziekte. Wisselbaden, verblijf in een door natuur, rust en frisse lucht omgeven sanatorium, hypnose, psychoanalyse, electroshocks, isolering en bepaalde medicijnen (barbituraten) waren tot diep in de vorige eeuw veel gehanteerde middelen. Ze konden wel effectief zijn, maar het leven van de patiënt zelf werd er niet echt beter op; het was meer een kunst, het gedrag van de krankzinnige te reguleren en de patiënt in toom te houden dan volwaardig of menswaardig te doen leven.
Inmiddels heeft de psychiatrie echter belangrijke vooruitgang geboekt, vooral wat betreft de beschikbare geneesmiddelen. In de jaren zestig/ zeventig was dit met valium, lithium en tricyclische middelen zoals imipramine en anafranil. Later vooral in de vorm van serotonineheropnameblokkers zoals Prozac, Seroxat en Efexor, die soms verbluffend goede resultaten laten zien. Het leven van de patiënt wordt niet meer in zulke ernstige mate beperkt dat er sprake is van ondermaats functioneren. Samen met allerlei vormen van (cognitieve) therapie wordt er voor gezorgd dat de patiënt aan het werk kan blijven of dit weer leert oppakken terwijl tevens het sociale leven niet meer zo wordt ontwricht als vroeger vaak het geval was. Opmerkelijk is overigens wel dat met de vooruitgang in beschikbare middelen en technieken ook het aantal mensen dat er gebruik van maakt is gegroeid, alsof er altijd al een sluimerende behoefte voor is geweest. Een cynische opmerking zou zijn, dat het aanbod de vraag bepaalt en dat mensen hierdoor veel sneller als psychisch ziek worden gediagnosticeerd. Omdat er een geneesmiddel beschikbaar is, wordt er ook een kwaal bij gevonden; en wat vroeger melancholie heette en in ieder leven wel voorkwam en genezen kon worden door rust, ontspanning of het schrijven van lyrische gedichten, heet nu depressie en moet bestreden worden met zo modern (en kostbaar) mogelijke geneesmiddelen en nieuwe vormen van therapie. De vraag is dan gewettigd of de middelen hun doel niet voorbijschieten en vooral mensen treft die in feite zo gezond als een vis zijn.
Een van de meest in het oog lopende bijverschijnselen van het gebruik van antidepressieve middelen is het optreden van de vervlakking van het gevoel. Deels is daarin juist hun effectiviteit opgesloten, want ingrijpende negatieve gebeurtenissen komen niet meer binnen zoals eerst, op een overweldigende en ontregelende wijze. Ze worden veel minder heftig beleefd, alsof ze ontdaan zijn van hun emotioneel ontwrichtende lading. De persoon blijft uiterlijk en vaak ook innerlijk onaangedaan, blijft soms zelfs star en onverschillig jegens het gebeurde, alsof alles in een film verloopt en hij of zij slechts een rolletje heeft dat zonder betekenis is. Het voordeel hiervan is natuurlijk, dat de persoon in kwestie op de been blijven kan al vinden er in werkelijkheid allerlei ingrijpende veranderingen plaats. De persoon past zich aan door onaangedaan te blijven en vooral te letten op het scheppen van de juiste voorwaarden om te overleven. De beleving is ondergeschikt geworden aan het overleven. Ook positieve gebeurtenissen worden echter vervlakt waargenomen en van vrolijkheid daarover is geen sprake, iedere uitbundigheid lijkt te zijn verdwenen, de energie ontbreekt ook om blijheid uit te stralen. In tegenstelling tot wat wordt beweerd zijn Prozac, Efexor e.d. geen blijmakers, integendeel, het zijn uitdovers van zowel blij als droef gestemde gemoedstoestanden; ze maken de patiënt onverschillig en onaangedaan, koel en afstandelijk. Uiteraard geldt dit niet voor iedereen, maar ik denk dat dit gevaar vooral optreedt bij mensen die niet echt depressief zijn, maar louter af en toe een melancholische bui hebben. Daarvan vallen gevoel en beleven veel meer weg dan bij mensen met ernstige stemmingsstoornissen, waarbij een tempering maar geen complete uitdoving van gevoelens optreedt. Dan kan het middel zijn werk prima doen, het gevoel valt niet weg maar wordt een aanvaardbaar, een te verwerken gevoel; men blijft het gevoel bij machte. Ook de soms manische uitbundigheid die als tegenpool van de depressie optreden kan is dan minder funest, de persoon loopt niet meer van enthousiasme over en weet de schijnbaar onbeperkte energie effectiever te richten op ondersteunende of het leven opbouwende activiteiten; niet alle energie wordt opgeslokt door een al te vrolijk gemoed, het gedrag gaat niet aan ongestructureerdheid ten onder, de persoon houdt zijn gedachten er als het ware bij en ontspoort niet meer zo snel.
Kortom, ik wil een pleidooi houden om de zogenaamde selectieve serotonine heropnameremmers, maar ook andere antidepressiva, uiterst zorgvuldig voor te schrijven in geval van depressiviteit. Op grond van het bovenstaande meen ik ook te kunnen verklaren waardoor het risico van suïcidaal gedrag toeneemt bij toediening van een middel als Prozac: als de beleving vervlakt of zelfs uitdooft, neemt ook het zelfbewustzijn zwakkere vormen aan die weinig weerstand bieden tegen de agressie of woede jegens zichzelf. Je voelt niet alleen weinig van de wereld om je heen, je voelt ook nog maar weinig van jezelf, dus wat is er nog aan gelegen om jezelf te behouden? De onverschiligheid strekt zich dan verder uit dan gewenst, de depressie leidt tot een afstandelijkheid die het ik verloren doet gaan, doet oplossen in een kille mist van diffuse machteloosheid.
En dan heb ik het nog niet over de minder opvallende, maar niet minder frustrerende bijwerkingen van de middelen: een droge mond, tandbederf, zweetbuien, sterke toe- of juist afname van het gewicht, misselijkheid, moe- en slaperigheid, desinteresse in of complete afwezigheid van seks, om er een paar te noemen waar je op zich al zwaarmoedig van worden kan. Ik wilde dat ik zonder anafranil (of een ander vergelijkbaar middel) kon doen, maar omdat ik een paar keer aan den lijve heb ondervonden hoe verschrikkelijk een depressie is, leef ik liever verder met de kwalen die veroorzaakt worden door de medicijnen dan dood te gaan aan de depressie, want dat is waar het op neerkomt. En alleen dan lijkt het me geboden de middelen in te zetten, alleen als de depressie levensbedreigend is, niet indien er sprake is van een tot de aard van het bestaan behorend dal, dat in een natuurlijke golfbeweging van het gemoed noodzakelijkerwijs optreden zal. Het dan toe te dienen maakt het middel veel erger dan de kwaal, die het leven zelf nu eenmaal kan zijn en niet zelden ook is.
Overigens, als je hier op klikt:
<a href="http://forum.fok.nl/user/profile/52961">notnajja</a> stuurde via de <a href="/submit.fok">Columnsubmit</a> de volgende column in:
Dat klopt niet helemaal.)
Some say in ice
Times went by, many memories died
Imagination is more important than knowledge.
Ingewikkeld maar goed stukje, hoop dat het beter met je gaat foto
Aangeboden, tegen elk aannemelijk bod: mijn leven, upgraded tot "sociaal", met gratis werk en middelbare schoolopleiding... anyone?
Ik kijk nu al uit naar je volgende stuk.
Ik hoop dat ze gauw met betere medicijnen komen. Ondanks dat Prozac et al in feite een revolutie is geweest is het natuurlijk nog steeds met een olifantengeweer op een muis schieten.
Maar je hebt gelijk: je kan beter met het olifantengeweer op de muis schieten dan op jezelf. Je begrijpt wel wat ik bedoel.
De kracht van genezing ligt bij de mens zelf op gebied van depressie. Je moet je denk-patroon aanpassen. Heb je te maken met andere geestelijke symptomen als stort-vloed van gedachtes en stress, dan is een medicijn handig.
Depressie is alleen te behandelen met wilskracht. Depressie genezen heeft te maken met je eigen gewoontes af te leren. Van zwart, wit maken. Van slecht, goed maken. Van groen, rood maken, van rood groen maken. Etc.
Het zou te gek zijn dat 1 pil dat doet, is ook onmogelijk omdat je gedachtes van jou zijn, je hele visie over jezelf en het leven is aangeleerd en kan pas veranderen door te decompenseren. ( of is het compenseren?)
Of is het van...geef me een wit pilletje en ik voel me goed?
Gedachtes, tja, die zijn vaak zonder reden aanwezig en maken hoofden wazig. Ook die kun je zelf uitschakelen, maar dan moet je dus echt weten jezelf te formateren. Een hulpje in de rug kan geen kwaad. Bij depressie-pillen is het ook meer van...we laten je verdoven, dan zou ik zeggen, noem het verdoof pillen dat mensen niet verder zakken.
En ten slotte, een mens kan zelf bepalen tot hoever hij zich laat zakken.
In 2008 gezonder enigsins rustiger blij.
Gekte en waanzin voorbij.
Eindelijk tijd voor de normalere realiteit.
Ik ben beter geworden door eigen inzet, het pilletje was ervoor om me bij-verschijnselen te geven en ontwennings-verschijnselen.
seroxat heeft ook een aantal rechts-zaken tegen zich lopen. Mensen hebben bijna gezinnen uitgemoord door die zooi.
Wie is wel bevoegd om een depressie te constateren? De mens zelf toch? Er is niemand die in je hoofd kan kijken, door praten jah, maar vaak trekken ze ook de woorden uit je mond, en maken ze van alles iets depressief.
In 2008 gezonder enigsins rustiger blij.
Gekte en waanzin voorbij.
Eindelijk tijd voor de normalere realiteit.
Dust to dust
Oil those brains
Before they rust.
maar zonder gekheid; ik had zelf vaak enorme woede aanvallen, kijk dat zo'n medicijn je dan wat onverschillig maakt is dan wel heel makkelijk. EN ik ben niet meer zo verschrikkelijk neerslagtig, ben er wel vrolijker door en kan véél beter tegen kritiek en draai niet alles meer om tot negatieve gedachten...
{eeh, dacht, ik vertel dit ff foto }
Een depressie hoef je niet zomaar in de hand te krijgen ,het is het gevolg van een storing in de stofwisseling in de hersenen,en het kost enorm veel moeite omdat weer inbalans te krijgen en dat gaat niet zomaar met een beetje positief denken.
Het kan zelfs chronische vormen aan nemen en is dan dus blijvend,soms helpen medicijnen,maar deze hebben bijwerkingen zoals dat je gevoel enorm afvlakt,en dat je juist geen zin meer hebt meer in sex.
Veelal word een depresie vergeleken met een dagje down zijn,maar depresiviteit is een enorm ernstige ziekte die jaarlijks tot vele doden lijdt.
Als het zo makkelijk was als jij denkt dat het is om er af te komen dan zouden er niet zoveel mensen voor de trein springen,of iets dergelijks doen.
Ook heeft depresieviteit niets met krankzinnigheid te maken, dat is weer heel wat anders.
Er lopen heel veel depresieve mensen rond in deze moderne maatschappij,alleen het staat niet op hun voorhoofd geschreven.
Hoe krijg je het?
Als ik logisch nadenk:
- Omgevingsfactoren, hoe ben je opgevoed, hoe was je leefsituatie. Prettig? In armoede? Met aggressie etc te maken gehad?
- Aanleg?
- Stofwisseling in de hersenen in de war?
Kan me niet betrappen op depressieve gedachten... tis alleen dat er te veel zijn.. gedachten... gedachten over existentiele zaken des levens dat wel..
Eigelijk is alles een wonder als ik om me heen kijk foto
Over dat geval 'mens' ben ik nog niet helemaal er over uit..
Maar dan verwijs ik maar naar 'The Riddle of the World' van Alexander Pope!!
* He who angers you conquers you
* One who makes no mistakes makes nothing
* First they ignore you, then they laugh at you, then they fight you, then you win
Wat ze wel weten is dat als je dat stofje chemisch aanvult EN je zorgt voor een nieuw/anders/aangepast denkpatroon, of een confrontatie over/met problemen, dat je kunt genezen. Feit is wel, dat je altijd kwetsbaarder blijft voor depressies. En ook dat het in sommige families meer voorkomt (dus het lijkt genetisch).
Heb het aan den lijfe ondervonden. STERKTE AAN EEN IEDER DIE HET MOET DOORMAKEN.
Dus ga nou niet zitten vertellen dat het een geneesmiddel is. Het is een onderdrukkingsmiddel dat wel.
Ten tweede maken deze medicijnen van de persoon in kwestie die deze gebruikt een heel ander persoon, en dat is in veel van de gevallen dan zeker gee, positieve.
Ongeintresseerdheid, slecht luisteren, opslaan van info, vergeetachtigheid, opvliegers etc... Nee sorry, ik ben op zeker geen voorstander van dit soort middelen. De dokter heeft haar ooit eens aangeraden om met een psycholoog te spreken, maar dat heeft ze geweigerd. Ik zelf ben ervoor om mensen tot op zekere hoogte te dwingen, maar ja dat schijnt helaas niet te kunnen.
Ik begon vol verwachting te lezen en toen zag ik dit !!!Sorry hoor maar deze middelen zijn geen geneesmiddelen maar onderdrukkingsmiddelen. Mijn moeder heeft deze gebruikt en dat doet ze nog steeds, maar de dokter heeft een keer het lumineuze idee gehad om er mee proberen te stoppen, nou ik zal niet uitwijken over wat er toen allemaal gebeurde. Maar ze kan niet meer zonder die dingen.
Dus ga nou niet zitten vertellen dat het een geneesmiddel is. Het is een onderdrukkingsmiddel dat wel.
Ten tweede maken deze medicijnen van de persoon in kwestie die deze gebruikt een heel ander persoon, en dat is in veel van de gevallen dan zeker geen positieve.
Ongeintresseerdheid, slecht luisteren, opslaan van info, vergeetachtigheid, opvliegers etc... Nee sorry, ik ben op zeker geen voorstander van dit soort middelen. De dokter heeft haar ooit eens aangeraden om met een psycholoog te spreken, maar dat heeft ze geweigerd. Ik zelf ben ervoor om mensen tot op zekere hoogte te dwingen, maar ja dat schijnt helaas niet te kunnen.
Dat huisartsen frequent (te gemakkelijk?) een depressie constateren en antidepressiva voorschrijven is echter wel degelijk een zaak die imho eens grondig geëvalueerd dient te worden. Het voorschrijven van antidepressiva is technisch lastig en empirisch/anamnestisch moeilijk te controleren. Ik ben zelf voorstander van dat iedere patiënt die antidepressiva voorgeschreven krijgt minstens één keer een psychiater ziet en bovendien de mogelijkheid behoudt ermee contact te onderhouden.
Dust to dust
Oil those brains
Before they rust.
40 mg nu zit ik op 20 mg. Is uit te houden, bij 40 mg dacht ik echt dat mensen me niets konden maken, ik had net zo goed neergeschoten kunnen worden toen. Het ligt niet eens aan de psychiater, seroxat is in 40 mg voor te schrijven. Het ligt aan seroxat zelf.
Ze hebben rechtzaken tegen zich lopen maar niets helpt. Op ned 2 was toen die documentaire erop. Een vrouw zei ook, mijn man is veranderd van een lieve man naar een evil persoon. Ze had een grote hekel aan die hele zooi.
Maar je hebt AD in alle soorten en maten. Prozac is denk ik ook sterk, maar seroxat sterker. Zeker gezien de omvang van het middel, prozac zijn dikke tabletten, seroxat ziet klein en onschuldig uit en zorgt voor ellende.
Straks ga ik weer afbouwen van 20 naar 0, en dan heb ik 3 maanden ontwenningsverschijnselen, bij het hoofd draaien lijkt het alsof ik neerval straks.
In 2008 gezonder enigsins rustiger blij.
Gekte en waanzin voorbij.
Eindelijk tijd voor de normalere realiteit.
Het vervlakken van blijdschap is voor mij totaal onherkenbaar. Ik kan nu zijn wie ik ben. En ik voel me heerlijk. Tis een ware zegen voor mij!
Ik vraag me af inhoeverre we straks niet allemaal aan de anti-depressiva zijn. Want alhoewel ik geen van die middelen slik, heb ik wel last van de bijverschijnselen.
Wie nog meer?
Ik stel me zo voor dat de gemeentelijke overheid bij de dreiging van een terroristiche aan slag alvorens de sirenes in werking te zetten eerst een werkzame hoeveelheid prozac door het water pompt om de bevolking niet te verontrusten.
Ook voor autoritaire machthebbers die staks hun onderdanen koest willen houden is een antidepressivum door het drinkwater een uitkomst.
Nu serieus: er zijn wel degelijk stemmingsregelaars in het hoofd bij iedereen en sommige mensen hebben daar een tekort aan (serotonine, dopamine, etc.). voor hen is het fijn dat er antidepressiva bestan die zorgen dat het tekort wordt opgeheven door de afbraak van die stemmingsregelaars te vertragen.
Maar inderdaad, er wordt te pas en te onpas met die digen gesmeten en dat moet nodig aan banden worden gelegd.
Zo weet ik uit ervaring dat huisartsen als snel een middel opgeven als het niet helpt: bijvoorbeeld na een week of 4, terwijl deskundigen in psychiatrische ziekenhuizen weten dat het wel bij sommige mensen een maand 0f 4 kan duren voor de eerste resultaten zichtbaar zijn. Een typsch geval van communicatiestoornis, want zulke dingen zou men toch aan de huisartsen kunnen doorgevne, temeer omdat het overschakelen op een ander AD met al zijn bijwerkingen in het begin, bepaald gen pretje is.
Met de vervlakking ben ik het wat mezelf betreft niet eens. Ik word juist erg energiek en creatief , op de duur zelfs hypomaan. Ik laap bijna niet meer, schrijf goeie stukken, maar..........ik maak me te moe enop den duur dreigt een nieuwe depressie ondaks het gebruik van AD's.
Kortom, levenslang geluk met AD,s zit er echt niet in.
Wel triest voor je dat je zulke slechte ervaringen met antidepressiva hebt, ik hoop dat het nu weer beter met je gaat. Sterkte ermee. Apestartje en Malle.Pietje, ik ben het helemaal met jullie eens. foto
Ik heb zelf jarenlang Prozac gebruikt (op voorschrift van de huisarts), in combinatie met psychotherapie bij het Riagg. Van die therapie heb ik niet of nauwelijks profijt gehad, maar van Prozac wel. Niet in die zin dat je je er helemaal dolgelukkig van gaat voelen of zo, wat bij sommige gebruikers wel eens voor schijnt te komen, maar het gaf me in ieder geval wel altijd net dat ene zetje dat ik nodig had om me weer een beetje mens te kunnen voelen en weer enigszins redelijk te kunnen denken en functioneren.
Van bijwerkingen heb ik nooit echt last gehad. Weleens een wat droge mond en het gauw te warm hebben, maar verder niet. Van gevoelsvervlakking of onverschilligheid heb ik weinig gemerkt (en van psychotisch gedrag en/of moordneigingen gelukkig al helemáál niets, en mijn omgeving ook niet...) foto
Het schijnt dat het bij veel mensen heel verschillende uitwerkingen kan hebben.
Een tijdlang heb ik ook Seroxat gehad, maar daar kreeg ik 's nachts heel onrustige ledematen van en kon nauwelijks nog in slaap komen. Dus weer terug naar Prozac, dat beviel me een stuk beter. foto
De leverfunctiestoornissen, die ik daarvoor ook al had, schijnen er wel iets door verergerd te zijn (voor een slecht werkende lever is immers elk medicijn min of meer een extra belasting), maar het is allemaal gelukkig nog steeds goed beheersbaar. Zonder Prozac had ik hier waarschijnlijk al niet meer gezeten, want het heeft me wel degelijk geholpen (naast de nodige wilskracht uiteraard) om weer een beetje vat op het leven te krijgen en de moed op te kunnen brengen om door te gaan.
JA tegen mensenrechten, vrije individuele keuzes en gelijkwaardige behandeling.
Tegenwoordig gebruik ik citalopram en daar reageer ik redelijk goed op.
Ik denk ook dat het per persoon verschillend is welk medicijn het beste voor je is(inderdaad het zijn geen medicijnen maar hulp middelen)maar ik zie het als een medicijn,want voor mij betekend het "to be or not to be"
En de rest van mijn leven zal ik van die rotzooi afhankelijk zijn,waarschijnlijk heb ik de depressies al bij mijn geboorte gehad,maar is door traumatische ervaring enorm verergerd,dus we maken er nog maar wat van.
Maar mijn intresses zijn moeilijk interesant te houden,en als ik morgen niet meer ben dan heb ik opvoorhand daar geen problemen mee,het is nu een kwestie van overleven geworden.
De vreugde van vroeger komt niet terug en ik kan me er ook niet veel van herinneren.
Zelf ben ik van mening dat ten eerste antidepressiva helemaal passen in de huidige lijn van medicijnen. De gevolgen bestrijden en niet de oorzaak. Lekker dom dus, maar wat doe je er aan? =P
En ten tweede dat antidepressiva eigenlijk gewoon levensgevaarlijk zijn... Wat voor nu heeft het om je emoties uit te zetten (of af te vlakken)? Het leven is niet, en was nooit, een mechanisch iets waarin je zo productief mogelijk moet zijn. De definitie van levensgevaarlijk is iets wat het doen voortbestaan bedrijgt. Wij leven door te voelen... als je niet meer echt voelt, wat is het leven dan nog? Je bestaat niet meer omdat leven voelen is, geen gevoel = geen leven. Levensgevaarlijk....
Dat het je gevoelens afvlakt is een bijwerking maar tevens de werking van het medicijn.
Het haalt de negatieve gevoelens weg, maar helaas ook de positieve.
Niemand gaat voor zijn plezier aan de anti depresivia,het is een noodzakelijk kwaad.
Je gevoel word afgevlakt,maar daar mee niet je levens drang, je geeft niet zomaar op.
Maar helaas zijn er nog te veel sterf gevallen per jaar onder depresieve mensen en ook onder mensen die medicijnen gebruiken,maar zonder die medicijnen zou het nog veel erger zijn.
Equilibrium is een geweldige film over een dergelijk onderwerp trouwens.
Echt zo'n rust, vanmiddag was ik weer zo druk als maar zijn kan. 1 pilletje dat niet schadelijk is verder, en ik zit in de zevende hemel als het ware. Mensen zijn vaker tegen die pillen, voor mij is het alsof ik mdma inneem, alleen legaal gekregen bij de apotheker, jahzeker, de apotheker.
Over anti depressiva, volgens mij heeft dat ook veel met placebo effect te maken. Ik weet niet of anti depressiva wel werken, als je ze inneemt om te verdoven en helder te worden, zou een rust middel beter kunnen zijn. Anti depressiva werkt niet rust-gevend, eerder opfokkend op de gemoedstoestand.
Damn, ik lijk wel een psychiater foto
Gevoel, tja, ik prefereer geen gedachtes en geen negatief gevoel. Zinloze gedachtes leidden me af en gedachtes zorgen ervoor dat ik ga transpireren.
Val vaak in de herhaling, maar die rust die ik nu in mijn hoofd heb, is niet te beschrijven in woorden en in geld uit te drukken.
In 2008 gezonder enigsins rustiger blij.
Gekte en waanzin voorbij.
Eindelijk tijd voor de normalere realiteit.
heb je je wel eens verdiepd in hoe mensen met een ernstige stemmingsstoornis over hun medicijnen denken en hoe zij het "aanvaardbare" afgevlakte ervaren??
Dit is een materie waar je toch zelf ervaren moet hebben wat het is,want anders kan je er geen oordeel overgeven.
Kijk een gebroken been dat is makkelijk te herkennen en iedereen begrijpt het ziekte proces,maar is totaal anders dan depresiviteit
Sommige lezers zijn van mening dat depressie een ziekte is die je zelf kunt oplossen, bijvoorbeeld door anders te denken. Deze opvatting deel ik niet. Depressie is een ziekte van het zenuwstelsel (incl. hersenen) en dat stelsel is onderdeel van je lijf; aan die ziekte kun je zelf wel wat doen door je gedrag aan te passen, maar dat geldt ook als je een gebroken been hebt, dan moet je niet de Vierdaagse van Nijmegen willen lopen. Andersom, je kunt een gebroken been niet 'wegdenken' en doen alsof je het niet hebt, dan kom je in de problemen als je wilt gaan wandelen.
We weten nog steeds bar weinig over hoe het zenuwstelsel werkt, welke invloeden andere processen in je lijf erop hebben, welke stoffen erbij betrokken zijn, welke mechanismen de werking ervan bepalen etc. Maar we zien bij mensen die depressief zijn duidelijk een tekort aan bepaalde chemische stoffen en als je die middels een medicijn of een therapie op een beter peil brengt, nemen klachten van depressieve aard af. Niet in alle gevallen, het slagingspercentage is meestal ergens tussen de 30-70%, en er zijn altijd mensen die 'therapie-resistent' zijn waarbij geen enkel middel werkt. Jammer genoeg is er nog geen medicijn gevonden waarbij de bijwerkingen altijd en door iedereen goed te verdragen zijn, maar er is desondanks toch vooruitgang geboekt.
Iemand maakte de opmerking dat antidepressiva geen geneesmiddelen maar onderdrukkingsmiddelen zijn. Dat is op zich juist, maar dan zijn aspirientjes ook geen geneesmiddelen, want die onderdrukken de pijn. Veel geneesmiddelen bestaan precies bij de gratie van het feit, dat ze iets onderdrukken, namelijk klachten en de manifestatie van ziekte.
En dan wordt seks soms genoemd als oplossing van het probleem. Jammer genoeg staat seks ergens op de 56e plaats van belangrijke dingen als je depressief bent. Je wilt eerst van het zwaarmoedige gevoel af, je wilt weer perspectief in je leven zien, weer met plezier aan het werk gaan, of kunnen genieten van een boek. De fut voor seks ontbreekt gewoon, en komt pas terug als al die andere dingen weer goed gaan. Seks is teken van levenslust en daar schort het nu net aan bij depressie (niet bij iedereen, maar gemiddeld). Het vraagt vaak veel begrip en de onvoorwaardelijke steun van een partner om als depressief persoon een enigsznis geslaagd seksleven te kunnen hebben. Daar ga ik eens een andere column over schrijven.
Groeten,
Anton
Ik denk dat jij geen enkel idee hebt hoe het is om een ECHTE DEPRESSIE door te maken, laat staan paniekklachten, angstklachten en dwangneurotische neigingen! Wilskracht is een beroep op de initiativiteit, en daar ontbreekt het een depressie- of angstpatient juist aan. Depressie, angststoornissen en dwangneurosen zijn zg. initiatiefziekten; je wilt van alles, maar de beweging kan niet in gang worden gezet door een psychische- of biochemische blokkade!
Denk na, en verdiep je eens een keertje GOED in the stuff, ok?
Aangezien het technisch niet mogelijk is het serotonine-gehalte te meten op de plaats in de hersenen waar de vermeende werkzaamheid van die neurotransmitter plaatsvind zijn alle metinging die verricht hooguit indirect (in het liquor bijv.). Uit een aantal van die indirecte metingen zou blijken dat bij mensen waarbij een klinische depressie vastgesteld er een 'tekort' zou zijn aan serotonine.
Maar het probleem is: wat is een 'tekort'? Hoe hoog moet de concentratie zijn om geen depressie te hebben? Hoeveel mensen hebben een zeer lage concentratie en totaal geen last van een depressie? Hoeveel mensen hebben een relatief hoge concentratie en zijn depressiever dan de robot uit 'A Hitchhikers Guide to the Galaxy'? Wat is het effect van een anti-depressivum bij mensen die niet depressief zijn? En wat gebeurt er met mensen die niet depressief zijn, 6 maanden een anti-depressivum gebruiken en daarna weer stoppen; worden ze dan depressief? Wat gebeurt er überhaupt met niet-depressieve mensen die een middel krijgen toegediend die de concentratie van serotine in de hersenen om laag brengt? Zolang dergelijke vragen niet beantwoord zijn is het niet correct stellig te verkondigen dat depressieve mensen een 'duidelijk tekort aan bepaalde chemische stoffen' hebben. Als dit zo duidelijk het geval zou zijn, waarom werken anti-depressiva dan zo onvoorspelbaar?
Nee, een depressie is een ziekte die zeer ernstig is en ik ben de laatste die zal verkondigen dat 'het allemaal tussen de oren zit' maar de stelligheid waarmee die 'chemische stofjes' (bestaan er ook niet-chemische stofjes trouwens?) er telkens te pas en te onpas worden bijgehaald vertroebelt de discussie rond de oorzaak van de depressie.
Als neuropsycholoog sprak niet alleen de column me aan, maar ook alle reacties, vandaar...
(ff: dit wordt een laaaaang verhaal, als je alleen wil lezen wat jou interesseert: 1=vervlakkende effect pillen, 2= juiste diagnose, 3=huisartsen, 4=verlaging serotonine, 5=meten serotonine, 6=verschil depressie met andere aandoeningen, 7=verschillen tussen mensen)
1. Velen hebben het over het vervlakkende effect dat de AD's hebben, je zou je niet meer rot/verdrietig/somber voelen, maar ook niet meer blij/gelukkig. Een van de, zo niet HET hoofdsymptoom van een klinische depressie is niet somberheid/verdriet, maar een zogenaamd 'vervlakt affect', daar wordt mee bedoeld dat mensen met een depressie juist niet veel meer voelen. Ze kunnen niet meer genieten, niet meer relativeren, ze kijken op zichzelf neer, voelen een afstand tot de omgeving alsof ze er niet bij horen, of niet bij zijn en hebben het gevoel in een uitzichtloze situatie te zitten.
Wanneer mensen in hun reactie op deze column het dus hebben over het afvlakkende effect van de pillen, refereren ze feitelijk aan een van de hoofdkenmerken van de kwaal. Wat SSRI's en andere AD's doen, is zorgen dat relativering (beide kanten op, zowel positief als negatief) weer mogelijk wordt, waardoor mensen zich misschien bewuster worden van het vlakke gevoel, maar dit wordt niet veroorzaakt door de pillen.
2. Natuurlijk zijn er mensen die inderdaad vlakker worden *door* de pillen (en het daarvoor niet waren), en dat zijn dus mensen die daarvoor geen strikte, klinische, unipolaire depressie hadden. Wellicht een andere stemmingsstoornis (die vrijwel allemaal somberheid en gevoelens van waardeloosheid met zich meebrengen namelijk) of een persoonlijkheidsstoornis. Wanneer je deze mensen een antidepressivum voorschrijft zullen zij inderdaad vreemde, niet bedoelde effecten ervaren, maar da's dus niet zo gek aangezien ze behandeld worden voor iets wat ze niet hebben.
3. Huisartsen spelen inderdaad een twijfelachtige rol in dit geheel. In de eerste plaats zijn er inderdaad de nodige huisartsen die te makkelijk komen to een diagnose 'depressie' en iemand dan maar naar huis sturen met een doosje Prozac, zonder te weten hoe je dit nu precies moet begeleiden (of dat wel weten, maar daar geen tijd/energie voor hebben). Veel mensen vermoeden dit en er is onderzoek naar gedaan dat dit beeld bevestigt. Daarnaast zijn huisartsen inderdaad lang niet altijd gekwalificeerd om dit soort psychologie-gerelateerde diagnoses te maken. Ofwel een speciaal opleidingstraject in de huisartsen opleiding, ofwel het voorschrijven van psychofarmaca overlaten aan neuropsychologen of psychiaters lijkt me een verstandig idee op dit gebied.
4. Mensen hebben het herhaaldelijk over een *tekort* van een bepaald stofje, (serotonine), maar recent onderzoek bevestigt keer op keer dat het gaat om een *verstoring* van de balans van de voorloper van deze stof (5HT). Er zijn mensen met meer serotonine dan gezonde, normale controlepersonen die toch depressief zijn. Waar het bij depressie om lijkt te gaan (onderzoek is nog in volle gang) is dat er een verandering is van een premorbide (voordat iemand klachten kreeg) niveau van serotonine naar een pathologisch (als je dus klachten hebt) niveau van deze stof. Met andere woorden: dit kan bij iedereen anders zijn. De een had eerst minder dan gemiddeld, en vervolgens te veel - een ander had eerst een normaal niveau en nu te weinig etcera. Mede hierdoor is het zo belangrijk dat artsen rustig meerdere middelen proberen bij een patient, ieder medicijn werkt in op andere receptoren in het zenuwstelsel (plaatsen waar de serotonine wordt 'opgenomen') en heeft dus een subtiele andere werking.
5. Ik weet niet meer wie het zei, maar er werd gezegd dat je niet kunt meten hoeveel serotonine iemand heeft, omdat je niet kunt meten op de plek waar serotonine werkzaam is. Dit is bullshit, serotonine-receptoren zitten door je hele brein, afhankelijk van jouw persoonlijke balans en genetische aanleg. Er is 1 plek in je brein waar serotonine in groten getale zit (de Raphe Nuclei) omdat het daar geproduceerd wordt. Met behulp van functionele neuroimaging (een fMRI scan, of PET-scan) kun je specifieke stoffen (en dus ook 5HT/serotonine) 'labelen' zodat ze oplichten op de foto. Op die manier kun je dus wel degelijk meten hoeveel serotonine iemand heeft ten opzichte van een ander persoon, of ten opzichte van zichzelf op een ander tijdstip.
6. Een laatste punt: ik lees hier reacties van allerlei mensen waarin ze vertellen over hun eigen ervaringen mbt angstaanvallen, dwangneurotische neigingen, suicide-gevoelens, paniekaanvallen etcera. In de eerste plaats, petje-af dat je de moed hebt om dit te vertellen aan anderen. Het zijn allemaal absoluut geen dingen om je voor te schamen, maar echt gemakkelijk vertellen is het ook niet echt... Echter: deze klachten worden niet primair veroorzaakt door een depressie, maar door andere aandoeningen (angst - of paniekstoornis, bipolaire stoornis, dysthymie, obsessief-compulsieve stoornis etc). Het is heel belangrijk het onderscheid hiertussen te blijven maken. Mensen met deze aanleg hebben nu eenmaal helaas vaak kenmerken van meerdere aandoeningen (hetgeen het stellen van een juiste diagnose voor een 'simpele' huisarts nooog moeilijker maakt). Aan de andere kant is serotonine waarvan de werking nog lang niet uitputtend vastgelegd is, en het staat vast dat 5HT een rol speelt bij diverse aandoeningen.
Deze combinatie van overlappende diagnoses en overlappende werkingen van serotonine (en dan hebben we het nog niet eens over andere neurotransmitters die ook nog allemaal uit balans kunnen raken) maakt dit moeilijke materie. Het trekken van conclusies puur op je eigen ervaringen (of die van mensen uit je omgeving die nog midden in de shit zitten) is dus niet echt handig.
7. Echt laatste punt: laten we niet vergeten dat alle mensen verschillen, qua persoonlijkheid, qua voorgeschiedenis, qua capaciteiten, qua genetische aanleg, qua omgevingsfactoren etc., het feit dat een pil die ontworpen is voor de massa dus niet altijd werkt op een uniek individu, maakt de pil op zich zelf niet de kwade genius. Maar maakt wel dat we inderdaad heel zorgvuldig met diagnosticering van aandoeningen en voorschrijven van psychofarmaca om moeten gaan.
O ja, sorry voor deze enorme lap tekst foto
(='.'=) With such ears, there's no other option.
(")_(")
Bedankt voor het commentaar,
Anton
Het was geenszins de bedoeling om je stukje volledig te bashen op basis van je onwetendheid op specifiek medisch wetenschappelijk punten waarover überhaupt weinig duidelijkheid over bestaat. Dit is dan ook geen medisch-wetenschappelijk forum. Zoals blijkt uit de post van Mooswief heb ook ik het niet op alle punten bij het rechte eind betreffende de uiterst lastige maar boeiende materie van het menselijk brein.
Ik vind dat je een goed stuk hebt geschreven waarbij je je niet hebt laten verleiden tot het gebruik van een uiterst lage hoeveelheid woorden die normaliter gebruikt worden bij het schrijven van een column hier. Depressiviteit is een lastige ziekte en ik ben blij dat er mensen zijn zoals jij die de discussie over dit probleem, wat maatschappelijke proporties begint aan te nemen, op een onderbouwde wijze hier voortzet. Dat je onderbouwing hier en daar niet klopt is nu juist waarvoor er de mogelijkheid is tot reageren, waarmee de kracht van een open discussie ten volle kan worden benut.
Ik zie uit naar je column over seksuele beleving en depressiveit.
@Mooswief
Bedankt voor je verhelderende bijdrage aan de discussie hier. Ik vond het leuk om iets te lezen van iemand die midden in de klinische wereld zit waar dagelijks de lastige problematiek van de depressie aan de orde is. Ik wist inderdaad niet dat het met behulp van moderne imaging technieken het mogelijk is om de concentratie van bepaalde neurotransmitters zo duidelijk in beeld te brengen. Ik vrees echter dat dit tot nu toe zeer weinig is gedaan aangezien MRI- en PET-scans niet bepaald goedkoop zijn en bovendien het labelen van bijv. al het 5HT/serotonine in een bepaald persoon ook niet erg gemakkelijk is lijkt me. Correct me if I'm wrong maar volgens mij is het gros van het wetenschappelijk onderzoek naar het 5HT gehalte bij depressie tot nu toe gedaan op basis van liquormetingen.
Ik zou graag verder met je willen discussieren/praten over het huidige onderzoek naar de oorzaak van depressies maar ik vrees dat hier niet helemaal de juiste plaats is om in te gaan op technische details. Mijn e-mail adres staat open mocht je dit ook leuk lijken.
Regards,
Robert
En Normaal gesproken helpt de zon hier wel goed tegen..... Tot ik de laatste keer in Spanje was.... En ik BLEEF maar moe en moe en moe.....
Tot huilends toe....
Toen heb ik een uur of 3 op internet zitten te spitten en bij toeval vond ik een stukje over TEVEEL SEROTONINE!!!
Dat heet dan het serotonine-syndroom, ik dat gelezen, bijna alle symptomen had ik...!
Ik naar de psychiater die dat heeft voorgeschreven etc...!
Ontkent hij het iedee heel diplomatiek in ALLE aarden!
Ik tegen hem lullen als brugman en na 3 kwartier kon hij er een : " 'T zou kunnen, ja" uitbrengen
Ik op de rand van helemaal link worden!
Zolang extra ziek geweest en die lul interresseert het niej echt... of hij dekt zich helemaal in!
Nu heb ik nergens meer last van, het vergif is uit mijn lijf! foto
Om te kunnen reageren moet je zijn ingelogd op FOK.nl. Als je nog geen account hebt kun je gratis een FOK!account aanmaken