column
Niet voor Valentijn
Dat komt, mijn lief is in gevecht met de Orde. Orde is hem wezensvreemd en onnatuurlijk. Het schijnt hem logisch toe dat cd's zelf hun vertrouwde hoesje terugvinden, en dus is het compleet niet bezwaarlijk ze op een willekeurige plaats neer te leggen. Ook papieren plaatsen zichzelf in zijn verwachtingspatroon automatisch op keurige stapeltjes, en paspoorten komen aangesneld als je ze roept. Etenswaren hoeven niet na een tijd weggegooid en planten kunnen best zonder water.
Mijn lief kortom, is een chaoticus, en een goeie ook.
Dus vandaag sta ik op, ik verplaats wat mappen en schuif wat boeken aan de kant om bij het kleed te kunnen, zodat ik dat uit kan kloppen. Ik schuif de gordijnen opzij en open het raam. Het kleed uit het raam houdend zie ik de dakpannen van ons dak, mijn blik glijdt omlaag, de dakgoot, de tuin van de buren, een schutting, de volgende tuin, een heg, weer een tuin. Ineens sta ik stil, ik bevries, ik besef, ik ril, ik begrijp.
Doe ik op een gewone ochtend mijn raam open, zie ik ineens dat daarachter de hele wereld ligt. Waarom heb ik dit nooit eerder beseft? Hoe kan het dat niemand dit weet? Een man een paar huizen verderop sloft naar buiten met een poes in zijn armen; ik wil hem roepen, moet je kijken!
Op dat moment wil ik dat mijn lief bij me is, dat hij naast me, achter me staat, dat hij me vasthoudt, dat ik hem ruiken en voelen kan. Ik wil hem hier, want het is vandaag dat ik opeens de wereld zie! Hij moet dit delen, hij moet het ook weten. Ik doe het raam open en daar is de wereld. Ik loop naar beneden en doe de deur open, mijn honden stormen langs mijn benen de tuin in en op blote voeten loop ik ze achterna. Koud nat gras onder mijn blote voeten, ik kan ruiken dat de zon gaat schijnen vandaag. Ik roep hem na, lief kom terug, kom uit die trein, kom hierheen! Geen kans dat hij me horen zal, maar het is noodzaak hem nu bij me te hebben. Want het is Dinsdag, het is zomaar Dinsdag, en de wereld is van ons! We kunnen gaan, wij zouden overal kunnen zijn nu, op alle plaatsen waar we zijn geweest, op alle plaatsen waar we willen zijn. Wij kunnen in een oogwenk terug in Rome zijn, in de zinderende hitte samen lopen. Want wij zijn zo perfect samen, wij zijn zo volmaakt dat ik me verbaast dat niet iedereen dat ziet! Wij kunnen terug zijn op dat stille plekje naast dat diepblauwe meer, wij kunnen terug zijn in die nacht die we eindeloos door de sneeuw hebben gelopen, wij kunnen terug zijn in die nacht op het strand en we kunnen vooruit naar weaar we heen willen. Laten we gaan mijn lief, laten we nu gaan! Want van alle wegen die ik ken heb ik het einde nog niet gezien, en wij zijn zo goed samen, daar moet de waarheid wel voor wijken. Ik wil je nu hier hebben lief, zeg maar waar je heen wilt en we zijn er. Mijn lief jij maakt mij zo volmaakt, vandaag heb ik de wereld ontdekt en ik wil haar met je delen!
Ik loop naar binnen en bel mijn lief, maar plotseling hoor ik naast mij een gerinkel, omdat hij zijn telefoon thuis heeft laten liggen.
Ik huil, ik huil om dat stomme stukje techniek, wat er verdomme toch zelf ook niets aan kan doen. Ik huil om knellende banden, om verstikkende verplichtingen, ik huil om twee-jaar-contracten en om kosten en lasten. Ik ben boos, ben boos dat dat moet, hoewel ik zelf ook wel weet dat nog een aanmaning van de verzekering te veel is. Ik ben boos, omdat ik zelf ook wel weet dat als hij zomaar terug komt om de wereld te zien, binnen drie dagen het GAK op de stoep staat. Ik huil en ben boos op de wereld, omdat ze zo schijnbaar uitnodigend, maar tegelijk zo niet te berijken lijkt.
Ik ben boos, maar door al mijn boosheid heen weet ik dat ik helemaal geen reden heb om boos te zijn, ik mag helemaal niet huilen en ik schaam me. Ik denk aan de mensen die wel mogen huilen, aan twee van mijn oude klasgenootjes bijvoorbeeld. De ene heeft net haar vader verloren aan kanker, de andere is momenteel zo in de war dat ze het doet met een 57-jarige alcoholist die tijdens zijn laatste aziatische reis Hepatitis B heeft opgelopen van een meisje wat nog geen 13 kan zijn geweest. Ik denk aan alle mensen die pijn hebben, en honger en dorst. Ik denk aan de mensen die de wereld niet meer zien, aan alle mensen die nooit meer een raam open zullen doen en tot de ontdekking komen dat ze innig en zielsveel van iemand houden.
Ik denk aan al die mensen en ik weet dat ik gelukkig ben; gelukkig moét zijn.
En ik loop terug naar binnen, en ik veeg mijn voeten droog aan de mat. Ik doe schoenen en een jas aan en vergeet mijn sleutels niet, ik laat mijn honden uit en zorg niet verder te kijken dan de neuzen van mijn schoenen, om niet te hoeven zien wat ik niet krijgen kan. Ik klop het kleed uit, ik ruim op. Ik smeer een boterham, eet, drink, bel het uitzendbureau nog een keer. Ik ga zwemmen en bezoek een vriend, plan dingen in voor volgende week, zoek iets op in mijn agenda en kam mijn haar. Ik functioneer heel braaf, betaal mijn rekeningen, machtig de verzekering, neem nog een aanvullende voor de zekerheid. Ik worstel me door formulieren en iedere keer als ik de trein moet nemen koop ik braaf een retourtje Utrecht Centraal met korting, in plaats van een enkeltje ver weg.
Ik lak mijn nagels en zet nog wat thee.
Maar ik waarschuw, ik waarschuw de wereld alvast.
Want ik bén niet blind, ik heb haar al gezien. En binnenkort, of misschien daarna, zal ik, met mijn lief, in een onbewaakt ogenblik, haar veroveren. Ik zal haar grijpen met al mijn kracht, zal haar verleiden en veroveren. Ik zal haar bezitten en indrinken uit haar gulheid tot ik compleet verzadigd ben!
Oh ja wereld, ik waarschuw vast; let op mij, ik kom er aan!
(gatver wat een dooddoener, sorry daarvoor)
-------------------------------------------
alleen de waarheid kan ons nog verrassen...
-------------------------------------------
mooie woordjes toch weer foto
Zo goed in gevoelens verwoorden.....
Kan nog veel van je leren. foto
Dan ben je dertig en ga je aan kinderen denken of aan je carriere.
Voor je het weet kun je niets anders dan melangolisch terugdenken aan de tijd dat je je nog in moest houden om niet op een willekeurige trein te stappen om wel te zien waar je uitkwam.
Doe het snel, voor iedereen die zich gevangen voelt als hij naar de lucht kijkt.
Ga Meid, Ga. Laat je niet stoppen door deze maatschappij. Laat alles achter je en ga gewoon. Ga kijken wat er daar buiten allemaal is.
Ik heb het 5 jaar geleden ook gedaan. Gewoon alles achter me gelaten en vertrokken. Het was maar een half jaar maar ik zal het nooit vergeten. Mocht ik op mijn 40e met vrouw en kinderen zitten en werken op een stoffig kantoor waar ik tot mijn pensioen blijf zitten om alleen maar 2 maanden later aan mijn hart te bezwijken. Elke keer als ik dan weer naar buiten kijk, kan ik zeggen: \'je hebt het geflikt jong, je bent geweest. Iedereen wilde je stoppen, iedereen riep je bent gek.
Een man, slechts 1 man riep: ga jongen, ga je dromen achterna. Wees niet bang om terug te komen maar ga! Doe niet zo stom als ik heb gedaan. Hier heb je geld, ga voordat het te laat is.
Dank je Pa foto
maar ik ben \'t met de anderen eens.. gewoon gaan meid, gewoon gaan. Ik heb \'t niet gedaan en heb er nog elke dag spijt van foto
... zouden alle anorexialijders automatisch in vluchtelingenkampen worden geboren
Dit nummer heeft me vaak weer terug laten denken aan mijn weggaan. Misschien dat je er iets mee kan foto
Stel dat je niet naar huis gaat
Je laat de laatste ronde gaan
Je planned alleen de eerste meters
De hardste hier vandaan
Stel dat het je gaat lukken
En je loopt naar het station
En je leunt op de gedachte
Als je wacht op het perron
Het maakt niet uit wat je gisteren deed
Het gaat om dat wat je morgen pas weet
Zwerf\'on
Stel dat het je gaat lukken
En je geeft de stad je rug
Moet je dan weten waar je heen gaat?
En wanneer kom je dan terug?
Want je droomde van vertrekken
En je sprak van nergens heen
Kun je missen wat je achter laat?
Kun je eigenlijk wel alleen?
Want het maakt niet uit wat je gisteren deed
Het gaat om dat wat je morgen pas weet
Zwerf\'on
Stel dat je nergens heen bent
En je mist wat je ooit had
Ben je dan held genoeg om terug te gaan
Naar dat wat je bezat?
Stel dat je nooit vertrekken zal
Maar je gaat gewoon naar huis?
Is morgen dan een droom voorbij
Of ben je dan pas thuis?
Het maakt niet uit wat je gisteren deed
Het gaat om dat wat je morgen pas weet
Zwerf\'on!
Bravo!
Break on through!
super!
Is ook heel erg lekker als wat je dacht dat de liefde van je leven was jou liefde niet beantwoord!!
De beste zomervakantie van mijn leven was dat!!
Win een Beertender
Enigma-return to innocence..
if you want then start to laugh..
if you must then start to cry..
be yourself .. don\'t hide ..
just believe in destiny..
don\'t care what people say ..
just follow your own way..
don\'t give up and use the chance..
the return to innocence..
wederom heel mooi geschreven natas. fotofoto
Om te kunnen reageren moet je zijn ingelogd op FOK.nl. Als je nog geen account hebt kun je gratis een FOK!account aanmaken