De grote 3: Prince, David Bowie & Bob Dylan?
De grote drie van de klassieke muziek zijn Beethoven, Mozart en Bach. Van de jazz zijn het Miles Davis, Duke Ellington en Louis Armstrong. En van de popmuziek? Sinds Prince onlangs overleed vroeg ik me dat dus af.
Nou heb je natuurlijk bands en eenlingen, dus laten we ons voor de eenvoud tot de pop-eenlingen beperken. Dan is de ook helaas onlangs overleden David Bowie onontkoombaar. Maar wie nog meer? Wie had veel invloed, schijt aan meningen en niet bang te veranderen? Bob Dylan, die ooit relaxte folk maakte maar werd uitgescholden toe-ie elektrische gitaren inzette - en volgens Rolling Stone het beste nummer ooit schreef.
Zijn er dan geen kapers op de kust? Prince had eigenlijk alleen Michael Jackson en Madonna als concurrenten te duchten, maar qua artisticiteit, muzikale techniek en maatschappelijke relevantie liet hij beiden achter zich. En de tevens geniale Bowie had praktisch het rijk alleen. Van wie had hij nou iets te vrezen? Meatloaf? Qua Dylan kun je je afvragen of je terug moet naar Elvis Presley. Die veranderde ook maar dat was, althans qua gig en uiterlijk, meer een ongeluk. Maar de latere Bruce Springsteen? De boosheid die hij tentoonspreidde vind je nu in de Amerikaanse presidentsverkiezingen terug, maar hij was nogal schatplichtig aan Bob Dylan.
Volgens Prince is de leeftijd van 27 jaar van groot belang in de popmuziek. Dat hebben we geweten, zie onder meer Amy Winehouse, Kurt Cobain, Janis Joplin en Jimi Hendrix. Maar hij bedoelde het als creatieve leeftijd. Dan hebben we van hemzelf Kiss, van Bowie Rebel Rebel en van Dylan All Along the Watchtower.
We kunnen 27 jaar echter ook als de lengte van de 'sociaal-geëngageerde' popmuziekgeschiedenis opvatten, althans van de genoemde categorie der pop-eenlingen. Dan beginnen we bij Bob Dylans 'The Times They Are a-Changin' (1965), ergens in het midden vinden we Bowie met 'Heroes' (1977) en we eindigen bijna exact 27 jaar later bij 'Money Don't Matter 2 Night' (1992) van Prince. Check de Top 40 maar van de laatste week waarin laatstgenoemde nummer erin stond.
Die popmuziek kan namelijk niet eeuwig doorgaan en tevens 'maatschappelijk' relevant blijven. Ooit las ik hier op het forum (wist ik nog maar waar) dat pop niet meer was dan de na-oorlogse puberteit van de westerse cultuur. En die viel toevallig samen met de massacultuur van het broadcasten naar iedereen. Nu wordt er genarrowcast naar wat jij wordt geacht leuk te vinden. Ik zie dus niet zo snel een algemene nummer 4 naar voren treden (but correct me if I'm wrong). Laten we het dus vooralsnog maar bij bovengenoemde en onderstaande songs houden.
Maar heb jij een argument voor een andere 'grote 3'? Laat het hieronder weten. 
