Gepiel in de ruimte: Focus - Beethoven's Revenge
Focus was ooit best een aardig Nederlands bandje met best een aardige gitarist: Jan Akkerman. Ook fluitist en toetsenist Thijs van Leer kon er wat van. Maar de uit de klei getrokken geen-gelulhouding van Akkerman samen met de pseudo-intellectuele Van Leer: dat kon eigenlijk helemaal niet.
Hocus Pocus uit 1973 was een wereldhit, en hielp Akkerman aan de titel 'Beste Gitarist ter Wereld' via een Brits muziekblad. Het nummer werd tijdens het WK voetbal 2010 weer bekend door gebruik in een Nike-reclame.
In 1976 liet Akkerman iets te duidelijk merken dat-ie een nieuw nummer ('For Jan') volkomen kut vond, en werd hij aan de vooravond van een uitverkochte Britse toernee door Van Leer uit de band gezet. Het was immers Van Leers band en dat is het nog steeds. Vervangingen hebben nooit echt gewerkt; zelfs met de briljante Belgische gitarist Philip Catherine liep het niet. Tussen Akkerman en Van Leer kwam het nooit meer goed.
Vanwege contractuele verplichtingen nam het tweetal in 1985 nog het album Focus op. Een nogal vreemde plaat die vol is geplamuurd met foute synthesizergeluiden en goedkope drumcomputerbeats. Maar ook met die gitaar van Jan Akkerman.
Het nummer Beethoven's Revenge is niet eens het vreemdste maar wel het 'volste' nummer. Het is een incarnatie van een akkoordenrifje en bridgethemaatje dat Akkerman al verschillende malen gebruikte. Zo heet het My Pleasure op Heartware uit 1987 en Having Fun op The Noise of Art uit 1990.
Om het gitaarwerk heen pompt Van Leer flink heen en weer met zijn toetsen. Dat levert hier en daar mooie vondsten op, zoals een jazz-schema dat zo het Realbook in kan (en hier begint). Daarna komt Akkerman met een puike akoestische gitaarsolo.
Nou ja, luister maar als je het trekt. Gepiel in de ruimte is het zeker, maar wel op hoog niveau. 
