Ik ga het toch haast geloven

Ik ben hier. Waarom? Omdat God me geschapen zou hebben. Waarom schiep God mij dan? Om hem te vermaken. Om hem lief te hebben, om een vriend van God te worden. En wat voor een vriend. Het boek zei iets als: Je moet leven naar zijn normen en waarden, je moet hem aanbidden. Is dat nog wel een vriend? Iemand die je dwingt tot een bepaalt denk beeld en je niet in je waarde laat en een eigen mening gunt? In mijn ogen niet.

En er is nog een leuke vreemde redenatie: Je leven heeft zin als je in God gelooft. De zin van het leven is geloven in God.
Dan ben ik dus niet overtuigd.

Je moet blij zijn dat je genade geboden wordt. Hoezo weet ik nu weer dat me genaden geboden wordt. Als er niks ergs gebeurd ofzo, dan zou me dus genade geboden zijn, maar wat als er nou niks gebeurd omdat er niks is.

Dan zit ik ondertussen ook nog wat te forummen en dan kom ik als eerste dit tegen: EO-jongerendag. Toeval? Of wil hij me duidelijk maken dat er wel iets is?

Als ik hem geloof is de keuze makkelijk, want dan bestaat toeval niet. Als ik hem niet geloof ik de keuze ook eenvoudig, want dan is hij er niet en moet het wel toeval zijn.

luister iedereen..... is de volgende. Toeval, of een boodschap. Zelfde verhaal, zelfde redenering.

Ok, nog maals proberen, drie keer is scheepsrecht. [CL 2e ronde] Ajax-Valencia. Helaas. Hij heeft me niet weten te overtuigen.

Ik ben hier dus voor mezelf. Ik heb mijn eigen mening. Ik leef mijn eigen leven en ik doe wat ik wil.

Of ik dan vrees dat ik niet in de Hemel beland? Of ik bang ben voor de Hel?

Nee, geen Gok betekend geen Hemel en geen Hel, dus wat is er om verdrietig om te zijn?