Keroppi vliegt

Omdat ik nog een weekendje shoppen in Londen tegoed had van mijn verjaardag, stapten mijn moeder en ik in alle vroegte in de taxi naar Zestienhoven. Of Rotterdam Airport, hoe je het ook wilt noemen. De taxichauffeur kletste er lustig op los en omstebeurt murmelden mijn moeder en ik "hmm, ohja, nee echt?"
Totdat het over werktijden ging en hij vertelde dat hij al sinds 7 uur aan het werk was. Ik keek op mijn horloge en, hoewel het nog te vroeg voor hoofdrekenen was, kwam tot de conclusie dat deze man al 11 uur op de weg was. Wat nou vliegangst? Ik mocht blij zijn als ik het vliegveld al levend haalde.

In plaats van een beetje gelaten de verhalen van de nog immer vrolijk kwebbelende taxichauffeur aan te horen deed ik mijn uiterste best om er een actief gesprek van te maken. Alles om te voorkomen dat die man achter het stuur in slaap zou sukkelen en zijn auto en ons in de sloot zou parkeren. Ik ben nog te jong om een eigen gedenksteen in de berm te bezitten.

Toen we heelhuids bij het vliegveld waren aangekomen en de taxichauffeur betaald hadden voor het ons in leven laten, gingen we naar de incheckbalie. En toen kwam onze grootste troef van de vakantie tevoorschijn. Het KLM platina elite pasje. Van mijn vader wel te verstaan. Die maakt voor zijn werk regelmatig vliegreizen en met al die afgelegde mijlen krijg je zo'n leuk 'voorrechten-pasje'.

Het begon al met businesssclass inchecken terwijl we gewoon opgevouwen in de economyclass zouden reizen. Dus zodoende liepen we langs de rij met mensen voor de andere incheckbalie en waren we gelijk aan de beurt bij onze balie.
Terwijl de stewardess achter de balie driftig op tickets zat te kijken en gegevens invoerde op haar computer voelde ik dat mijn maag mijn ontbijt al had verteerd. "Kunnen we zo wat in de hal wat lekkers gaan kopen?" vroeg ik aan mijn moeder. Net toen ze bevestigend geantwoord had duwde de stewardess vanachter haar balie ons niet alleen de boardingpassen toe maar ook 2 uitnodigingen voor de businesslounge. Ah weer een voordeel van dat gekke kaartje van mijn vader.

We hadden nog geen 2 passen op de trap naar de businesslounge gezet toen we teruggeroepen werden door een medewerkster. "DAMES, hebben jullie wel uitnodigingen?" kwetterde ze door de 'luchthaven kantine' vol formicatafeltjes. Vrolijk wapperden we met onze kaartjes naar de mevrouw en liepen door. Ik moest me inhouden om haar geen 'nanananaa='' toe te roepen.
Net toen we uit de ruime keus van gratis drank en drankjes een keuze hadden gemaakt kwam medewerkster 2 eraan. "DAMES! Heb ik jullie uitnodiging al gehad?" Wederom leverde we triomfantelijk de papiertjes aan. Hoewel het wel een beetje gênant begon te worden. Zagen we er toch meer uit als 'formica-tafeltjes publiek' dan 'businesslounge publiek'?
Dat werd al gauw duidelijk toen de ruimte volstroomde met meneren in pak. We vielen in onze relaxte shopkleren er toch ietsje uit de toon.

Toen was het tijd om te boarden en we begaven ons in de rij voor de douane. Na bij de metaaldetector eerst al mijn sleutels, losgeld en kilo's zilveren sieraden had gedropt, kon ik toch veilig door het poortje lopen. Terwijl mijn moeder onze boardingpassen weer ergens uit haar tassen opviste, propte ik al mijn metalen dingen weer op de plaatsen waar ze vandaan kwamen.

Omdat ik tot nu toe altijd vanaf Schiphol ben vertrokken viel het me toch een beetje tegen dat we nu door de kou en regen naar het vliegtuig moesten huppelen. Het hele vliegtuig was voor het grootste gedeelte in beslag genomen door de zakenmeneren in hun pakken. Deze waren tijdens de veiligheidsinstructies die de stewardess zo bevallig mogelijk probeerde uit te voeren ook meer geïnteresseerd in hun krant. Handig hoor die Telegraaf, toen ik even uit beleefdheid had gekeken hoe ik het zuurstofmasker moet opzetten kon ik mooi meelezen met de enorme koppen uit de eerder genoemde krant van de meneer 2 rijen voor mij.

Na een reis in een tijdsbestek waarin de NS mij nog niet eens van Rotterdam naar Utrecht kan vervoeren kwamen we op Londen Heatrow aan. Vandaar namen we de metro naar het centrum voor 2 dagen shoppingplezier.

2 Dagen later, met vermoeide benen en verviervoudigde handbagage omdat de aankopen niet meer in onze reistas pasten, stonden we daar weer. Ondanks dat de rij bij de businessclass balie wederom stukken korter was, duurde het wel veel langer omdat ze een nieuw meisje daar hadden neergezet. En het lukte allemaal niet zo goed kon ik aflezen aan het gezicht waar de tranen bijna in haar ogen leken te springen. Toen wij aan de beurt waren begon ze steeds wanhopiger te kijken en werd er een andere medewerker bijgehaald. "Nou maar hopen dat onze bagage ook thuiskomt" grapte ik nog.

Toen we in de immense rij voor de douane stonden (helaas konden we met ons pasje geen voorrang afdwingen ) schrok mijn moeder opeens op en zei: "volgens mij roepen ze ons om hoor."
Toen het herhaald werd hoorde ik het ook.
Pissig, omdat we door dat gemuts bij het inchecken al onze shoppingtijd verloren waren, ze ik: "Ah die koe achter de balie zal toch niks verkeerd gedaan hebben ofzo!"
Aangekomen bij de balie bleek dat er geen probleem was, in tegenstelling! We waren ge-upgrade tot businessclass!

Behalve een paar centimeter meer zit-en beenruimte komt dat neer op constante bemoedering door de purser ("Zal ik uw jas even ophangen?") en vooral lekkerder eten. In plaats van die diepgevroren sandwiches met een koolsubstantie van de heenweg kregen we nu een plateau met een porseleinen bordje met zalm en een porseleinen bordje met een stukje chocolade taart. En niet te vergeten dat ik mijn mineraalwater nu uit een glas mocht drinken in plaats van een plastic bekertje. Niet dat ik vrijwillig hier 2x zoveel voor zou betalen, maar ach als het gratis extra service is dan is het toch alleen maar leuk.

En toen we ook nog het eerst eruit mochten en dus niet stampvoetend hoefde te wachten op al die mensen die op hun dooie gemak hun jas in het gangpad staan aan te trekken, was ik helemaal gelukkig.