Film: Wit Licht

Na een single, een album en een concertreeks is nu de film Wit Licht in première gegaan. Marco Borsato vraagt in deze film aandacht voor kindsoldaten in Afrika, en neemt zelf de hoofdrol op zich. Het script is voor een groot deel gebaseerd op waargebeurde verhalen en veel van de figuranten hebben recentelijk nog een oorlog meegemaakt.


Borsato speelt de rol van Eduard Zuiderwijk, een restauranthouder in Oeganda. Daar woont hij samen met zijn zoontje Thomas na het overlijden van zijn vrouw Anna. De politieke situatie in het land is instabiel; rebellen vechten tegen de regering onder leiding van Obeke. Om hun leger te vergroten ontvoeren de rebellen kinderen om ze op te leiden tot kindsoldaat. Zo ook Abu, het beste vriendje van Thomas. In eerste instantie zegt Zuiderwijk niks te kunnen doen. Maar als hij beseft hoeveel verdriet zijn zoontje heeft, besluit hij alsnog op zoek te gaan.

Thomas en Eduard komen uiteindelijk in een vluchtelingenkamp terecht. Daar ontmoeten ze Valerie, die werkt voor een organisatie die kindsoldaten opvangt en hun een nieuw leven probeert te geven. Eduard besluit op eigen houtje op zoek te gaan naar Abu. Dat levert een hoop hachelijke situaties op met het nodige geweld en actie.

Als ambassadeur van War Child is Marco Borsato erg betrokken bij het onderwerp kindsoldaten. Geen wonder dat de organisatie waar Valerie in de film voor werkt veel parallellen heeft met deze stichting. Er wordt uitgebreid ingegaan op het werk wat ze doen, wat natuurlijk prima in het thema van de film én de boodschap die Borsato wil uitdragen past.


Marco Borsato gaf van te voren al aan dat hij hoopte dat mensen de film zouden bekijken zonder hem als 'de zanger Borsato' te zien, maar als acteur Borsato. Het is even wennen, maar zijn acteerwerk is overtuigend genoeg om het los te zien van zijn zangcarrière. Al blijft het even wennen om hem met een mitrailleur in zijn handen te zien rennen.

Misschien zou je het niet verwachten, maar Wit Licht zit best goed in elkaar. Het verhaal is op een aantal momenten erg voorspelbaar, maar dat wordt goed gemaakt door de spanning op andere momenten. Ook ontbreekt een dosis zwarte humor niet, waardoor er genoeg te lachen valt. Een misser is de muziek tijdens de slotscène: het past er totaal niet bij.

Borsato en regisseur Jean van de Velde weten hun boodschap goed over te brengen door te laten zien welke ellende zich afspeelt in Afrika en wat een organisatie als War Child kan betekenen voor de slachtoffers. Maar voor wie eenzelfde verhaal liever met wat meer actie en een geloofwaardiger held ziet kan beter naar 24 Redemption kijken.


Label: Independent Films Releasedatum: 11 december 2008
Kijkwijzer: Waardering film: