Mon carnet de Tour (6) (Tourdagboekje)
Ondertussen zijn we dus al een weekje verder, en is de Tour met nog een week te gaan andermaal afgelopen. Enkel een gek zoals degene die in 1975 Eddy Merckx van zijn fiets sloeg en zijn zesde Tourzege verhinderde kan "The Boss" nog van zijn zevende Tourzege houden. Parijs is nog ver, zegt u Mr. Smeets? Laat mij niet lachen, Sheryl Crow heeft nu al haar shoppinglijstje voor volgende week allang klaar... Lance wint deze Tour en daarmee basta.
Van "basta" gesproken, ik heb nu al heimwee naar de Giro, waarom kan daar en in de Vuelta wel wat we in de Tour al decennialang niet meer te zien krijgen? Laat ons eerlijk blijven, Armstrong was niet eens sterk deze Tour. Zelfs zijn ploeg was veruit de zwakste in zijn 7 jaar als Tourpretendent. Nee, Armstrong reed deze Tour niet uit elkaar, hij kon niet imponeren. Hij won niet eens een bergrit dit jaar, hij kon zelfs nooit alle concurrenten uit het wiel lossen, altijd bleef er wel eentje in plakken. Zelfs "El Rey" Indurain zou hem er ronduit mee uitlachen.
Niet, dat Armstrong deze Tour niet verdiend gaat winnen, hoor, dit is een 7de zege die hij verdient, ook gezien zijn prestaties in deze Tour. Maar hij klopte niet zijn tegenstanders, ze hebben zichzelf geklopt. Meer nog, de Tour heeft zichzelf andermaal geklopt. Bekijk nu toch eens die tegenstand, wat voor bende ongeregeld was dat toch weer. Bij T-Mobile blonken ze andermaal uit in het eigen falen of zelfs zoveel mogelijk de andere kopman laten falen. Ullrich slaagde erin zowal Andreas Kloden, Vinokourov en zichzelf onderuit te laten gaan. Proficiat Jan. Zelfs Raymond Poulidor en Joop Zoetemelk geraken ondertussen stikjaloers op uw ereplaatsen.
En dan hadden we nog renners als Ivan "ik verdedig mijn 2de plaats, want ik heb de giro al in de benen" Basso. Voor de rest was het gewoon "op". Of toch net niet, eentje die mij nog kon bekoren was Michael "eindelijk terug een klimmer in de bolletjes" Rasmussen, maar laat ons eerlijk zijn, die komt zonder lange vlucht ook gewoon te kort en die verliest straks nog meer van vijf minuten in het werk tegen de klok.
Waar zijn in godsnaam de "Pantani's" de "Luc Leblancs" van dit wielerpeloton gebleven. Waar zitten in de Tour in godsnaam de lefgozertjes zoals we Rujano in de Giro bezig zagen of n tijd geleden nog Cardenas in de Vuelta. Of zelfs maar een "Gibo" Simoni die als topfavoriet in de Giro ook de aanval over meerdere bergtoppen niet schuwt. Waar zijn ze gebleven, de dartele berggeiten die vol van ver voor de aanval gaan met het bewuste risico om zichzelf tegen te komen. Geen mens die het weet. Maar waar zouden ze ook op moeten aanvallen op dit Tourparcours. Wie verzint dit eigenlijk? Ellenlange aanlopen naar de bergen in de ene rit, in de andere rit zitten ze dan weer in het begin en legt men er nog honderd kilometer achter. En dat terwijl we in andere wielerwedstrijden net zo'n mooie experimenten zien, in de recentste Tour de Suisse eindigde men met een ritje van honderd kilometer met drie bergen buiten categorie erin. Spektakel van de start tot de finish was er te zien.
Of zoals in de Vuelta en Giro waar men met de spektakelstukken als de Angliru, de Zoncolan of recent de onverharde flanken van de Colle delle Finestre, het was een van de mooiste ritten die ik in de moderne wielertijden heb gezien. Zoiets wil ik als toeschouwer zien, zoiets is wielrennen. In de begindagen noemde men de renners de "dwangarbeiders van de weg", als ik de Discovery ploeg van deze Tour bekijk zijn de dwangarbeiders allang ingeruild voor een geautomatiseerd machinepark.
Maar toch, de Tour blijft een mens in zijn greep houden, binnen een kleine week sta ik toch weer doodgewoon op de Champs Elysées om "King Lance" toe te juichen. Want ook dat is de Tour, hij komt ook aan op wellicht de mooiste boulevard ter wereld.
