Het sportmoment van TJDoornbos
 | FOK!sport introduceert "Het Sportmoment van..." Elke keer vertelt een ander crewlid van FOK!sport wat hun ultieme of memorabele sportmoment is. Dit keer is het de beurt aan TJDoornbos. Het vorige sportmoment was van JJDJ1984. |
Ik zat op maandag 6 mei 2002 lekker te msn'en toen ik van een klasgenoot hoorde dat Pim Fortuyn beschoten was. Eerst geloofde ik hem niet, tot ik vanuit de woonkamer m'n moeder hoorde roepen met datzelfde nieuws. Ik was net als velen verbaasd, boos en noem het allemaal maar op. Pas na een uurtje schoot door m'n hoofd dat er in mijn stad op woensdag de wedstrijd van het jaar, althans voor Feyenoorders, gespeeld zou worden. Alleen zou dat na deze laffe daad nog doorgaan? Zou Ivo Opstelten ingrijpen, of misschien de UEFA zelf wel.
De UEFA-Cup finale mocht doorgaan maar bij winst zou er geen bordesscène op het Rotterdamse stadhuis zijn. Er was namelijk voor het monumentale pand een grote zee aan bloemen, vlaggen en sjaaltjes gerezen voor de vermoorde Fortuyn. Hoe dichter we bij de aftrap kwamen hoe gespannener ik was. Helaas had ik geen kaartje en vele uit de groep waarmee ik naar het stadion ging wel, waarop ik besloot in een kroeg te gaan kijken.
Gehuld in rood en wit toog ik naar de kroeg. Ik zat vol adrenaline en was blij dat Feyenoord goed uit de startblokken kwam. Toen Jon Dahl Tomasson door Jurgen Kohler, die afscheid nam die avond van het profvoetbal, vastgehouden werd in de zestien van Dortmund was ik wellicht nog eerder dan de scheidsrechter met roepen om een penalty en een rode kaart. Gelukkig was Melo Pereira het met me eens en mocht Pierre van Hooijdonk vanaf elf meter aanleggen. De boomlange spits liet Jens Lehmann kansloos en een bescheiden feestje begon.
Want met maar tien tegenstanders en een voorsprong kan het niet meer fout gaan dacht ik. De wedstrijd golfde redelijk op en neer maar er was weinig gevaar voor beide doelen. Op het moment dat Robin van Persie een tik kreeg en Van Hooijdonk vanaf twintig à vijfentwintig meter een vrije bal mocht nemen laaide de vreugde op. De bal lag toen nog niet eens in het Duitse doel. Toen die er alsnog in verdween werd het een nog groter feest.
Kort erop maakte Patrick Paauwe een foutje waardoor er een penalty naar de Duitsers ging en het door de 2-1 dus weer spannend werd. Gelukkig voor mijn hart (en dat van vele Feyenoorders) kon Tomasson kort erop na een goede pass van Shinji Ono de 3-1 aantekenen en wederom dacht ik dat we er al waren, er was echter nog een half uur te gaan. Toen kort erop Jan Koller, de Tsjechische reus, met een lepe bal Edwin Zoetebier versloeg was ik niet zo zeker meer. Op het laatst piepte en kraakte de Feyenoord-defensie enorm en begon ik langzaam aan m'n nagels te knabbelen, zo nerveus was ik. Toen het eindsignaal klonk en Johan Elmander die bal De Kuip uit joeg wist ik het zeker, dit was voor m'n gezondheid een slechte maar voor het Nederlandse voetbal een mooie dag.
