De grens
‘Mama, we komen echt wel bij je zitten als de film begint hoor.’
Twee meiden vlogen naar beneden en twee vlogen een aantal rijen omhoog in de haast lege bioscoopzaal, om naast ons in een stoel te belanden. Konden ze tenminste even lekker appen en facebooken zonder dat mama alles kon meelezen. Ze kon wel eens schrikken als ze zag dat je met die ene leuke jongen kletste.
De andere twee meiden hadden het podium voor het grote witte doek ontdekt. Ik schatte ze op jaar of twaalf. Het meisje met het paarse truitje nam het voortouw en ging al radslagen makend van de ene zijde naar de andere. Het blauwe truitje volgde giechelend en wat schuchter.
Ze deden net alsof ze Sanne Wevers waren. Liepen zwaaiend naar het bioscooppubliek over het podium om vervolgens weer met een radslag af te sluiten. Dan weer vielen ze giebelend van het lachen op de grond.
De meiden naast ons, iets hipper gekleed, keken af en toe op naar hun vriendinnen en lachten schaapachtig. Ze wisten nog niet goed of ze zich er voor moesten schamen of ze het juist ook leuk moesten vinden. Zelfde leeftijd en toch al een kloofje.
‘Moet je die twee eens gek zien doen,’ stootte het glinstertruitje het hippe bloesje aan.
De twee turnsters werden gewogen alsof ze een stuk jonger waren. Moeders zat een paar rijen lager voor zich uit te staren. Ze had geen gedachte bij de turndames en geen weet van de eerste puberstapjes op de Whatsapp van de dames boven haar.
De grens van kind naar puber werd letterlijk op het podium voor me gepresenteerd. Het voorprogramma van de film. Een mini-inkijk in een stap zetten naar een volgende fase in het leven.
Ik moest denken aan toen ik die leeftijd had. Mijn pa moest met me mee naar het zwembad anders was ik daar zo alleen. Kwam ik daar mijn schoolvriendjes tegen. De keuze werd snel gemaakt. Bij je vader liggen was niet stoer. Dus lag hij de hele middag alleen. Geduldig wachtend tot ik “einde kind” was en terug kwam als een beetje puber.
Zo zag ik de moeder ook kijken. Een van die meiden moest haar dochter zijn. Of meer dan een. Misschien nog geen jaar geleden zaten ze waarschijnlijk bij haar. De oren van de kop zeurend en zij maar corrigeren. Of misschien wel troostend, wanneer de film te eng was. Nu zat ze alleen. Kijkend hoe haar dochter en vriendinnen zonder het te beseffen een grens over stapten.
Bij het verlaten van de zaal toen de film teneinde was, stonden de vier meiden een selfie te maken bij een filmposter in de lounge. De moeder stond er met haar armen over elkaar bij en wachtte geduldig af. Ze had natuurlijk ook de foto kunnen maken, maar ach, ook zij was ooit die grens overgestoken.
