Met mij gaat het goed
Ik kan zo slecht tegen al dat geklaag: Rutte dit, Rutte dat. De armen worden armer en als ik de berichten lees van de mensen die hier niet over op kunnen houden, lijkt het wel of half Nederland in de schuldhulpsanering zit, een kwart uit zijn huis wordt geplaatst en iedereen bij de voedselbank loopt. En dat alles is nooit de schuld van degene in kwestie, maar van de regering. Hallo! Waar zijn we nou helemaal mee bezig?
De personen die het hardst hun best doen om Nederland als een derdewereldland neer te zetten, zijn er in het algemeen ook het beste in om hun handje op te houden om iets meer geld te krijgen van diezelfde regering waar ze op zitten te schelden. Dat het UWV zo traag als stront werkt, is een feit, en dat je minstens een universitaire opleiding moet hebben gehad om een bijstandsuitkering uit te vragen is ook geen geheim (toch knap hè, van die mensen die niet of nauwelijks Nederlands spreken, maar zich soms beter lijken te redden dan de gemiddelde Utrechter). En de zorgverzekering is natuurlijk alleen maar duurder geworden, vooral als je het geld dat je via de zorgtoeslag terugkrijgt voor heel andere dingen gebruikt.
Ik kan zó slecht tegen al dat gezeik vanaf de bank. Sta eens op met je luie aars en ga er dan ook wat tegen doen. Je bent geen slachtoffer van de regering, want de Nederlandse zorgstaat geeft je als werkloze net genoeg om mee rond te kunnen komen. Meer hoef je ook niet te krijgen als je nog maar amper de energie op kan brengen om je handje op te houden. Dat je beter bent gewend is één ding, maar zelf geen enkele verantwoordelijkheid nemen voor de situatie waar je nu in zit, dat is ronduit laf. Moet ik hier nog een aantekening maken over chronisch zieken? Ja, vooruit. Die mogen hun handje ophouden. Voor hen is de verzorgingsstaat namelijk wél ontworpen.
Waar ik dan weer wel van houd, zijn mensen die verantwoordelijkheid nemen. Mensen die eerlijk naar zichzelf en de ander durven te zijn, precies weten hoe ze in die situatie terecht zijn gekomen en in zichzelf geloven. Het is nu eenmaal kut en je bent nu eenmaal meer gewend, maar zo is het nu en het hoeft niet altijd zo te zijn. Heb je een huis met schulden verkocht? Jammer dan, dat is het risico wat je ooit hebt gelopen. Ben je gescheiden en je ex laat je met de kinderen achter? Pijnlijk en sneu voor de kinderen, maar je hebt elkaar nog en samen kom je er wel uit, ook al moet je creatief worden in kledingherstel, het gebruik van de prepaid telefoon en het pakket van de Voedselbank achterop de fiets. Je hebt nog te eten, een dak boven het hoofd en kinderen die door kunnen gaan met hun opleiding.
Als kind van de rekening zeg ik dat het goed komt. “Even krabben”, was de uitdrukking van moeders vroeger, als het einde van de maand maar niet dichterbij kwam. In de kou droeg zij een bodywarmer, zodat wij kinderen een warme winterjas aan konden. Een tante die je meeneemt naar de kapper, zomers lang op het grasveldje achter het huis doorbrengen terwijl het buurmeisje op de eerste dag van de vakantie al naar Spanje op vakantie ging. Blij zijn met een afgedankte Windows 3.11 computer, Sinterklaas schrijven dat als de pony niet lukt, een kleurboek met een pony ook leuk is.
Dat meisje werd zestien en schrok van het loonstrookje van haar eerste bijbaantje, omdat het zo veel was. Dat meisje ging studeren zonder financiële steun van haar ouders en heeft benauwde momenten gekend omdat ze ook eens te veel heeft geïnvesteerd in te dure spullen tijdens een korte relatie, maar ze redde het zonder te weten wat een Voedselbank was, omdat ze op niemand terug wilde en kon vallen. Dat meisje werkt nu fulltime, schrijft columns en roept: “Wat nou crisis? Met mij gaat het goed!”
