Wat in je hoofd moet blijven

Niets is makkelijker dan vanuit woede reageren op pedofilie. Dit blijft meestal ook mijn primaire reactie. Ik heb ook een absolute afkeer van een vereniging als Martijn. Toch zou ik daar eens een visie op los willen laten, zonder meteen vanuit woede te redeneren.

Mijn motivatie voor deze column zijn de recente protesten vanuit kinderrechtengroeperingen, nadat het oorspronkelijke verbod op de Vereniging Martijn dit jaar in hoger beroep werd opgeheven. Protesten vanuit landen waar kindermisbruik een structureel probleem is. Landen als Zuid-Afrika en Thailand, waar vanuit de hele wereld mannen komen, met kindermisbruik als enige doel. Hun afkeer begrijp ik zeker.

Martijn bestaat inmiddels dus weer wel. De website is echter opgeheven. Dat maakt het lastiger om hun visie te analyseren. Je vindt vooral versplinterde, kritische informatie en een enkel interview met de voormannen van Martijn. Die informatie geeft dan toch wel weer aan wat de doelstelling blijft: seks met kinderen moet legaal worden. Ze blijven met hun publicaties op het randje van de wetgeving. Seks wordt vaak affectie of liefde genoemd. In hun magazine werden echter foto´s geplaatst, die maar nauwelijks binnen de wet vielen. En je leest wel degelijk de oproep om bestaande grenzen juist op te rekken.

De Vereniging Martijn beroept zich op de vrijheid van vereniging en meningsuiting. Daar is niets mis mee. Maar in mijn ogen manifesteert dit recht zich met een club als Martijn in de slechtste vorm.

Als je maar net binnen geldende wetgeving blijft en iemand dit gaat organiseren, kun je erop wachten dat men eroverheen stapt. Als mensen zich verbinden in extreme ideeën, zal het zelden zo zijn dat men die ideeën gaat nuanceren. Door het te delen en koesteren, is de neiging juist groter om grenzen op te rekken.

Pedofielen hebben een voorkeur voor de omgang met kinderen. Hier kán de fantasie over seks met kinderen bij komen. Tot zover nog geen sprake van misdaad of misbruik. Als je dit echter gaat delen met gelijkgezinden, zal het ook steeds vanzelfsprekender worden. Men gaat elkaar bevestigen. Zaken bagatelliseren. Waar hun eigen grenzen steeds heel genuanceerd worden opgerekt, overschrijden ze uiteindelijk een keiharde grens die in wetgeving allang is vastgelegd. De grens waar slachtoffers vallen.

Met het delen van beeldmateriaal, is de eerste nuancering dat ze geen direct contact met kinderen hebben. Om beeldmateriaal te produceren, worden echter ergens in de wereld kinderen seksueel misbruikt. Om seksuele fantasieën te blijven prikkelen, dienen meer slachtoffers te worden gemaakt. Of dit nu binnen schemerige netwerken of binnen een 'onschuldige' vereniging gebeurt: uiteindelijk creëren ze daarmee zelf steeds meer daders én slachtoffers. En zo wordt een pedoseksueel, die zijn activiteiten beperkt tot het beeldscherm, tóch verantwoordelijk voor het misbruik van een kind aan de andere kant van de wereld.

Iedereen mag denken en fantaseren wat men wil. In je hoofd ben je altijd vrij. In je hoofd mag je iemand mishandelen of doodschoppen. In je hoofd mag je met alles en iedereen seks hebben. Deze vrijheid stopt echter als je deze gedachten gaat delen en cultiveren.

Vrijheid van denken geeft ook de verantwoordelijkheid om te beslissen wat in je hoofd blijft. Gedachten, wensen en fantasieën kun je aanpassen, vervangen of negeren. Een slachtoffer is altijd een onomkeerbaar feit.