Veras spelfoutmakers!
Domme mensen maken spelfouten. Mensen die spelfouten maken zijn zo dom, dat je hun boodschap niet meer serieus kan nemen. Wie hierdoor 'verast' is, mag van mij direct door naar het crematorium. Vooral hier op FOK! kan ik een reactie niet serieus neem als er een spelfout in staat. Want wie niet kan spellen, of te lui is om het goed te doen, kan nooit een goed beargumenteerde mening vormen. Het is dus per definitie niet de moeite waard om met zo'n iemand te discussiëren. Daarom hebben we als columnisten zo'n lekker censuurkruisje om alle onleesbare berichten te verwijderen die beginnen met 'ik vindt'.
Proffessioneel is het nog erger als iemand spelfouten maakt. Iemand die 'ik wordt' schrijft in de sollicitatie, kan je nooit een rapport, offerte of zelfs maar een informele e-mail laten sturen naar een klant. Verschrikkelijk, de gehele geloofwaardigheid van het bedrijf kan eraan gaan. Spelfoutmakers kunnen het zelfs bij voorbaat al schudden als ze per brief moeten reageren op een baan en komen nooit meer aan de bak. Iedere carrièresite waarschuwt je daarvoor, dus het zou me niets verbazen als de werkloosheid duizenden procenten hoger ligt onder mensen die slecht kunnen spellen.
Het is echt afschuwelijk om te zien hoe de gemiddelde Nederlander spelt. Op basisscholen word er niet meer voldoende aandacht aan besteed. Werkwoordsvormen en rijtjes leren sluit niet voldoende aan bij de aankomende tweede fase van het middelbaar onderwijs, dus een brede vorming is belangrijker dan een stevige en goede basis op de basisschool. Daarnaast helpt het ook niet echt dat het niveau enorm is gedaald, zodat alle kinderen die geen Nederlands als moedertaal hadden, ook nog gewoon een Cito-advies voor het gymnasium kunnen halen.
Maar het wordt daarna nog erger. Kinderen in groep zeven en acht van het basisonderwijs schijnen op het toppunt van hun kunnen te zijn wat betreft correcte spelling. In die twee jaren hebben ze het intensiefste taalonderwijs van hun leven. Daarna gaat alles bergafwaards. Als er bij de eindexamens van de havo per spelfout een punt wordt afgetrokken, zou niemand meer de school mogen verlaten. En dan heeft men nog te zwijgen over de afstudeerprojecten van hbo'ers en wo'ers. De taalverloedering is zo erg, dat woorden als 'gwilxerd', 'verassing' en 'troenmerguilsput' geen uitzonderingen zijn. Veel master-afstudeerders schrijven zelfs hun complete verslag in het Engels. Spelfoutvrij, denken ze, maar dat denkt iedereen die de taal niet goed genoeg beheerst.
Nederland verdomt. En dat terwijl de banenmarkt zo krap is dat iedere sollicitatiebrief inmiddels perfect moet worden geschreven om nog aangenomen te kunnen worden. Nou ja, tenzij je schrijft naar de winkel die een briefje ophangt met 'Kassa is defect. Onze excusses.' Of als chauffeur op een truck met de tekst 'Prijskraker. Verassend veel voor weinig'. Of als je solliciteerd bij de pizzeria waar ik ooit heb gewerkt, waar het briefje over de fietsen ondanks mijn vele verzoeken nooit is weggehaald: "Het is verboden geen fietsen voor het raam te plaatsen."
Toch komen taalpuristen ook lang niet altijd aan een baan. Vorige week publiceerde Van Wijngaarden een onderzoek waaruit blijkt dat werknemers die zelf slecht kunnen spellen, een brief mét spelfouten juist meer waarderen. Waarschijnlijk komt dit doordat ze zelf de spelfouten niet herkennen, maar wel onbewust aanvoelen dat zij die brief precies zo zouden schrijven. Zo worden bedrijven met domme werkgevers dus nog dommer. Het is meteen de omgekeerde wereld: zou je dan toch bewust spelfouten moeten maken, om sympatiek gevonden te worden en aan die baan te komen?
Ik ben nog wat verward. Ik ben vooral benieuwd of alle dyslectici, slachtoffers van slecht basisonderwijs en andere grootproducenten van spelfouten deze column dan toch wat positiever beoordelen, ondanks die eerste alinea. Er staan namelijk zes onafgebakende taalfouten in deze tekst. Als de column niet wordt afgebrand, zul je zien dat het inderdaad heeft gewerkt. En anders blijf ik iedereen adviseren om hun sollicitatiebrieven wel zorgvuldig en spelfoutvrij op te sturen naar hun toekomstige werkgever. Zo slim zijn we dan weer wel.
