De vlucht
New York verdween in de verte, zowel letterlijk als figuurlijk. Ze betwijfelde of haar presentatie genoeg indruk had gemaakt op het management team, en dat knaagde aan haar. Ze hoefde niet vaak mensen te overtuigen van haar gelijk, en het was nog zeldzamer dat het haar niet lukte om mensen te overtuigen als het dan toch nodig was. Maar nu was er niets meer wat ze daar aan kon doen. Nu moest ze zich voor zien te bereiden op de meeting die ze morgenochtend had met de financieel directeur van het bedrijf dat derde stond op de lijst van global key accounts."Eerste keer naar Parijs?" vroeg de man in de stoel naast haar. Ze kende de vraag; ze vloog vrijwel wekelijks naar alle hoeken van de wereld en weer terug, en op minstens de helft van alle vluchten was er wel een man die vroeg of het de eerste keer was dat ze de plaats van bestemming zou aandoen. Ze was een mooie vrouw van nog geen dertig, en dit was de relatief kleine prijs die ze er voor betaalde. Een beetje originaliteit zou de mannen alleen geen kwaad doen. "Nee, dit wordt de twaalfde keer," zei ze.
De man naast haar glunderde. "Ah, een kenner." Ze schatte dat hij iets jonger was dan haar, en was niet onaantrekkelijk. Hij was echter ongeschoren en hopeloos underdressed voor de business class. Op zich gaf het hem wel een zekere ruige charme, zeker in vergelijking met de pafferige midlifecrisis managers of midlife crisismanagers die ze ook regelmatig naast zich had. Maar het feit dat hij of een rijkeluiszoon of een haar onbekende rockster was stond haar tegen. En ze had eigenlijk geen tijd voor hem; ze was nog lang niet klaar voor haar meeting in Parijs, morgenochtend.
"Nauwelijks een kenner," legde ze uit. "Tenzij je het over het vliegveld hebt." Ze meende afgrijzen te zien in zijn blik. Waarschijnlijk had hij met zijn vaders geld en zijn eigen vrije tijd alle steden van de wereld bezocht en leren kennen, en minachtte hij haar vanwege haar levensstijl. Maar ze bedacht zich niet dat het ook de reflectie van haar eigen schaamte zou kunnen zijn, die ze in zijn ogen zag. Al sinds ze een klein meisje was geweest, had ze de droom gehad om de wereld over te vliegen, steden te leren kennen, in luxe hotels te slapen en belangrijke deals te sluiten. Ze had keihard gewerkt op school, keihard gewerkt op haar opleiding internationale bedrijfskunde en keihard gewerkt om carrière te maken, en nu ze eindelijk haar droombaan had merkte ze dat ze iets niet had.
"Ik heb meestal geen tijd om de steden die ik bezoek te leren kennen," legde ze uit. Ze vloog de wereld rond, ze sliep in luxe hotels en sloot belangrijke deals, maar kreeg de steden waar ze was niet te zien. Vaak kwam ze niet eens van het vliegveld af en waren de meetings in het hotel op het vliegveld zelf. Als ze al van het vliegveld kwam, reed de taxi rechtstreeks naar de Zone Industrielle of het Central Business District waar het bedrijf dat ze bezocht gevestigd was, en linea recta weer terug naar het hotel. Zelden zag ze iets van de wereldsteden die ze aandeed, laat staan dat ze die kon leren kennen.
Maar het kleine meisje dat nog in haar leefde had iedere vlucht in haar geheugen gegrift. Als ze Bløf had gekend, had ze zich kunnen identificeren met het beeld van een wereldkaart aan de muur van haar gedachten, waar ze vlaggen in de aarde prikte op de plekken waar ze ooit was geweest. Ze pronkte er graag mee op de verjaardagen en partijen die ze bezocht, maar als ze dan een echte kenner tegenkwam die haar vroeg of ze de Hemingway Bar of Hotel Costes prefereerde, moest ze met pijn in haar hart erkennen dat ze geen van beide ooit had bezocht. Of ze improviseerde een mening, maar dat maakte de pijn in haar hart er niet minder om, het voegde alleen maar een schuldgevoel toe.
"Zonde," oordeelde hij. Hij had even gewacht of er een verdere uitleg zou komen, maar ze hield haar gedachtes voor zichzelf. "Luister," zei hij, nadat ze beaamd had dat het inderdaad eigenlijk zonde was, maar dat het niet anders was. Hij zocht iets in de laptoptas die ze nog niet eerder had opgemerkt. Na enige tijd produceerde hij een business card en bood hem haar aan. "Bel me morgen als je meeting is afgelopen, ik laat je de beste bar van Parijs zien. Zelfs jij zult wel een uurtje hebben voor je weer op het vliegveld moet zijn."
Ze twijfelde even, en nam toen toch het kaartje aan. Ze zag dat hij de directeur was van een bedrijf dat web-based solutions aanbood. "Ik zal erover denken," zei ze toe, en nam zich voor om op het aanbod in te gaan. Diep van binnen wist ze echter al, dat ze het niet zou doen. 's Middags zou ze de resultaten van haar meeting bespreken in een conference call met corporate in New York en de European business development manager in London. 's Avonds zou ze alweer in het vliegtuig naar Hong Kong zitten.
