Kutjesdag
Och arme, naïeve ik. Eerst dacht ik nog aan een midlifecrisisepidemie. Kathleen verlaat K3 en plotseling hoor ik allerlei manvolk in mijn omgeving de wens uitspreken K2 te beklimmen. Erg sportief, dacht ik nog, en beslist een ‘try before you die’-ding, maar andere steekwoorden vroegen toch om voorrang toen ik hoorde dat het niet om bergbeklimmen ging. Lekkere wijven zijn het, heb ik me laten uitleggen. En daarom mag er best weer een K bij komen, al gaat het grapje met de berg dan niet meer op.
Prima idee. Gewoon vervangen die 3e K. Beter drie lekkere wijven dan twee, dat snap ik nog net. En het kleurde ook zo leuk, die blonde tussen die rooie en die donkere. Vooral doen dus. Organiseer audities, gooi er een paar deskundigen tegenaan en presenteer Kanjer nr. 3 dan leuk aan de fans. En amai zeg, doe dat lekker allemaal op tv!
Och arme, naïeve ik. Als ik soms dacht de K3-rage buiten de deur te kunnen houden… Alleen maar omdat mijn kroost van het mannelijke geslacht is en bovendien al zo goed als volwassen? Na ons de zondvloed en zo bleef onze belevingswereld verschoond van K3-cd’s, K3-concerten, K3-theatershows en K3-televisieprogramma’s. En gelukkig ook van K3-schriften, -kaftpapier, -lipgloss, -slippers, -shampoo, -pennen, -briefpapier, -pyjama’s, -pantoffels, -ondergoed, -sokjes, -badpakjes, en wat er al meer van die Kruidvat- en Blokkertroep te koop is. En toch blijkt het verrekte moeilijk om de 3 Kindervriendinnen helemaal te ontlopen. Je zapt wel eens verkeerd, je valt wel eens per ongeluk in een dotje kleuterellende, en voilà, daar ga je dan met je goede gedrag. Helemaal naar de K3lote.
En dan, op een goede zaterdag, doet mijn teerbeminde wat hij altijd doet als hij thuiskomt: hij zet de tv aan. Het scherm verzoekt ons vriendelijk doch dringend vanavond vooral te kijken naar de nieuwe K-lentenjacht. En we hebben nog niet eens gegeten. “Vandaag is Kutjesdag!”, roept echtgenoot enthousiast. En: “Ik ga wel kijken, hoor!” Kutjesdag? Mijn onderkaak zakt tot aan mijn tweede bloesknoopje. De titel heeft hij zelf een beetje verbasterd, geeft hij toe. Ik kende al zijn ‘Klein geil visje’, maar deze was nieuw voor mij.
Och, ik hou d’r zo van, om maar eens met Gerard Joling te spreken. Er kan mij niet genoeg op talenten gejaagd worden. Heerlijk! Vooral die auditierondes, waarin maar weer eens bewezen wordt dat de geestelijke gezondheidszorg in Nederland nog lang niet op peil is. Massaal stort onontdekt talent, met een verwrongen zelfbeeld en niemand in de buurt die genoeg om hen geeft om ze voor een publieke vernedering te behoeden, zich op het dertiende van hun twaalf ongelukken. Ik wist niet dat je zo’n lol kon hebben van plaatsvervangende schaamte. Verslavend gewoon! En daarom kijk ik gewoon weer naar de honderdvierennegentigste editie van Popstars. En vooruit – ik ben de rotste niet - ook naar K2 zoekt K3.
‘Ja, het is kutjesdag, kutjesdag, kutjesdag, kutjesdag, alles kan en alles mag…’
Een heel Ahoy vol met kutjes. En nog een paar achter de jurydesk. De lage landen zwermen werkelijk van het talent. En we mogen met allemaal kennis maken, zoals we daar hebben: een moeder van zeven kinderen. Zij zingt vaak met en voor haar kinderen. Ah, een ervaringsdeskundige! Top! Een Haagse K-andidate geeft ruiterlijk toe moeite te hebben met de Vlaamse tongval van K2, maar misschien kan ze de meiden nog wat bijbrengen, qua uitspraak.
De toiletten blijken een ideale wachtruimte voor nerveuze kandidaten. Niet alleen omdat je van zenuwen lichtelijk incontinent wordt, maar ook om je looks en performance aan een permanente controle te onderwerpen. Op de achtergrond zien we een dame driftig werken aan het uiterlijk van de toiletruimte. Een foutje in de regie? Nee, ook zij wil graag een gooi doen naar de vacature. Met hart en ziel heeft zij zich de afgelopen twintig jaar gestort op het edele vak van ‘kuisen’, maar voor die twee in de steek gelaten meiden geeft ze het allemaal op.
En dan is daar – och hoe toevallig – Kathleen, die al eens eerder benaderd blijkt te zijn voor K3. Ze geeft eerlijk toe destijds vriendelijk bedankt te hebben voor de eer – het was haar ding niet -, maar toen stroomden de miljoenen nog niet binnen bij de blond/rood/donkere succesformule. Dat ze zwanger is van haar eerste kind vindt ze zelf nauwelijks een obstakel. Een aanstaande moeder met een vooruitziende blik. De studie van de kleine zal toch ook betaald moeten worden.
Bianca heeft haar verfdoos gevonden. En misbruikt. Met die door haar wenscollega’s zo vrolijk bezongen kleuren van de regenboog op haar gezicht, probeert ook zij haar geluk. Een bekend gezicht, vindt ook de jury. Dat kan kloppen, want eerder liet zij al haar oog vallen op Idols en Popstars. Het linkeroog op Idols en het rechter op Popstars, denk ik, want het is onmogelijk om Bianca recht aan te kijken. Helaas blijken Bianca’s podiumkunsten beneden de maat. Jammer meid, maar geef niet op. De aanhouder wint en volgend jaar is er vast weer een mogelijkheid om jezelf onsterfelijk belachelijk te maken.
Het werd een onderhoudende avond. Ik heb geen moment aan mijn 1000-stukjes legpuzzel gedacht.
Dank je wel, lieve omroepbobo’s. Laat niemand nog het woord ideeënarmoede in de mond nemen om jullie nieuwe formats te bekritiseren. Of de afgeleiden daarvan. Of de afgeleiden van de afgeleiden. (Een programma maken van de aankondiging van een programma? Geniaal!) Heel Nederland – en heel België – staat te trappelen om zijn individuele ‘five minutes of fame’ te claimen. ‘Five’, ja. Alles is tenslotte aan inflatie onderhevig. Maar dat mag de pret niet drukken. Dankbaar gebruik van maken, zeg ik. Weet je wat? Organiseer eens een talentenjacht voor programmamakers. Dat wordt lachen, zeg!
Voorlopig hebben we nog een paar zaterdagen Kutjesdag. Echtgenoot geniet echt. Vraag hem maar eens naar zijn definitie van Kutjesdag. Die zal geheid anders zijn dan die van mij.
