WK Kroniek (9): Snel vergeten?
Welke landen hebben nu echt voor mooi voetbal gezorgd? Portugal is door de FIFA uitgeroepen als leukste ploeg, maar dat land is toch echt niet toegekomen aan het leuke voetbal dat men op het EK in eigen land speelde. Ivoorkust en Ghana lieten leuke dingen zien, maar bleven zonder beloning, terwijl de finalisten Italië en Frankrijk net als veel andere favorieten goede momenten afwisselden met dramatische duels. Duitsland, dat tegen de eigen traditie in aanvallend speelde, was wellicht nog het leukst om te zien.
Volgens Michel Platini hebben de bondscoaches het toernooi verpest, met hun tactieken die op tegenhouden gebaseerd waren. Zit wat in. Neem Carlos Alberto Parreira, die met zijn Brazilianen vorig jaar nog hallucinerend voetbal speelde op de Confederations Cup. Iedereen was het er over eens dat de Europese afvaardiging kansloos zou zijn, maar waar waren die tovenaars van toen? De oude generatie speelde weer en droop roemloos af. Of neem Eriksson, die het presteerde om Engeland met één spits te laten spelen! Lippi, die het verwerpelijk lijkt te vinden om Del Piero én Totti op te stellen. Pekerman, die Messi langs de kant hield toen de wedstrijd schreeuwde om zijn happy feet. Domenech, die ook maar één spits liet spelen omdat Trezeguet en Henry elkaar niet zouden aanvullen. Zeker vergeten hoe die ooit bij Monaco een droomvoorhoede vormden?
Er zijn ook al geen nieuwe sterren opgestaan. Fabio Cannavaro, Gennaro Gattuso en Andrea Pirlo speelden prima, maar hun kwaliteiten zijn toch al jaren bekend bij het publiek? Wellicht kan linksback Fabio Grosso, die een strafschop versierde, Duitsland naar huis schoot en dus de beslissende strafschop benutte in de finale, een revelatie genoemd worden. De Franse dribbelaar Franck Ribéry misschien eveneens, maar ook deze twee heren waren bij de voetbalvolgers al een tijdje bekend. Dat Miroslav Klose met een voor een WK karig aantal van vijf goals topscorer wordt, zegt eigenlijk alles. Aanvallend is er zelden iets gebeurd.
En dus zit ik me suf te peinzen. Wat zijn nu de momenten geweest waardoor we ons het WK 2006 over tien jaar nog herinneren? Ik kan nog geen vijf echt beklijvende wedstrijden bedenken. Vaak was het meer spannend dan leuk. De Portugese goalie Ricardo Pereira stopte drie strafschoppen, een wereldrecord, maar dat is tegenhouden. En dat willen we nu juist niet! Mooie doelpunten waren er gelukkig nog wel. De poeier van Maxi Rodríguez, de volley van Joe Cole. De curieuze Panenka van Zinedine Zidane in de finale. En natuurlijk de twee dagen durende combinatie van de Argentijnen tegen Servië, waarbij de volledige selectie en technische staf de bal beroerde, alvorens Esteban Cambiasso afrondde. Zonder gekheid, dat is een wereldgoal, maar zulk voetbal hebben we te weinig gezien.
Het zullen toch de incidenten zijn die het langst meegaan. De vele schwalbes en dan vooral de beslissende van Grosso. Hoewel, werd in 1974 de finale niet mede beslist door een schwalbe? Toneel is ook niet nieuw, zie Rivaldo en diens cornervlagact in 2002. De arbitrale dwalingen dan? Tja, dat Graham Poll drie keer geel trok voor één speler zijn we vermoedelijk rond oud en nieuw al vergeten. De kaartenregen van Valentin Ivanov bij Portugal - Nederland zal vooral hier en in Portugal een herinnering blijven. Bovendien is het sinds 1966 al niet nieuw meer dat leidsmannen uit de voormalige Sovjetunie een stempel op een wedstrijd drukken.
Zodat ik vrees dat we ons het wereldkampioenschap voetbal van 2006 vooral gaan herinneren door de kopstoot waarmee Zinedine Zidane zijn grootse loopbaan met een knal uitluidde. Een moment van kortsluiting in het briljante brein van de man die zichzelf hervonden leek te hebben. Het tragische shot van zijn aftocht langs de naar hem lonkende wereldbeker wint het straks van zijn magistrale spel tegen Brazilië in de kwartfinale.
Snel vergeten dus, deze editie. Op naar het nieuwe seizoen in het clubvoetbal, waarin ongetwijfeld veel meer te genieten valt. Dankzij Marco van Basten is cijfers geven weer in de mode. Dit toernooi krijgt van mij krap aan een vijfje. Precies het kleinood waar de heren voetballers de afgelopen maand veel te weinig fraaie dingen mee hebben gedaan. Al hebben ze daar in Italië de komende vier jaar, volledig terecht, maling aan.
