Gepiel in de ruimte: Thelonious Monk & John Coltrane - Sweet and Lovely
Tien jaar geleden werd in de VS een opname gevonden zonder labeltje erop. Het bleek een concert van Thelonious Monk en John Coltrane in Carnegie Hall uit 1957. Een unieke historische vondst.
Nou vond ik Monk een rommelige pianist en Coltrane een saxofonist waar vaak geen touw aan vast te knopen was. Maar ik ben fan van Miles Davis en bij hem is Coltrane wel goed te pruimen. In Miles z'n autobiografie las ik dat Coltrane in 1957 juist van de heroïne was afgekickt en heel goed in die "real solid group" van Monk paste.
"Trane was the perfect saxophonist for Monk's music because of the space that Monk always used. Trane could fill up all that space with all them chords and sounds he was playing then."
In onderstaand nummer houdt Coltrane zich echter lange tijd verschrikkelijk in, en begeleidt Monk met een simpele dalende lijn. Ondertussen speelt Monk bizar en hoekig als altijd (en neuzelt door z'n eigen spel heen), maar tegelijk is het ook gewoon mooi. Van zijn stijl ben ik pas na geruime tijd (erg) gaan houden.
Pas halverwege - na bijna vijf minuten - stijgt Coltrane op, en hoe. Hij heeft dan ook ooit tegen Miles gezegd dat hij "a saint" wilde worden. En dat is-ie dan ook geworden, binnen de Afrikaans-Orthodoxe Kerk om precies te zijn.
