Staying at the Bathgates

Op een dag in december 2000, een jaar waar het gras zeker nog groen was, Com21 nog niet failliet was gegaan en verbindingen van Casema nog 'betrouwbaar' waren, kreeg mijn neefje internet. Natuurlijk is het dan het moment om als niet verbonden persoon, ik, hem te introduceren met de MSNChat. Daar hing ik altijd rond als ik iemand had gevonden die zo rijk was om internet thuis te hebben, opdat moment was ik nog steeds in afwachting voor ADSL, een nachtmerrie waar ik niet langer over na wil denken.
Wij zaten dus op MSNChat, in de categorie Teens, mijn neefje had het natuurlijk ook zonder mijn aanwezigheid naar zijn zin en begon zijn sociale leven uit te breiden met MSN Messenger contacten. Via-via ontmoette hij Sami.

Het sprookje ging natuurlijk verder, het bleef niet slechts bij een msn contact, ondertussen had ik ook internet en was mevrouw ook aan mijn lijst toegevoegd. Tot mijn grote spijt begon mevrouw gevoelens te ontwikkelen voor mijn neefje. Langzamerhand werden die gevoelens ook wederzijds.
Toen we echter vorig jaar zomer uitkwamen werden de gevoelens tot een hoogtepunt en moest en zou ze hierheen komen. Daar kwam natuurlijk niets van terecht. De vakantie van dit jaar kwam weer inzicht en om een of andere reden wilde mijn neefje richting het grote Britannië om zijn internet liefde te ontmoeten.

Zijn ouders waren natuurlijk niet helemaal gek, of wel... daar ben ik nog niet helemaal uit, in ieder geval zou mijn neefje met ons mee op vakantie gaan omdat zijn ouders niet weggingen, als in: met de familie. Er moest dus wat gepland worden. Als Google-gebruiker van het eerste uur kom je voor een vluchtje naar je favoriete vakantie bestemming altijd bedrogen uit, op een gegeven moment weet je gewoon dat je altijd genaaid wordt. Helaas begon de tijd te dringen en werden de prijzen alleen maar hoger, dus gooide we de hele planning om, om na twee weken Zeeland onze biezen te pakken en richting Cardiff te gaan.

Er waren zelfs meerde mogelijkheden:
De Klootzakken, Lullen & Matennaaiers (KLM) bood onze de volgende aanbieding aan voor E333,- per persoon hadden we een retourtje Cardiff Airport, wat ze er niet bij vertelde was dat een retourtje Cardiff - Schiphol slechts L87 kost, we overwogen zelfs om haar dan maar hierheen te halen...
Nee dat moest beter kunnen, onze vrienden van de Naaiende Spoorwegen wilde ons wel een tripje per Stena Line naar Londen aansmeren om daar boven op nog eens een E130 kostend enkeltje te plakken.
Dat vliegen niet goedkoop is, ok, maar dit moet toch goedkoper kunnen? We strandden bij RyanAir, een correcte maatschappij met een behoorlijke website en vooral leuke aanbiedingen zo gingen we voor een leuke E100 vlogen we samen richting London Stansted (en weer terug). Kijk das nou lekker. Maar hoe kom je nu van Stanstad op een goedkope manier richting een de hoofdstad van Wales? Met de trein...

Een korte introductie tot de Engelse treinmaatschappijen, voor de meeste treinen dien je te reserveren, hoe verder je dat van tevoren doet des te goedkoper een ritje wordt, het addertje is in deze dat er maar een select aantal plaatsjes zijn die je vooraf kunt boeken. Dat je in Engeland gewoon veel betaald staat als een paal boven water, maar ok, voor L87 hadden we inclusief de creditcard kosten een Apex Return ticket voor Stansted Airport naar Cardiff Bay. Allemaal binnen twee dagen binnen via Qjump.co.uk dus wij konden met een gerust hart op vakantie.
Niet echt met een gerust hart, probleem twee was namelijk dat mijn neefje het helemaal niet op vliegen heeft, na een turbulent ritje London met z'n ouders in combinatie met oorontsteking krijg je inderdaad manisch depressieve neigingen, toch vertrokken we, gewapend met een setje vliegoordopjes, richting Eindhoven Airport. Waar we iets te vroeg aankwamen en we de rijen KLM checkins voorons zagen, echter wij RyanAir klanten gooide onze koffers op de band en liepen naar de douane.

Toen kwamen de problemen pas echt, we hadden beide een rugzak mee, de mijne gevuld met een toilettas en alle mogelijke computer apparatuur waar om mijn Laptopje mee draaiende te houden, en mijn neefjes tas gevuld met slechts wat brood, eierkoeken en een etui.
Dus we liepen door het detectie poortje wat willens en weten mij niet door wilde laten, ik werd eens lekker gefouilleerd door een mannelijk security beambte die terecht een opmerking maakte over mijn schoenen. Echte bikkel schoenen, met stalen neuzen! Mijn neefje kwam er niet zo makkelijk van af, zijn tas werd doorzocht op steekwapens, het etui ging leeg, en wat kwam daar uit... een passer.
De passer ging richting mijn moeder die ons had gebracht en stond te wachten tot wij uit het zicht verdwenen. Met een passer minder gingen we richting de eerste wachtruimte om twee uurtjes in te vertoeven, om vervolgens richting de Gates te gaan. Een geel vliegtuig kwam naar beneden zetten, daar in moesten wij dus straks omhoog. Aangezien iedereen voorin wilde zitten besloten wij dan maar achter in te stappen en plaats te nemen op een van de achterste stoelen waar onze leeftijden werden gevraagd, 19 en 16, om ons vervolgens vriendelijk doch spoedig te sommeren om van onze kont af te komen en een ons een paar stoelen naar voren te verplaatsen. Dehze sthoel was near an Emergency Exit. (Jah duh muts, waarom denk je dat ik er ga zitten? Ik als belangrijk WWKW-stukjes schrijver moet natuurlijk wel het eerste gered worden... denk je ook niet?

Maar galant als ik ben knik ik naar haar en verplaats ik me richting een stoel bij het raam, met uitzicht op de linker vleugel.
We vlogen over Noord-Brabant, Zeeland (waar we zelfs onze camping nog zagen), het strand, de Noordzee, Wolken, een vliegveld en een landingsbaan. Het leukste was vanuit het vliegtuig richting de bagage retrieval, onder Stansted zelf zit een onbemande metro, die je dingen vertelt als "Hold Tight", "Keep clear of the doors", "This station is not an Exit". Met ons gele Samsonite koffertje vertrokken we richting de Stansted Express die ons richting the London Tube bracht (das daar de metro), we vertrokken vervolgens richting London Paddington. Waar we natuurlijk veel te vroeg aankwamen en een reservering voor twee uur stond, via een uiterst vriendelijk beambte van First (das daar een van de lokale NSsen, die wel aan service doen) kregen we een stempel om een treintje eerder te nemen.
En dan ga je langs allemaal boeiend gras landschap, Oracle gebouwen en stationnetjes richting Cardiff, om natuurlijk met slechts een werkende telefoon (KUT TELE2!) te vroeg aan te komen. Na enige tijd kwam er een blond meisje richting ons lopen, jup dat was er. Nadat mijn neefje een flinke 'hug' had gegeven, werd er hevig gediscussieerd wat we moesten doen totdat haar moeder kwam, ze had haar huissleutel vergeten en wist niet welke bus ze terug moest nemen naar huis, dus we pakten maar een Biosje, waar ik met een OV kaart student discount kreeg, onze gele koffer netjes werd opgeborgen, oh wat was ik in mijn nopjes. Op het programma stond Terminator 3, wat een zuig film was dat zeg, ok de actie was goed, maar voor de rest...

Wat we vooral in Cardiff deden was films via de satelliet kijken en slapen, soms gingen we ook echt wat doen , naar Cardiff Bay bijvoorbeeld, een plekje aan de kust waar wat te beleven was, beetje Sight-Seeing, u kent ons. Om een beetje op de hoogte te blijven van de Walese cultuur gingen we naar the Museum of Welsh Life. Daar hebben we een fotogeniek schaap ontmoet!
Dat we naast feestjes, slapen en tv kijken, pretparken, bowlen en andere zaken niet veel gedaan hebben in een week mag duidelijk zijn. De week was zo om en we konden onze weg naar Nederland gemakkelijk vinden. De foto's zijn allemaal uit de camera gekomen. Het Fok! stukje kon worden afgeschreven en na een paar weken ook geplaatst worden