Schandvlek op de werkplek: de hel (2)

Had ik al verteld dat ik een nieuwe werkplek heb? Nee, nu niet gelijk wegklikken! Ik begrijp dat je nu denkt: "Heb je hem weer met die eeuwige nieuwe werkplek. Nu weten we het wel een keertje." Maar het is écht waar! Ik heb sinds kort een nieuwe werkplek. Geloof me nou! Ga niet op zoek naar andere viezigheid op deze site, maar blijf rustig doorlezen. Alsjeblieft?
Dat ik bepaalde dingen in het werk goed kan, ging als een lopend vuurtje door onze organisatie (sprak hij bescheiden) en zo werd ik gevraagd voor een nieuwe klus waarbij mijn kunde goed van pas komt. Bij de nieuwe klus hoorde een nieuwe werkplek. Vandaar de nieuwe werkplek.

Op de nieuwe werkplek moet ik veel gebruik maken van e-mail. In onze organisatie gebruiken we Outlook. Voor de nieuwe baas moet ik de binnenkomende e-mail sorteren. De postbus van de baas hangt op mijn beeldscherm onder die van mij, zal ik maar zeggen. Hoe zal ik het anders zeggen?
Nu ben ik in het werk iemand die alles bewaart. Alle binnengekomen en verzonden mail sla ik zorgvuldig op. Je weet maar nooit. Ik heb al heel vaak problemen opgelost door even in mijn archief te kijken en een verlossend mailtje van maanden geleden tevoorschijn te toveren. Vaak moet ik mij de takke zoeken, maar uiteindelijk vind ik alles weer terug.

De eerste dag op de nieuwe werkplek; ik had er zin in. Ik had mijn jas opgehangen en de pc aan gedaan. Eerst even koffie halen in de kantine. Een grote beker, daar passen twee kopjes in. Scheelt lopen. Scheelt tijd. Slurpend ging ik op de bureaustoel zitten en opende ik Outlook.
Ik had geen mail. De nieuwe baas wel. Even kijken. Hé, wat was dat nou? De baas doet rare dingen. Als die een mail gelezen heeft en er hoeft niet gelijk actie ondernomen, dan gaan ze gelijk naar de bak 'Verwijderde items'. Die zit dan ook heel vol, 'Verwijderde items'. Het is maar wat je systeem is. Mijn systeem is het niet. Ik heb voor mijzelf een map aangemaakt met 'Afgehandelde post' en eentje die 'Nog doen' heet. Ook een manier. 
Er piepte iets. Ha, ik had mail op mijn persoonlijke account. Het was van de ICT-Helpdesk. "De inhoud van jouw mailbox is meer dan xxx MB. Wij verzoeken je vriendelijk hem op te schonen. Heb je dit binnen een week niet gedaan, dan zijn we genoodzaakt je account in te trekken." De klootzakken. Noemen ze dat hulp? Nou, ik zou straks pas gaan opruimen, hoor. Eerst wat anders.

Want een nieuwe werkplek, daar duik je niet zomaar in. Je laat ook iets achter. Een oude werkplek, bijvoorbeeld. De oude werkplek bevond zich op de bovenste verdieping van dit gebouw. Daar zat de oude baas. Hij had zowaar al iemand die mij ging vervangen. Ene Karin. Kende ik die? Ik geloof het wel, maar het kon ook zijn van niet.
"Kun je haar een beetje inwerken?" had de oude baas gevraagd. Dat kon ik wel. Maar of ik ook wilde? Ik moest.
"Wat wil je precies weten?" vroeg ik haar vorige week per e-mail.
"Het meeste kom ik wel uit," antwoordde Karin. Wel een beetje een betweterige tut, vond ik. "Maar kun jij me wat uitleggen over de elektronische agenda in Outlook? Daar werkt iedereen mee, ook de baas. Ik snap daar niet zo veel van." Mooi. Zó veel wist ze dus ook niet.
"Wanneer schikt het jou?"
"Woensdagmorgen kan ik wel," was het antwoord.
"Dan kom ik om 10.00 uur naar boven. Zie ik je daar."
Afgesproken.

Waar zat die Karin ook weer? Zelf zat ik eerder in dezelfde kamer als de oude baas. Dat was lekker makkelijk. Maar Karin zat daar niet. Die had een ander hok ergens. Wacht, hier was het.
Ik rende haar kantoor in en zag een jongedame achter een computer zitten. Hm, ik dacht dat Karin een ander was, maar ik zou me wel vergissen. Ik gooide de papieren minicursus 'Agenda in Outlook' voor haar neus en begon mijn les. Een kwartier lang legde ik uit hoe de elektronische agenda werkt. Ik weet hoe je zoiets het beste oppikt: niet alleen door instructie, maar vooral ook door praktijkopdrachten. Ik liet haar een uitnodiging voor een vergadering maken. Ze moest mij uitnodigen voor een middagje boodschappen doen. Ha, dat zou ik wel gewild hebben. Deze Karin zag er leuk uit. Lange krullende blonde haren, bol toetje, frisse ogen. Ze luisterde aandachtig en ze lachte om mijn grapjes. Dat heb ik graag.
"Nou, gaat het zo lukken?" besloot ik.
Ze knikte. Zou ze écht met mij boodschappen willen doen?
"Als je nog vragen hebt, dan mail je me maar. Dan kom ik weer naar boven en leg ik het je uit. Ik zal zo, als ik weer op mijn nieuwe werkplek zit, je vergaderverzoek voor de boodschappen beantwoorden. Dan kun je ermee blijven oefenen."
"Dank je wel."
"Graag gedaan. Tot kijk." Wat was het leven toch prachtig.

Terug op mijn eigen werkplek, opende ik mijn mail. Kijk, daar had je de uitnodiging voor het boodschappen doen. Maar wacht, wat was dat nou? Het was een vergaderverzoek van Moniek. Wie was Moniek? Ik begreep er niets van. Verward schudde ik mijn hoofd.
Eronder stond een nieuw binnengekomen mail. Van Karin. "Sorry, er is iets tussen gekomen. Mag het een andere keer?"
Huh? Wat was dit? Ik begreep er geen fluit van. Als Karin er niet was vanmorgen, aan wie had ik dan mijn lesje staan opdreunen? Moniek? Wie was Moniek nu weer?
Ik typte een mail naar Moniek. "Ik begrijp dat ik je heb verward met iemand anders. Ik had de uitleg moeten geven aan Karin, niet aan jou. Jij moet wel raar hebben opgekeken toen ik je kantoor binnen kwam stormen: wie is die vent die mij zomaar ongevraagd les komt geven?"
Twee minuten later kreeg ik antwoord: "Haha, ik vond het wel interessant. Misschien heb ik er wat aan."
Wat een ongelofelijke trut, zeg.

Dan maar over naar de orde van de dag. De werkzaamheden voor de nieuwe werkplek. Wat moest ik ook weer doen? O wacht, eerst nog mijn e-mail opschonen. Dat deed ik enthousiast. Alle afgehandelde mail ging naar de 'Verwijderde items'. Uiteindelijk was daar de laatste handeling: de map 'Verwijderde items' leegmaken.
Ik klikte op 'Verwijderde items' en drukte toen Ctrl+A. Hupsa: 'Delete'! Weet u het zeker? Ja, natuurlijk! Floep, weg was alles! Terug naar 'Postvak in'. Geen nieuwe berichten. Wacht, er klopte iets niet.  De map 'Verwijderde items' was nog steeds vet. Dat betekende dat er op zijn minst nog één ongeopend bericht in stond. Dat kon toch niet? Ik had alles toch weggegooid? Snel klikte ik op de map. Huh? Alles stond er nog in. Ik zou toch niet ...? Snel klikte ik op de map 'Verwijderde items' van de nieuwe baas, onderin beeld. Ik zou toch niet? Jawel. Ik zou wel.

Had ik een tijdje terug niet iets soortgelijks meegemaakt? Jazeker! En ik schreef er nog over ook, zelfs hier op FOK! Ik maakte voor mijn gezin een fantastisch driegangendiner. Eerst een lekker soepje vooraf en vervolgens een hoofdschotel met bloemkool. Voor de soep had ik ui en venkel gebakken, overgoten met bouillon en dat alles gepureerd. Het moest nog even doorkoken. Voor de groenteschotel had ik de kool eerst aan de kook gebracht. Die was nu gaar en moest afgegoten. Ik pakte de pan, hield de deksel iets schuin en goot hem boven de gootsteen af. Mijn hoofd wendde ik af, vanwege de hete damp die omhoog sloeg. Toen zette ik de pan weer op het fornuis. Even in de soep roeren. Ik opende de andere pan en zag daar de bloemkool koken. Huh? Die had ik toch net afgegoten? Wat zat er dan in die andere pan? Iets verschrikkelijks werd me gewaar. Ik had de verkeerde pan afgegoten en dus een kostelijke venkelsoep de gootsteen ingejaagd.

De hele map 'Verwijderde items' van de nieuwe baas was leeg! Allemaal mail waar hij nog iets belangrijks mee moest. Honderden. Ik klikte op 'Ongedaan maken'. Het hielp niet. Wie kon wél helpen?
"Wat heb je nu weer gedaan?" vroeg de helpdeskmedewerker. Op de achtergrond hoorde ik zijn collega's lachen. Ze wisten wie er aan de lijn was.

"Wat ik heb gedaan? Ik ben begonnen op een nieuwe werkplek," snikte ik. "Maar het is de nieuwe werkplek niet. Het is de hel."

Apeldoorn, januari 2011

(Dank aan tijl dat ik weer eens zijn oorspronkelijke titel kon jatten.)