De wereldreiziger
Nog één keer deed hij snel een ronde door zijn kamer. Uit de mooi ingerichte badkamer, keurig voorzien van een mooi toilet, ligbad, een grote spiegel en stopcontact, had hij al zijn spulletjes meegenomen. Inclusief een extra handdoek natuurlijk - zo hoorde dat. De laatjes van het blankhouten nachtkastje, waar trots een elegant lampje op stond, waren leeg. Op de verplichte reizigersbijbel na, natuurlijk - ook dat hoorde zo. Hij schoof de zweefdeur met manshoge spiegel van de ingebouwde kast open, en constateerde dat ook die leeg was. De houten hangertjes hingen verlaten in de open ruimte.Hij liep naar de stevige deur, waar zijn bagage al stond te wachten, en keek nog even of hij de airco had uitgezet. Een laatste blik trof de afstandsbediening van de grote Philips televisie, die bovenop het apparaat lag dat het bediende. Hij zette zijn koffer buiten en hing de rugzak losjes aan één band om één schouder. Zuchtend tikte hij tegen de bovenkant van het lichtknopje, de schakelaar ging om en het licht doofde. Hij stapte naar buiten en trok de deur achter zich dicht.
Met de koffer in de hand liep hij het netjes verzorgde paadje af, langs het zwembad waar andere gasten nog op de comfortabele stoelen lagen te zonnen, naar de taxi die al stond te wachten. De vriendelijke chauffeur had de kofferbak van de oude Chevrolet Caprice Classic al geopend, nam de koffer van hem over en legde die er voorzichtig in. Terwijl de chauffeur naar zijn plaats liep, stapte hij zelf achterin en was blij dat de airco wel aanstond, maar niet te koud. Greenday speelde een romantisch liedje op de radio die wel aanstond, maar gelukkig niet te hard.
De taxi reed rustig langs de boulevard, aan de ene kant de café's waar hij 's avonds zijn Heinekens had genuttigd, aan de andere kant het strand waar hij menig pakje Durex had opgeneukt. De taxi sloeg linksaf, richting vliegveld, en passeerde de Burger King en de kleine bioscoop waar hij vorige week Fantastic Four had gezien, onder het genot van een liter Coca Cola en een kilo popcorn. Omgerekend had hij er maar een paar euro voor betaald - het was nog steeds niet te geloven hoe goedkoop alles hier was.
Het vliegveld was nog niet zo lang geleden uit de grond gestampt, en nog waren her en der werkers in oranje hesjes bezig de weg op te breken of juist weer in elkaar te zetten. De atmosfeer in de hal van glas en staal was ondanks de koeling wat drukkend, en hij deed zijn best om zich niet te haasten naar de balie. Onderweg liep hij langs de stalletjes die Kodak en Fuji fotorolletjes en Duracell batterijen aan de arriverende toeristen aanboden, en vertrekkende toeristen de kans boden om binnen een uur de geschoten kiekjes te laten ontwikkelen. Leuk, om onderweg naar huis de foto's alvast te kunnen bekijken.
Na het inchecken had hij nog ruim de tijd om even een flink aantal spotgoedkope pakjes Marlboro en de Telegraaf van eergisteren te halen. Nog even naar het rokershoekje, en de laatste nicotinestaafjes roken voor de lange, rookloze vlucht naar huis. Dan de wandeling langs de douane die met precies dezelfde apparatuur en precies dezelfde procedures als overal ter wereld het paspoort, de bagage en de reiziger zelf controleerden. En door naar de gate, langs de reclameborden van Nokia, Levi's en Channel no.5, en de balie voor het boarden.
Uiteindelijk belandde hij dan in het vliegtuig, zakte achterover in zijn stoel, en keek nog een laatste keer door het kleine raampje naast hem, naar de met koffers slepende autochtonen op het kleine vliegveld, naar de palmbomen daarachter en de groene bergen daar weer achter, die scherp aftekenden tegen de paal met de gele "M" bovenop die ergens tussen de bomen stond. Best een leuk land, dacht hij bij zichzelf, en een mooie vakantie. Maar hij zou blij zijn als hij weer in het vertrouwde Nederland was.
