Vreemde jongens

De tunnel is opgeleverd, mijn collega's zijn een voor een vertrokken en ik zou officieel nog maar voor een dag in de week werken, maar dat was ingegeven door Franse logica en ik had moeten weten dat er dan wat fout zou gaan.

Toen ik in dienst kwam, dacht ik (heel naïef) dat dit een gewone baan zou worden, zoveel verschillen de Fransen toch niet van ons Nederlanders.

Maar vanaf dag een besef ik dat het een heel bijzondere tijd gaan worden. De eerste dag werk en iedereen komt handen schudden, niets vreemd denk ik, een beleefd volkje.
Maar de tweede dag ook en ik ga me iets ongemakkelijker voelen en na de derde dag, heb ik het gevoel dat ik in de zeik genomen word.

Nee, in het geheel niet, zo begint een Franse werkdag, je schudt de hand van je collega en de vrouwelijke collega's kussen daarbij. Niets voor mij, dus de vierde dag is voor mij gewoon "goede morgen" en verder geen geklef.

En dan de evaluatie gesprekken van manager met personeel, niet even apart in een kamertje, maar voor het gehele publiek word je huid vol gescholden en kort daarop word je gevraagd om mee te gaan lunchen.
Of 's ochtends vrolijk aan het werk en binnen twee uur hoor je, dat je de dag daarna niet meer terug hoeft te komen.
Ik heb op deze manier veel collega's zien komen en gaan.

De project manager loopt rond als een razende Louis de Funes en iedereen knikt beleefd, om als hij weg is in lachen uit te barsten

Maar eerlijkheidshalve moet ik bekennen, dat ze ook wel van feestjes houden, de nieuwe Beaujolais, zoveel meter geboord of de komst van Franse Bob's en de drank wordt aangebroken. Champagne om 11.00 is niet vreemd.

Mijn alcohol inname is verdrievoudigd in de zes jaar. Het vloeken in het Frans gaat mij feilloos af.

En mijn manager, ah, die gooit zijn mobiel uit het raam, veegt zijn bureau leeg in een woede aanval, schopt tegen deurposten en bonkt met zijn hoofd tegen de muur.

Wat zal ik straks moeten wennen in het "gewone" bedrijfsleven en wat zal ik het gaan missen.

Vreemde jongens toch die Fransen.