Film: Ex-Drummer
Ik had me voorgenomen een kladblokje mee te nemen om te turven hoeveel kijkers de bioscoopzaal zouden verlaten na het vertonen van Ex-Drummer. Het bleek mee te vallen, slechts één humorloze vrouw met te veel cultuurgoed tussen haar benen vond het nodig om hoofdschuddend op te staan tijdens de finale van de film. Het verkrachten van een onschuldige dame die alleen maar heel even een 'dikke lul in haar kut wilde voelen', ging haar schijnbaar net iets te ver. Voor de rest alleen maar zenuwachtig gegiechel van jonge studentes die niet precies wisten wat ze met een lul van twee meter, flets op het witte doek, aanmoesten. Als dan ook nog een homoseksueel op het toilet gepenetreerd wordt door diezelfde lul en we het bloed tegen de bleke billen van het vrijwillige slachtoffer zien spatten, volgt er zacht gegrinnik en een kort afkeurend geluid. Maar van echte walging of afschuw is geen sprake. Valt het publiek anno 2007 nog te shockeren? Niet als we het goed kunnen verantwoorden. Waarom laten ze dit zien en wat is de functie? Bij Ex-Drummer is dat nogal dubbel. Het verhaal zelf is nogal dun. Drie muzikanten vormen een groep genaamd, 'The Feminists'. Ze hebben maar een doel, de rockrally winnen van Leffingen. Ze moeten het opnemen tegen groepen als 'Six Million Jews' en 'Harry Mulisch'. Daarna zou de band uit elkaar gaan. Ze hebben allen een handicap. Zo heeft de bassist een stijve arm (opgelopen toen zijn moeder hem betrapte bij het masturberen) en bovendien is hij homoseksueel. Foute boel dus. De gitarist is doof en de zanger lispelt. Het enige wat ze nog nodig hebben is een drummer met een handicap. Ze kloppen aan bij de gevierde schrijver, Dries. Een fysieke handicap blijkt hij niet te hebben maar de band accepteert het feit dat hij niet kan drummen als fysieke tekortkoming. Dries vindt de hele band maar een stel losers die de lage en zieke kant van het leven vertegenwoordigen. Losers tout court. Hij besluit uit te testen hoe lang hij ze kan manipuleren, uitzuigen en met ze te spelen. Dit allemaal ter inspiratie van zijn nieuwe boek.
Dit lijkt een prima insteek voor een geëngageerde film, maar daarmee doe ik de film te veel eer aan.Het was misschien aanvaardbaarder geweest als de absolute onderkant van het bestaan in Vlaanderen opgetekend zou worden. Maar het blijft bij een aaneenschakeling van puberale poep- en piesscènes, bloed en absolute waanzin. Bovendien zitten er enkele momenten tussen die te absurdistisch zijn om een bepaald sociaal signaal af te geven. Als Dries bijvoorbeeld op bezoek gaat bij Dikke Lul en hij vraagt hoe hij aan zijn naam komt, zijn we plots getuige van een enorme vagina van Dikke Lul zijn vrouw. Behoorlijk bizar waardoor de film meteen erg pretentieloos wordt.
Geen idee wat nu eigenlijk de zin van dit alles is. De film blijft grappig als je van zwarte komedie houdt maar is niet meer dan dat. En dat is prima! Verstand op nul en genieten maar van kloppartijen, prachtige seks-scènes van Dries samen met zijn vriendin (dat moet gezegd worden!) en hilarische one-liners die natuurlijk te danken zijn aan de schrijver van dit alles; Herman Brusselmans.
Minpuntje is de scène in het café alwaar de rockrally wordt gehouden. Het zwiepende camerawerk moet suggeren dat de kijker midden in het publiek staat. En eerlijk gezegd is dat vreselijk irritant. Laat de camera gewoon rustig het gebeuren registreren in plaats van actief mee te laten doen met het publiek. Als ik naar een popconcert ga zie ik niet zulke dingen voor mijn neus gebeuren. Bovendien duurde de scène ook veel en veel te lang, er gebeurde er toch al niet veel. Prima moment om effe naar het toilet te gaan wat mij betreft.Al met al een prima film die je niet 'gezien hoeft te hebben' . Leuk voor een baldadige avond om vervolgens naar het plaatselijke COC te gaan om daar enkele kopstoten uit te delen aan Jeannettes. Of om je partner een ongemakkelijke avond te bezorgen. Of eerst heel snobby binnen te komen, je neus op te halen voor de studenten in de zaal om vervolgens op te staan wanneer het te vulgair wordt.
Of regisseur Koen Mortier er in geslaagd is het boek te verfilmen (immers, Brusselmans is 'onverfilmbaar') is nog maar de vraag. Daarvoor zou ik het nog een tweede keer moeten zien. Wel heeft hij de dialogen zoveel mogelijk in tact gehouden. Gelukkig maar, want het boek brengt me nog steeds de nodige lachkicks.
Label: A-Film Releasedatum: 12 april 2007 Kijkwijzer:
Waardering film:
