Het was bijna middernacht. En koud. Mijn wekker zou over vijf uurtjes gaan. En het duurde nog zeker een uur voordat ik weer thuis zou zijn. Het ergste was, ik wíst dat mijn reis deze avond wat langer zou duren. Het was mijn eigen keuze om vandaag te reizen, terwijl dat echt niet had gehoeven.
De jaren ’90 worden herinnerd als een plezierig tijdperk. Met het ineenstorten van de USSR, de opkomst van het internet, vaalkleurige warme truien in de winkels en de Vengaboys uit de speakers leek er voor velen een soort toppunt bereikt in de menselijke geschiedenis. De economie trok aan, de vogeltjes floten, ja, die nineties, die waren zo gek nog niet. Toch was er een gemis.
