“Nu stop ik écht!” (2)

De eerste aflevering van deze serie lees je hier.

Razend is Pien. Woest is ze. Als ze uit haar werk komt rijdt ze meteen door naar de supermarkt en thuis neemt ze niet eens de moeite om de fles wijn in de koelkast te zetten, nee ze maakt hem meteen open en schenkt een glas in. Ze zet meteen haar computer aan en steekt met trillende vingers een sigaret op. Wat denken ze wel? Zijn ze gek geworden? Ze heeft zich de hele dag nog in weten te houden op haar werk, maar nu komt alle woede eruit.

Ze denkt terug aan een paar avonden geleden. Na een paar gezellige dagen waren haar puberzoons Jos en Koen weer naar hun vader vertrokken en had Pien het benauwd gekregen van de plotselinge stilte om haar heen. Doelloos had ze wat op de bank gehangen en had tenslotte landerig haar computer opgestart en haar mailtjes gecheckt. Niets bijzonders. Toen had ze weer eens op haar hyves gekeken en vond daar in haar mailbox een berichtje van iemand bij wie ze vroeger in de klas had gezeten.
Ze had even moeten nadenken wie die Sanneke Vos ook alweer was. Maar toen wist ze het weer. Sanneke was een nerd, een meisje dat altijd met haar neus in de boeken zat en nooit in was voor een geintje. Ze droeg altijd van die ouderwetse kleren en was alleen maar bezig met haar schoolwerk.

Pien was vroeger een rebelse meid. De leraren zeiden altijd tegen haar ouders als ze op een spreekavond kwamen: “Pien kán wel, maar ze wíl niet leren.” Dat was ook zo. Pien was knap, populair en aan aandacht van jongens had ze geen gebrek. Pien ging alleen maar naar school om lol te hebben en over haar toekomst dacht ze zelden na.
Na de middelbare school was Pien blij dat ze haar diploma had, en was ze niet van plan om ooit nog in de schoolbanken te gaan zitten. Ze ging werken bij de voordeeldrogist bij haar om de hoek en toen ze met Rob trouwde, ging ze parttime werken, bij een andere drogist.

Na de scheiding wilde ze eerst een opleiding gaan doen, maar tot nu toe was het bij plannen gebleven. Ze kon zich financieel prima redden, want Rob betaalde haar een ruime alimentatie en ze werkte inmiddels fulltime. Toch knaagde het altijd nog aan haar: ze had veel meer in haar mars, waarom bleef ze dan maar bij die stomme drogist werken? Helemaal nu ze tegen de veertig liep, voelde ze zich wel eens dom tussen al die jonge meiden die het werk bij de voordeeldrogist er als bijbaantje bij deden om hun studiefinanciering aan te vullen.

Sanneke Vos had haar een alleraardigst berichtje gestuurd. Ze haalde daarin wat herinneringen op aan hun schooltijd, en vroeg aan Pien wat zij nu deed in het dagelijks leven. Zelf was ze naar de universiteit gegaan na de middelbare school en had nu een huisartspraktijk waar ze heel blij mee was. Ook vertelde ze over haar man, en over haar schattige dochtertjes. Eén en al successtory dus.
Al nippend aan haar glaasje wijn had Pien fronsend het verhaal gelezen. Wat klef allemaal! Zoals Sanneke ook had geschreven over haar man: dat hij haar soulmate was, de liefde van haar leven, om te kokhalzen gewoon!

Pien had er eerst even over gedacht om het persoonlijke bericht te deleten, maar had toen besloten om eens even een goed verhaal terug te schrijven. Ze had nog een glas wijn ingeschonken, en schreef toen aan Sanneke over haar twee geweldige zoons, over haar ex-man, met wie ze nog steeds goed bevriend was, over haar geweldige huis en baan. Pien had moeten lachen en had steeds meer lol gekregen in haar ‘levensverhaal.’ Ze schreef verder dat haar liefdesleven geweldig was momenteel, en dat ze een fantastische man aan de haak had geslagen, die dan wel tien jaar jonger was, maar hij was zo gek van haar, dat het leeftijdsverschil voor hem geen enkele rol speelde. Sanneke moest eens weten dat er na Rob nooit een ander was geweest…
Grinnikend had Pien verder getypt. Ze schreef dat ze bedrijfsleider was van een grote drogisterij en dat er zo’n dertig mensen onder haar werkten. “Was het maar waar!” had Pien moeten lachen om haar eigen fantasie. Maar wat maakte het uit? Ze zou die Sanneke toch nooit in het echt zien, en ze wás toch ook van plan om een studie te gaan doen? Nou dan!

Pien had nooit meer aan haar brief aan Sanneke gedacht. Ook had ze niet meer op haar hyves gekeken. Gisteravond was ze zelfs een beetje bijtijds naar bed gegaan, omdat ze vandaag een functioneringsgesprek met haar baas zou hebben. Gewoon routine, maar Pien had zich voorgenomen om eens even haar doorgroeimogelijkheden met hem te bespreken. Kom op zeg, een slimme meid als zij, die kon hij toch niet eeuwig als winkelbediende blijven behandelen? Zij met al haar ervaring? Als het erop aankwam, dan kon zij die tent runnen!

Maar het was heel anders gelopen dan ze had gedacht. Toen ze vanmorgen -net op het nippertje, want ze wist niet meer waar ze haar huissleutels de vorige avond had gelaten-  op haar werk kwam, heerste er een lacherige sfeer. Pien had verwonderd aan haar collega’s gevraagd wat er zo grappig was, maar ze hadden zich lachend omgedraaid en niets gezegd. Dat had Pien een onprettig gevoel gegeven. Ze had haar schouders opgehaald en was naar het kantoortje gelopen waar ze de afspraak met haar baas had.
“Ga zitten Pien,” had Chris gezegd, en ze was op de stoel tegenover hem gaan zitten. Hij had haar een tijdlang peinzend aangekeken. “Hoe lang werk je hier nu, Pien?” had hij gevraagd. Pien had het snel uitgerekend. “Bijna achttien jaar,” had ze glimlachend gezegd. Chris had geknikt.
“Hoe gaat het eigenlijk met je? Privé, bedoel ik? Red je het een beetje zonder Rob?” Pien had vol bravoure geknikt. “Ja, het gaat heel goed. Het co-ouderschap gaat ook heel prettig, en ik heb mijn leven wel weer aardig op de rit.” Ze had even teruggedacht aan die nare periode, nu zo’n vier jaar geleden. Rob die een ander had. Rob die van haar wilde scheiden. Een nachtmerrie. Ook op haar werk had het gevolgen gehad. In eerste instantie was ze zo kapot, dat ze echt niet kon werken. Chris had alle begrip gehad. En toen ze weer kon komen werken had hij haar zelfs een fulltime baan aangeboden toen ze had aangegeven het geld nodig te hebben. En dat ondanks het feit dat ze een dure kracht is.

Net toen ze over een eventuele managementopleiding wilde beginnen, had Chris gezegd: “Ik heb helemaal niet het idee, dat het zo goed met je gaat. Je komt regelmatig te laat, je ziekteverzuim ligt ook veel te hoog, je bent vaak ‘zomaar’ een dagje ziek, en ik ben daar niet zo blij mee.” Schuldbewust had Pien naar haar schoenen gekeken. Het gebeurde inderdaad wel eens dat ze opbelde naar haar werk met de mededeling dat ze migraine had, of buikgriep. In werkelijkheid had ze dan een kater van jewelste.

Ze had zich geprobeerd te verdedigen, maar Chris was streng geweest. Hij bracht deze twee punten aan als verbeterpunten en wilde over drie maanden weer een gesprek met haar voeren.
En toen kon ze gaan. Het had haar niet wijs geleken om nu over promotie te praten en chagrijnig was ze de winkel ingelopen.

“O meiden, vlug aan het werk! Daar heb je de bedrijfsleider!” had ze Tamara, een bijdehand collegaatje horen roepen. “Bedrijfsleider?” had Pien verwonderd gereageerd en ze had verbaasd om zich heen gekeken. “Ja, jij bent toch bedrijfsleider van een drogisterij?” had Debbie ondeugend gezegd. Pien had geen idee gehad, waar ze het over hadden. Toen had Sylvia gezegd: “Je moet vanavond misschien even op je hyves kijken. Daar staat een krabbel van een van je fans. Zij is zo blij voor je, dat je het zo ver geschopt hebt in je carrière en dat je zo’n leuke man hebt ontmoet!” Het schaamrood had Pien op de kaken gestaan. En de rest van de dag had ze maar aan één ding gedacht: het bericht van Sanneke deleten zodra ze thuis zou komen!

Als Pien de krabbel leest op haar hyves voelt ze weer een kleur opkomen. Shit! Wie hebben dat bericht allemaal gelezen? Ze heeft er nooit bij stilgestaan, dat haar collega’s ook haar hyvesvrienden zijn, en ze heeft er zeker niet op gerekend dat Sanneke haar zou krabbelen! Wat een toestand.

Na een paar wijntjes is Piens boosheid pas een beetje gezakt. En ze moet ook wel toegeven, ze heeft het niet handig aangepakt allemaal. Door die stomme wijn wordt ze altijd zo roekeloos, en daarna moet ze haar dronken gedrag weer bezuren. Het is geen wonder, dat niemand haar meer serieus neemt. Ze moet gewoon een opleiding gaan doen en eens laten zien wat ze waard is. Als ze dan bedrijfsleider is, dan lacht zij het laatst! Maar dan zal ze wel moeten ophouden met wijntjes tanken elke avond, want anders bereikt ze de top natuurlijk nooit.
En als Pien rond middernacht een beetje wankel de trap opklimt richting haar slaapkamer, belooft ze zichzelf stellig: “Nu stop ik écht!” 

De volgende aflevering van deze serie lees je hier.