Dodelijke date 26

‘Dag Martha.’ zei Jochem rustig. Hij stelde mij voor aan zijn vier gasten. Jochem had mij in de slaapkamer al verteld wat ik aan moest trekken. Een witte jurk tot net over mijn knieën. Het was een prachtige jurk. De driekwartsmouw was met kant afgezet. Er was ook, heel subtiel, kant aangebracht bij de borstpartij en onderkant van de jurk. Ik leek wel een bruid, vond ik. Ik ging naast Jochem staan, zoals hij mij al geïnstrueerd had. Eén van de Joegoos pakte de kristallen whiskyfles van Jochems bar en schonk zichzelf een glas in. Ik nam aan dat het zijn tweede al was omdat Jochem nog een halfvol glas had. Alleen hij, de oudere van de vier, dronk. De rest leken mij bodyguards van de oudere man.

‘Vertel mij eens Martha, wat is er gebeurd in de kamer?’ vroeg de oudere man rustig in redelijk Engels. Hij keek mij na het inschenken indringend aan met zijn koude ogen. Ik vertelde hem het hele verhaal en was absoluut niet nerveus, want ik sprak de waarheid.
‘Dat stuk, dat het meisje onverkoopbaar zou zijn door wat mijn mannen met haar gedaan zouden hebben, klopt dat wel?’ vroeg de oude man weer. Jochem noemde hem Slobo. Ik wilde hem nu nog niet zo noemen maar had niet het idee dat ik zijn achternaam goed uitsprak. Hij heette Slobodan Katowitsch, dat had Jochem mij al verteld.
‘Een van uw mannen vroeg mij of het meisje Vera nog maagd was.’ zei ik. Slobo keek naar zijn mannen en vroeg ze iets. Ik wist niet wat, het was voor mij en Jochem een onbekende taal. Tenminste, ik ging ervan uit dat Jochem ze ook niet verstond. Geen van de drie mannen die met Slobo waren antwoordden.

‘Waarom vroegen jullie of ze nog maagd was.' vroeg Jochem in het Engels aan de mannen. Dit betekende voor mij dat Jochem hun taal ook begreep en misschien wel sprak. Ik begreep al dat zijn eigen mannen dit vroegen omdat er in de markt kopers waren die veel betaalden voor echte maagden. 'Kende Slobo zijn producten niet?' vroeg ik mij af. Ik vond het vanaf dit moment een gevaarlijke situatie worden.
‘Ik begrijp je verwarring Martha,’ ging Slobo verder, ‘maar dit is niet mijn enige business.’ ‘Jezus, was deze man helderziende of zo?’, vloog er door mijn gedachte.
‘Maar als ik het goed begrijp vond jij het dus jammer dat het product al gebruikt was?’ vroeg hij rustig. En ik besefte dat ik maar eens open kaart moest gaan spelen. In dit soort spel ben ik nooit goed geweest.
‘Ik ga u vertellen wat ik ervan vind, mijn feiten. Vindt u dat goed?’ Hij knikte dat het goed was en glimlachte erbij. Hij zei iets tegen Jochem. In het Joegoslavisch, denk ik. Jochem spreidde zijn armen en lachte. Ik keek Jochem vragend aan.
‘Hij vroeg mij waar ik jou gevonden heb.’ zei Jochem lachend in het Engels. Ik antwoordde hem in het Nederlands terug en hoopte dat de aanwezigen het niet zouden verstaan.

‘Heb je hem ook verteld dat ik gewoon jouw slaafje ben? Dat je mij gewoon ontvoerd hebt?’ Jochem lachte hard, ik wist dat ik hem geraakt had. Ik keek naar de vier mannen. Er leek er niet een Nederlands te spreken. Ik had hun gezichten scherp in de gaten gehouden. Maar ik had geen enkele zekerheid natuurlijk. Hij antwoordde Slobo weer, alsof hij mijn woorden vertaalde. Ik sprak verder:
‘Vera, het meisje waar het om gaat, werd binnengebracht en was bruut verkracht. Ik kan dat waarnemen als arts. Uw mannen, of misschien u ook wel, zeggen dat het is om de ‘producten’ te testen. Te testen op wat? Dat ze meegaand zijn? Dat ze een hoer zouden kunnen zijn? Ze houden er alleen een erg traumatische ervaring aan over. Dat kan volgens mij jullie bedoeling niet zijn. Vindt u niet dat dit ook op een andere manier zou kunnen?’
‘Op welke dan? Ik ben erg nieuwsgierig.’ vroeg Slobo. Ik zag Jochem ook geïnteresseerd kijken. Ik besefte dat niet alleen het leven van Willem van mijn volgende opmerking zou afhangen. Ik had Jochem ook voor schut gezet.

‘Dit testen van jullie werkt dus erg traumatiserend voor de vaak jonge meisjes. Dat beïnvloedt het gedrag en het werken. Waarom laat je mij niet een pilot doen met een paar nieuwe meisjes die ik dan op een psychologisch verantwoorde manier voorbereid. Jullie hoeven dan minder vrouwen, meisjes vaak, te begraven en zij zullen minder getraumatiseerd zijn. Dat kun je ook bedrijfsefficiëntie noemen. Geen enkele ondernemer test zijn product en beschadigt het daarbij ook.’ Slobo keek mij langdurig aan. Jochem keek hem weer aan. De overige drie waren alleen geïnteresseerd wat Slobo zou doen. Willem had zijn linkerhand op zijn rechteronderarm. Zijn rechterhand was onzichtbaar achter zijn vale leren jack, ergens op zijn borst, net zoals bij de drie mannen die met Slobo waren meegekomen. Maar zij droegen keurige pakken. Willem leek er een straatventer bij. Ik voelde dat de volgende reactie van Slobo of Jochem de doorslag zou geven. Zouden we hier in een of ander wildwest shootout verzeild raken, of zou er iets moois gebeuren. Ik wachtte af en voelde het zweet tussen mijn borsten lopen.

‘Waar heb je haar vandaan Jochem?’ vroeg Slobo rustig en geanimeerd. Jochem knipoogde naar mij zonder dat zijn gasten het zagen en liep op Slobo af met zijn lege rechterhand naar voren. Slobo pakte deze gretig.
‘Zij is al een lange tijd een goede vriendin van mij. Ze heeft medicijnen gestudeerd dus ze weet waar ze over praat wanneer ze de meisjes helpt.’ ‘Maar natuurlijk, klootzak. Prijs je ontvoerde waar maar aan. Je hebt mijn vrijheid gestolen. En, zeg er ook even bij dat ik je bezit ben en als ik morgen besluit te stoppen dat ik overmorgen in de woestijn gevonden word. Klootzak!’ dacht ik.
‘Zij kan ver komen met zulke oplossingen. Ik koop haar voor honderdduizend euro.’ Deze opmerking had ik niet zien aankomen van Slobo. Jochem lachte een beetje schaapachtig terwijl hij een bericht op zijn telefoon las.
‘Wil jij Star onderzoeken? Ze heeft een griepje denk ik.’ ‘Verdomme Star,’ dacht ik, 'een griepje?' Iets zei mij dat het erger was dan dat. Ik keek naar Willem, hij knikte dat het oké was en zou mij naar de bunker brengen. Jochem en Slobo met zijn mannen gingen naar een ander vertrek in het huis van Jochem. Een vertrek waar leren fauteuils stonden en een poolbiljart. Waar jonge meisjes lapdanceten voor Jochems vrienden, om daarna ergens in het huis van lap naar bed overstapten.

Willem reed stevig door. Ik moest mij vasthouden aan de deurhandgrepen en aan het plafond in de auto.
‘Ik wil je bedanken.’ zei Willem rustig. Ik keek naar de zijkant van zijn gezicht.
‘Laten wij er nu maar voor elkaar zijn Willem.’
‘Ik ben er altijd voor jou vanaf nu. Het maakt niet uit waar je werkt en voor wie. Onthoud dat goed Martha. Ik zou je zelfs willen helpen te ontsnappen maar dat zou op zeker mijn eigen dood betekenen. Dus ik ga alles doen om je verblijf hier dragelijk te maken. Maar je begrijpt dat ik ook niet te veel kan laten zien. Jochem zou onze vriendschap direct in de gaten hebben.’
‘Ik begrijp je Willem, als ik maar weet dat ik een vriend hier heb die ik kan vertrouwen. Gewoon simpel vertrouwen, dat is voor mij het allerbelangrijkste.’
‘Je kunt mij vertrouwen.’ zei hij zacht. Hij pakte mijn hand met zijn grote harde ruwe klauw. Alsof er een steen op mijn hand lag die heel veel warmte uitstraalde. Ik legde mijn hand op die van hem en knipoogde naar hem. Wij waren vrienden.

Ik liep eerst naar mijn kamer om mijn tas te pakken waar wat eerstehulpspullen in zaten. Toen gingen wij haar vertrek binnen. Star lag op haar zij met haar rug naar de deur, ze leek te slapen.
‘Star?’ zei ik met een fluisterstem. Ze draaide zich langzaam om. Haar gezicht was niet beschadigd maar dat hoefde niets te betekenen.
‘Martha. Ik sliep, sorry.’ Ik legde mijn hand op haar hoofd.
‘Geeft niet joh, hoe ging het?’ Ze ging op de rand van haar bed zitten.
‘Laat mij je eerst even onderzoeken Star. Ik hoorde dat je een griep hebt?’ vroeg ik voorzichtig.
‘Hoeft niet, ik heb niets en ik heb ook niets gedaan.’ ‘Dus Jochem wilde mij weg hebben daar', dacht ik. Star ging verder. ‘Een oudere man wilde alleen met mij praten. Hij heeft heel veel betaald om bij mij te zijn. Ze pakten het geld gewoon voor mijn neus weg toen die oude man weg was. Volgens mij was het meer dan duizend euro.’
‘Helemaal niets gedaan dus, dat maakt mij best blij Star.’
‘Nou ja helemaal niets. Ik moest van hem zo af en toe mijn been over de ander slaan en heel veel afwisselen. Ik kreeg ook andere kleren aan. Een kort rokje met nylons en jarretelles. Het topje zat ook erg strak zodat mijn borsten er bijna uit kwamen. Ik mocht geen slipje aan van die ouwe. Hij wilde dat ik een dokter was en hij de patiënt. Ik sloeg mijn benen te snel over elkaar, dat vond hij niet zo leuk. Hij vroeg mij of ik het net zo langzaam kon doen als in de film Basic Instinct, maar die heb ik nog nooit gezien. Ik deed het maar wat langzamer en toen ging het wel goed. Hij keek iedere keer vol lust tussen mijn benen.’

Ze praatte maar door en ik had het vermoeden dat ze het prettig vond om erover te praten, al begreep ik toen niet direct de functie ervan. Ik bedacht mij dat ze het kwijt moest maar het zou ook goed kunnen dat ze ervan genoot, wat uiteindelijk ook zo was. Ik voelde haar gezicht toen ze aan het vertellen was, het gloeide. Ik liet haar doorgaan.
‘Ondertussen zat hij soms aan zijn piemel te trekken. Hij vroeg mij mijn voeten te gebruiken. Dit vond ik wel erg vreemd, maar hij vond het geweldig. Zal wel aan die kousen gelegen hebben. Hij kwam toen erg snel klaar, over die kousen, wat natuurlijk wel erg smerig was. Maar hij heeft mij niet een keer aangeraakt.’ Ik pakte haar hand en haalde wat plukken haar uit haar gezicht.
‘Je hebt het goed gedaan schat.’
‘Martha, toch moet ik wel iets kwijt.’ zij ze.
‘Wat wil je nog kwijt dan Star?’ Ze keek naar de deur, we waren alleen.