Ik ga scheiden 12

Zelfstandig.

Ik moest nog naar mijn cel om wat spullen op te halen, daarna mocht ik direct weg. Ik stond buiten. Alleen. Ik heb mij nog nooit zo alleen gevoeld. Te weten dat je niet naar huis kon, naar je kinderen, naar je vent. Ik pinkte een traan weg. Jolanda was te laat, zij zou mij ophalen. Maar ik had de tijd mij bewust te worden van mijn situatie. Stilletjes bad ik tot God. Ik ben nooit met bidden bezig geweest. Maar nog nooit had ik mijn kinderen zo ver weg gevoeld als dat moment dat ik voor het politiebureau stond te wachten op Jolanda. Ilse, Markus, ik projecteerde hun gezichten in mijn geest en wilde ze nooit meer laten verdwijnen. Ik wilde ze erin graveren met een onuitwisbare inkt. Maar nieuwe gebeurtenissen zouden zich aan mij opdringen en veel sneller dan toen ik nog met mijn gezin woonde. Een politieauto stopte voor mij. JW? Het passagiersraam ging automatisch open. Ik was blij verrast juist hem te zien.

"Petra! Jolanda vroeg of ik je naar haar vriendin kon brengen. Ze redde het net niet je af te komen halen. Vind je het erg dat ik je breng?"
"Nee natuurlijk niet, JW." Ik vond het zelfs leuk dat hij mij kwam halen. Ik stapte in.
"Krijg je hier geen problemen mee?"
"Vertrouw mij, ik doe niets wat jou of mij in de problemen zou kunnen brengen." Ik vertrouwde hem. Dat had ik eigenlijk al vanaf het eerste oogcontact met hem. In de auto fantaseerde ik een verhouding met hem toen hij bezig was met de MDT, de boordcomputer, en het gesprek dus stilviel. Godzijdank zag ik de beelden dat wij samen ergens op straat liepen alleen aan de binnenkant van mijn ogen. Hij keek wel op een bepaalde manier naar mij. Het voelde altijd warm zoals hij naar mij keek. Hij had iets liefs in zijn ogen. Maar het was te gek dat ik het allemaal dacht. Mijn situatie was zo onzeker als de pest. Wie is die vriendin van Jolanda? De paniek sloeg even toe in de politieauto met JW. Maar alsof hij het aanvoelde:
"Maak je niet te druk Petra. Het komt echt goed." Zijn zachte, diepe stem gaf mij direct vertrouwen. Mijn ogen gleden over zijn heup waar zijn dienstwapen aan een brede riem hing. Ik besefte dat met een schot uit dat wapen bijvoorbeeld het leven van Jan beëindigd zou kunnen worden. Ik schrok van de gedachte. Als hij dood zou zijn dan zou ik mijn kinderen weer terug hebben. Ik zou mijn huis weer terug hebben. Die Miranda zou het dan zo zat zijn. Dat nepwijf. Mijn kinderen inpikken. Dat ze hier zelf niet over na kan denken, dat ze die zwakkeling zo vertrouwt. Wat zal het een deceptie zijn wanneer de ware Jan zich aan haar zou onthullen. JW stopte voor een groot vrijstaand huis.

"Hier?"
"Tja, dit adres heb ik van Jolanda gekregen", zei JW terwijl hij het huis goed bekeek.
"Nou, bedankt, JW. Zie ik je nog?" Ik keek hem aan en hij mij. Zijn ogen zeiden mij dat het meer was dan professionele aandacht. Een korte knipoog bevestigde mijn vermoeden.

De deur zwaaide open. Een frisse blondine van een jaar of veertig begroette mij hartelijk.
"Marion van Weerden, aangenaam." Haar twee handen omsloten mijn rechterhand. Ik voelde mij direct vertrouwd met haar. "Kom binnen, Petra."
Ze bood mij thee en koffie aan. Ik wilde iets sterkers en voelde mij vertrouwd genoeg dit aan haar te vragen. Dat vond ik wel vreemd. De rode wijn smaakte heerlijk. De eerste fles bleek geen wees te zijn. Er was een hele familie aanwezig.
Ik vertelde haar in vogelvlucht mijn geschiedenis. Marion was een vrouw van de wereld. Ik bedacht zo een vrouw met veel vrienden en vriendinnen. Haar slanke, mooi gevormde lichaam stak af tegen mijn eigen lichaam. Ik was de laatste weken gaan eten en was een paar kilo aangekomen. Ze was stijlvol gekleed. Alles klopte aan haar. Hoe ze sprak, hoe ze keek en hoe ze eruit zag.

"Je woont hier fantastisch Marion." Ik keek geïnteresseerd om mij heen. Alles wat er stond en hing leek in perfecte harmonie met elkaar te zijn. Dan plotseling:
"Jolanda heeft mij uitvoerig ingelicht over jou. Ik besloot je te helpen omdat ik een vechtscheiding voorzie met jouw Jan. Ik ben direct, ik weet het. Soms ook van de hak op de tak. Maar ik zeg dingen zoals ik ze voel op dat moment. Jij zult het heel raar vinden hier nu te zitten en totaal afhankelijk te zijn. Je bent uit je gezin getrokken terwijl het jouw keuze niet was. Geloof mij het was mijn keuze toentertijd ook niet. Mijn man vertrok met een jongere replica van mij. Niet alleen vernederend, maar ook beschadigend. En toch Petra, je zult naar hem terugverlangen. Naar de relatieve veiligheid van het huis met je kinderen. Naar het inkomen, naar de goede zondagochtenden. Naar je vakanties met het gezin. Ieder verstandig mens zal je dan tegen je krijgen. Maar weten zij veel." Haar woorden kwamen hard binnen. Ik begon te huilen en kon het niet stoppen. Ze was lief. Ze gaf mij tissues en streelde mij kort door mijn haar.

"Ik ben kapot. Zou willen drinken en roken."
"Ik begrijp je. Maar het is beter als ik je je kamer wijs en dat je probeert te rusten."
Ze had mij alles uitgelegd. Etenstijden gemeld. Ik hoorde haar tijden noemen, maar begreep een paar seconden erna al niet meer welke tijden bij welke gelegenheid hoorden. Het was allemaal zo onwezenlijk. Het beddengoed rook fris. De geur van het wasmiddel drong hinderlijk mijn neus in. Ik zou het zelf niet kopen. Mijn hoofd raakte het kussen wat absoluut geen garantie was dat ik zou slapen. Integendeel. De beelden drongen zich op aan de achterkant van mijn ogen. Maar ik was moe, intens moe. In de cel had ik amper geslapen. Ik viel in een diepe slaap.

Ik had mijn mobiel naast mijn kussen neergelegd in de hoop dat Markus of Ilse zou bellen of mailen. Mijn kinderen lieten niets van zich horen. Ik voelde mij wegzinken ondanks een heel goede nachtrust. Een sms van Jan: ‘Went het al een beetje zo alleen? Hier gaat het perfect. De kinderen hebben broodjes gebakken met Miranda.' Er werd op mijn deur geklopt.
"Binnen!" riep ik met een schorre nachtstem. Het was Jolanda, gelukkig.
"Hoe gaat het lieverd?" Ze ging direct naast mij op bed zitten. Ik gaf haar mijn mobiel met het bericht van Jan in het leesvenster. Ze las het.
"Hij mist je."
"Pardon?" Ik was verbaasd over Jolanda's reactie.
"Ja, Petra. Waarom meldt hij dit? Het dient geen enkel doel alleen het trekken van jouw aandacht.
"Wat moet ik doen?"
"Niets. Helemaal niets. Met alles wat je nu zou doen, zou je jezelf tekort doen. Begrijp je mij?" Ik begreep haar tegen beter weten in.