Dag 2 - Dinsdag
Natuurlijk moet ik ook vandaag gewoon op tijd op mijn werk zijn, maar aangezien ik gisteren mijn dure uren tot half tien heb verstookt, blijf ik liggen. En omdat ik maar niet kan stoppen met malen. Zondag was een oude vriend, een studiegenoot, bij me. Hij vertelde het verhaal van een kennis van een vriend van een bekende die een inbraak had gepleegd bij een bank omdat de programmeur van de software die de bank gebruikte klote was. Of niet echt klote maar het operating system op de computerspulletjes van de bank was eerder zo gemaakt dat hij makkelijk onderhoud kon plegen. Dat hij binnen kon komen zonder zich iets aan te hoeven trekken van de strenge protocollen die de bank had opgesteld. Geen moeilijke trojans of exploits maar gewoon sub-buggy shit die nooit is opgemerkt. Nooit door QA-processen is gekomen, gewoonweg omdat die er niet waren. We schrijven mijn studententijd, alles en iedereen wilde netwerken, de hausse, de hype en de tijd waarin managers niks snapten van wat wij programmeurs deden. Zijn verhaal was een urban legend. De meesterhacker die zichzelf binnenlulde bij een grote corporation en door voor ze te werken hun hele infrastructuur in bezit had. Ik vond het nogal gelul. En gelul is precies waar ik geen behoefte aan heb. Mijn interesse op ochtenden als deze gaat uit naar zekerheden. Gisteren niet teveel gedronken, dus werd ik wakker met een redelijk helder hoofd.
En dat hoofd leidde me naar Berrie. Zo'n klasgenoot die je haast nooit zag, en als je hem zag was ie altijd druk in de weer met het gebruik van schoolcomputers voor analyse, tests en werk. Druk druk druk baasje was het. Ik hoorde verhalen over hem. Dat hij een opdracht aan het doen was voor een overheidsinstelling die zo geheim was dat niemand precies wist wat er gedaan werd. En dat soort instellingen hadden nerds als hem nodig om dingen te doen.
Ik worstel mezelf uit bed en loop om de hete brij heen. Op ochtenden als deze is het moeilijk om te dingen te doen die ik moet doen. Ik poets mijn tanden drie keer achter elkaar omdat ik geen zin heb om me te scheren, een klusje waar ik een hekel aan heb. Overigens heb ik ook een hekel aan stoppels. Het verhaal van Berrie laat me niet los. Hij werkte voor een bank. Iets met routers. Ik laat mijn tandenborstel voor wat-ie is en worstel me na een korte douche in mijn kleren. Mijn ontbijt bestaat uit een appel. Voor ik richting werk ga, loop ik door de stad. Het is altijd een beetje vreemd. Ik loop in de stad op een moment dat ik nooit in de stad loop. Het is negen uur in de ochtend en ik heb wat kleine dingen nodig. Ik zie de mensen die in de winkel staan met hun frisse koppen en weet dat ze over een paar uur stervens chagrijnig hun klanten afblaffen tot het tijd is om naar huis te gaan. Nu is het nog voor hun eerste bak koffie. Dan kan je ze nog hebben.
Iets voor tien uur uur kom ik aan op mijn werk. Zodra ik zit, komt Ronald binnen. Hij heeft duidelijk mijn rapport gelezen en wil even een pow-wow. Alsof ie een fuckin' indiaan is. Gedwee loop ik mee naar zijn kantoor. Hij vertelt me dat de mensen van de bank niet snappen dat hun eigen analyse fout is. Ik vertel hem dat dát nu juist de reden is dat wij die analyse deden, en altijd doen. Dat laatste moet ik terug nemen. Ronald heeft via het informele circuit, hij is gek op dat woord, gehoord dat het rapport voorlopig voldoende is geweest. Er wordt intern gesproken over de uitkomsten van mijn onderzoek. Ik mag me bezig gaan houden met de welzijnsklant en moet volgens de procedure mijn analysedata weg gooien. ISO, NEN of Sarbanes Oxley, ik weet allang niet meer waarom.
Ik vind het allang best. Het onderzoek komt ooit terug op mijn bureau, alleen moet men er even aan wennen dat er feiten zijn waar je niet om heen kunt. Dat er managers rond lopen die niet blij zijn met de feiten kan me werkelijk niks schelen. De andere partij was gladder en duurder en via een omweg moeten dezelfde gasten het werk doen. Of ze nou bij ons of bij hun werken.
Harm heeft zowaar wat voorbereid voor me. Hij heeft in mijn kalender een afspraak ingepland, ook al zitten we op een meter afstand van elkaar. Ik verdenk hem ervan dat hij probeert druk te lijken. Zijn aantekeningen zijn gekriebel in de marge van een powerpoint presentatie die hij gisteren uitgeprint heeft gekregen van de klant. Hij licht me toe wat hij er van gesnapt heeft. Het is niet veel en na vijf minuten is hij klaar. Of ik nog vragen heb. De duizend vragen die ik had gesteld als ik de presentatie had bijgewoond zijn niet in hem opgekomen. Hij heeft alleen gevraagd uit hoeveel man het bedrijf bestond. Het bedrijfje van de vertegenwoordiger waar Harm mee sprak was met 35 man de grootste van alle bedrijfjes in de samenwerking. 'Maatschappelijk Verdrag' was echter alleen daarom gekozen om met ons te gaan praten, maar aangezien het hier om tientallen bedrijfjes en instellingen gaat die hun tientallen netwerkjes hebben gekoppeld was deze vraag onzinnig en overbodig.
Over het algemeen reageert Harm op dit soort ongemakkelijke situaties door helemaal dicht te klappen. Iets wat hij heel goed kan. Ik ben niet eens teleurgesteld over het feit dat dit zo weinig heeft opgeleverd.
Ik zit achter mijn bureau en lees mijn mail. Ronald was blij met de rapportage en nog blijer met de uren die ik heb gemaakt. Ik check mijn data van gisteren en log in op het banknetwerk. De software op hun routers is oud en de logging is redelijk brak, maar vaak wel bruikbaar. Ik meen ooit gehoord te hebben dat een oude schoolvriend van me de eerste versies van het OS dat op de router draait heeft geschreven. Ik loop de verschillende routers langs om te kijken of ik ergens logging heb gemist en zie dat er een oudere router is die nog de originele software heeft.
Deze versie van het OS logt vrijwel niks, alleen IP-adressen. Hele lijsten, onder andere gesloopt uit de headerpakketjes van de externe router. Redelijk suf als je de context van die IP-adressen niet weet. Ik zet het lijstje op mijn pc en denk er verder niet aan.
Theo komt aan mijn bureau staan met een vraag. Zijn grijns verraadt dat hij bezig is met iets waarvan hij begin noch einde van kan overzien. Er lopen heel wat klussen in dit bedrijf die al zo vaak zijn overgedragen van kansloze naar kansloze, dat niemand meer weet hoe het budget is ontstaan. Hij wil weten wat het verschil is tussen een programmeertaal en een scriptingtaal. Na mijn korte uitleg blijft hij staan. En dat terwijl ik hem duidelijk de 'oprotten ik heb geen tijd meer voor je'-blik geef. Ik heb hem duidelijk gepresenteerd wat de feiten zijn, toch werpt hij tegen dat hij heeft gehoord dat scriptingtalen geen echte programmeertalen zijn, waaruit blijkt dat hij niks van mijn uitleg heeft begrepen.
Ik vraag hem waar hij die onzin vandaan haalt. Hij is tot coördinator van een of ander project benoemd, omdat hij zich niet meer met de inhoud mag bemoeien, simpelweg omdat hij het niet meer snapt. Ik vraag hem meteen waarom hij dit wil weten. Hij klapt dicht en bedankt me voor de uitleg. Ik hoop niet dat hij een beslissing gaat nemen, maar ik ben blij dat hij weg is.
Tijdens de uitleg die ik gaf over scripting schreef ik op mijn kladblok: "Waar begon Berries ini file altijd mee?" Een vraag die me gaat helpen verderop in het onderzoek, al weet ik dat nu natuurlijk nog niet.
In mijn mail zit een linkje naar de presentatie van mijn welzijnsklant. Ik mag inloggen op hun interne net en kan de powerpoint downloaden. Een van mijn tics is een traceroute naar het IP-adres. Normaal zie je niks echt spannends, maar in dit geval komt het IP-adres van hun router/proxy me vaag bekend voor...
Niet drinken is ook wel eens fijn, er gaat me namelijk nu een licht op. Het IP-adres staat verdomme op mijn lijstje. Ik check het nog een keer. Het staat verdomme nog steeds op mijn lijstje. Dat zou kunnen betekenen dat iemand van het welzijnsgebeuren bij de bank binnen heeft proberen te komen. Het staat echt op mijn lijstje. Ik staar naar mijn scherm en denk aan de ini file. Het was iets raars van Berrie, een of ander priemgetal versleuteld in een woord ofzo. Voor ik echt in gedachten verzink, komt Ronald binnen met een spoedklus. Ik zeg hem dat ik er meteen aan begin en flikker de uitgeprinte opdracht in mijn bakje 'kan tot morgen wachten'. Het kan tot morgen wachten.
De implicatie van mijn lijstje versus de trace duizelt me een beetje. Voor ik het weet begin ik voorzichtig informatie los te peuteren uit en om het netwerk van mijn contact bij de welzijnsklant. Ik kom er achter dat een aantal instellingen, waaronder die van mijn contact, klant zijn geweest bij een bedrijfje dat halverwege dit jaar failliet is gegaan. Het failliete bedrijf was een samengaan van een tiental eenmanszaken met mooie namen als 'Confirm Informatics', 'Key Boss Industries' en 'Shark media computing'. De werknemers van het bedrijf zijn bijna alemaal overgegaan naar hun verschillende klanten. Daar doen ze gezamelijk ongeveer dezelfde werkzaamheden als voor het faillissement. Voornamelijk systeembeheer en een klein beetje ontwikkeling. Ik besef dat ik dingen aan het doen ben waar ik mijn werkgever ernstig mee in verlegenheid kan brengen. Niet dat me dat echt kan schelen, maar als de klant erachter komt dat ik op hun netwerk aan het rondneuzen ben kan dit ons de opdracht kosten. En daarmee ook mijn enige lead naar degene die binnen geweest lijkt te zijn bij de bank.
Bij de bank zelf kan ik ook weinig meer omdat mijn onderzoek officieel is afgelopen. Ik laat mijn zoektocht voor wat het is en besteed de rest van mijn middag aan de duffe spoedklus van Ronald.
Thuis aangekomen besluit ik niet te drinken en gezond te eten. Dat verveelt al snel. Ik ga op zoek naar backups en andere data uit mijn studententijd. Ergens in een kast liggen nog wat harde schijven. Het is een vrij opportunistische gok, maar wie weet kan ik wat over Berrie vinden. Het intrigeert me dat ik vanmorgen ineens aan hem moest denken. En dat terwijl mijn makker hem niet bij naam genoemd heeft. Ik vind alleen klasselijsten en opdrachten. Behalve een oud adres niks wat direkt met Berrie te linken is. Een paar dingen mail ik naar mijn werk zodat ik morgen tenminste iets te doen heb. Ik besluit mijn gebrek aan drank naar de vergetelheid te blowen. Over het algemeen het einde van mijn denkprocess.
Halverwege mijn hersenslopende joint zoek ik nog een backup tar van enkele megabytes door. Toen was dat een mega groot archive, nu zoeft mijn processorpower met gemak een ingewikkelde regex door de data heen. Ik zou alles wat met Berrie te maken heeft moeten vinden, maar ik ben snel afgeleid. Ik zie nog dingen als Eratosthenes, KBI en iets waarvan ik vermoed dat het porno is. Morgen is er weer een dag. Ik mail de hele shit naar mijn werk en ga op bed liggen. Morgen is er weer een dag.
