Geheime ontmoeting
Ze stak haar hand uit. Ik pakte hem aan."Hallo," zei ik. "Ik heet Bas."
Ze zei haar eigen naam met zachte stem.
"Ik vind het leuk om je eens in het echt te ontmoeten," vertelde ik om het ijs een beetje te breken, "na die weken van digitaal contact."
"Nou inderdaad," zei ze. Ze kreeg een kleurtje op haar wangen.
"Waar zullen we gaan zitten?" vroeg ik. "Ginds is een tafeltje vrij."
Ze knikte en liep voor me uit. We gingen zitten aan de lege tafel.
"Wil je iets drinken?"
"Het is nog vroeg," zei ze. "Doe maar een cappuccino."
Er kwam een jongeman aan het tafeltje staan. "Zegt u het maar," zei hij.
"Één cappuccino," zei ik. "En voor mij een gewone koffie."
"Komt eraan." De jongeman liep weg.
"Hoe lang heb jij?" vroeg ik haar.
Ze keek op haar horloge. "Een uur," zei ze. "Ik moet om twee uur vanmiddag in Brabant zijn op mijn werk. En jij?"
"Ook zoiets. Het maakt niet écht uit. Ik zou in de loop van de dag bij een vriend in Gouda binnenlopen, maar een exacte tijd hebben we niet afgesproken."
"Wel toevallig dat we allebei hier in Utrecht moesten overstappen."
"Nou, er gaat ook een directe trein van Apeldoorn naar Gouda. Maar toen jij voorstelde om elkaar hier te ontmoeten, toen was de keus tussen de rit mét of zónder overstap niet moeilijk."
De jongeman stond weer naast ons. In zijn hand had hij een klein dienblaadje met daarop twee koppen. "Éénmaal cappuccino," zei hij terwijl hij de grote kop op tafel zette. "En een gewone koffie."
"Dankjewel," zei ik. De jongeman liep weer weg.
Ik pakte mijn kopje bij het oortje beet en hief het in de lucht. "Nou, proost," zei ik tegen het meisje tegenover me. "Op de lijfelijke kennismaking."
Ze moest lachen. Ik nam een slok en keek de lunchroom hier op het station eens rond. Het was er druk. Wat wil je ook op zaterdag aan het eind van de morgen? Aan de muren hing reclame van bier en damesdrankjes. Ook werden appeltaart en speciale koffies aangeprezen. Achter de toonbank waren wat jongelui aan het werk. Andere jongeren liepen heen en weer om klanten te bedienen.
"Lekker," zei het meisje aan de andere kant van mijn tafeltje.
"Ja, de koffie is hier niet verkeerd."
Terwijl ik weer wat van het zwarte goedje uit mijn kopje slurpte, bekeek ik haar eens goed. Daar zat ze. Het meisje met wie ik nu al een paar weken 's avonds zat te kletsen via een forum. Ook op MSN troffen we elkaar en af en toe stuurden we mailtjes. Nu zat ze dan voor het eerst in levende lijve bij mij aan tafel. Ze was niet al te groot, met wat korte benen en brede heupen. Ze droeg een spijkerbroek met laarsjes. Haar jas had ze over haar stoelleuning gehangen. Om haar hals hing een roze sjaaltje. Ze had blonde halflange haren. Voortdurend glimlachte ze verlegen. Maar haar echte blikvangers waren haar donkere ogen, die ze nog eens extra had geaccentueerd met mascara. Allemensen, wat vond ik haar mooi.
"En?" vroeg ze ineens. "Ben ik een beetje zoals je me had voorgesteld?"
"Je had me dat fotootje van je gestuurd, dus ik wist wel ongeveer hoe je eruit ziet. Maar op het internet kun je je makkelijk anders voordoen dan dat je werkelijk bent."
Ze giechelde. "Hoe kwam ik op je over dan?"
Ik schrok een beetje van de directheid van haar vraag. "Eh, nou," hakkelde ik. "Uit je posts en pm's maakte ik op dat je een vlotte babbel hebt. Je leek me een adrem iemand die veel en makkelijk praat, en al snel het gesprek beheerst."
"Val ik je tegen?"
"Nee joh, maar je bent gewoon een beetje anders dan dat ik verwachtte."
"Wat had je dan verwacht?"
"Wat ik al zei, een jonge vrouw die niet bepaald op haar mondje is gevallen."
"En hoe kom ik nu dan op je over?"
"Je weet me wel voor het blok te zetten, zeg," zei ik met een rood hoofd. Het meisje tegenover me zat te grinniken. Ik moest ook lachen.
"Ik zit je te plagen," zei ze.
"Oef, gelukkig, zeg."
"Maar serieus. Wat vind je van me?"
Nu was het mijn beurt om te grinniken. "Je bent nieuwsgierig, hè?"
Ze keek me stilletjes aan en knikte.
"Weet je," zei ik zachtjes tegen haar, "ik had écht verwacht dat er hier een dame tegenover me zou zitten die nogal dominant is en andere mensen manipuleert. Fouter kon ik het niet hebben. In het echt blijk je een rustig, wat verlegen meisje dat goed observeert, en dat haar eigen koers vaart."
"Precies." Ze lachte weer. "Je hebt me aardig snel door."
"Op het internet kom je vaak heel rechtstreeks uit de hoek."
"Ja, daar kan ik mijn ware aard goed verbergen. Iedereen denkt dat ik een bitch ben, vanwege mijn harde grapjes en directe manier van reageren."
"En iedereen reageert dáár weer op. Je hebt een hoop mensen die ingaan op wat jij zegt. Je hebt over belangstelling niet te klagen."
"Dat is in het echt wel anders."
"Ja? Is dat zo?"
Ze knikte. "Ik ben nogal op mijzelf. Dat ben ik altijd al wel geweest. Zal wel door vroeger komen."
"O? Hoe zit dat?"
"Ik heb nooit een vader gekend. Mijn moeder was ongehuwd toen ze zwanger van mij raakte en heeft mij in haar eentje opgevoed. Ze moest ook voor het geld zorgen, dus ik was van jongs af aan veel alleen thuis. Zeker toen ik later in de puberteit kwam, botsten mijn moeder en ik nog wel eens met elkaar. We hadden vaak onenigheid."
"Voelde je je als kind door die situatie ongewenst?"
"Nee, dat niet. Maar ik ging gewoon veel mijn eigen gang en trok niet veel met andere kinderen op. Dat heeft gemaakt tot hoe ik ben. Ik ben vaak erg onzeker en verlegen. Dat stoot af."
Ik legde mijn hand op die van haar. "Mij niet."
Ze glimlachte en sloeg haar ogen neer.
"Heb je een relatie?" vroeg ik haar.
"Nee. Ik heb er twee jaar geleden wel een gehad. Ik denk daar niet met veel plezier aan terug."
"O? Heb je nare ervaringen opgedaan?"
Ze gaf niet direct antwoord. Ik vroeg: "Vind je het vervelend dat ik ernaar vraag?"
"Nee, dat is het niet. Ik heb er gewoon geen leuke herinneringen aan. Laat ik het er maar op houden dat hij zijn handen niet thuis kon houden."
"Ach zo. Dat klinkt heel naar en ingrijpend."
"Dat was het ook. Maar laten we over iets gezelligs praten."
"Begin jij maar."
Ze lachte alweer. "Hoe is het bij jou thuis? Ben jij gelukkig getrouwd?"
"Ja, nogal," moest ik zeggen.
"Weet je vrouw dat je nu hier met mij zit?"
"Ja hoor, we hebben geen geheimen. Maar verder weet niemand het. Is het toch een beetje een geheime ontmoeting."
Ze lachte. "Fijn dat je zo open met haar kunt zijn. Dat je ook af kunt spreken met een andere vrouw zonder dat ze meteen jaloers is."
"Ach, ze maakt zich wel eens zorgen over mijn omgang met andere vrouwen, maar ze weet dat ik altijd weer thuis kom."
"Dat lijkt me heel prettig."
"We hebben het ook erg leuk samen. Onze zoon wordt nu wat ouder en zelfstandiger."
"Hoe oud is hij?"
"Vijftien. Hij gaat steeds meer zijn eigen gang. We kunnen hem steeds meer loslaten. Dat betekent dat wij weer meer tijd hebben voor de dingen die we zelf leuk vinden om te doen. Hij hoeft niet meer overal mee heen."
"Vijftien al? Jeetje. O ja, jij was de veertig al gepasseerd, hè?" zei ze plagerig.
"We blijven wel beleefd, ja?" zei ik terug met een lach en een knipoog. "Hoe oud ben jij?"
"Vierentwintig. Ik kom pas kijken."
"Nou, je hebt al genoeg meegemaakt, als ik je verhalen zo hoor."
"We zouden het over gezellige dingen hebben," zei ze. "Ga je nog iets bijzonders doen bij die vriend van je?"
"Ik begrijp dat je liever niet over je verleden wilt praten, hoor. Die vriend heeft mijn website in elkaar gezet. Ik heb nog wat vragen en problemen en die gaat hij vanmiddag voor mij oplossen, hoop ik."
We praatten over hobby's. Over het schrijven van verhalen en columns. Over muziek die we mooi vinden. Over werk in de gehandicaptensector en in de supermarkt. Over opleidingen. Over het huis waarin we wonen. Zij is alleen en ik heb een gezin. We spraken over alles en we hadden tijd tekort. We kwamen ook ogen tekort. Steeds weer was mijn blik gevangen door haar frisse jonge gezicht en strandde ik in die prachtige ogen die leken te kijken in het diepste van mijn ziel. Lieve help, hier gebeurde iets bijzonders.
Voor mij veel te snel keek ze weer op haar horloge. "Nou, ik moet gaan," zei ze. "Mijn trein vertrekt zo."
"Die van mij straks ook." Ik stond op. Zij ook. "Hee, nogmaals: ik vond het leuk om je eens te ontmoeten. Het is toch altijd fijn om een levend gezicht te kennen achter de schuilnaam op het internet."
Ze glimlachte en knikte. "Dat vind ik ook."
"Nou. Dag. Zullen we eens wat uitgebreiders afspreken?"
"Leuk idee." Zag ik dat nou goed, of bloosde ze weer?
Ik schudde haar hand. Ineens strekte ze zich naar mij uit en gaf me een zoen op mijn wang.
"Weet je," zei ze zacht. "Het is net alsof ik jou al heel lang ken."
"Dat is toch ook zo? We hebben bijna dagelijks contact. Dat is niet voor niets. Ik mag graag met je kletsen."
"Je bent lief." Met dat ze het zei, keek ze me diep in mijn ogen.
Ik wist niet wat ik moest zeggen en glimlachte.
"Ik moet echt gaan," klonk haar stem. Ze liet mijn hand los en draaide zich om. Toen liep ze weg. Ik keek haar na. Op het moment dat ze de deur van de lunchroom opende, draaide ze zich nog eventjes om. Met een brede glimlach zwaaide ze naar me. Ik zwaaide naar haar terug. Door de ruit van de deur zag ik dat ze op het station naar een roltrap liep.
"Oei," dacht ik. Ik moest slikken. "Er breken moeilijke tijden aan."
Apeldoorn, december 2007
