Wat moet ik vanavond nou? suisde de hele dag door mijn hoofd. Totdat ik in de winkel stond en een pakje instant soep zag. Zo'n mooi plat zakje met een hoeveelheid poeder die je in water moet gooien en dan verwarmen. Met daarin ondefinieerbare blokje waarvan ze zeggen dat het champignon is. Lekker en toch ook wel een beetje gezond. Gekocht, verwarmd en het diner was klaar. Broodje in de broodrooster en een bakje yoghurt als dessert. Toch nog best wel een gezonde maaltijd dacht ik zo

En dan morgen nog, lekker eten ergens buiten de deur. En maandag zijn mijn ouders er weer! Dan heb ik eerst wel weer even genoeg gekookt, dat zal ik nog vaak genoeg moeten doen in mijn leven.

En hebben we nog wat geleerd deze week?
Zekers wel:
Koken is leuk, maar vermoeiend en fijn als het voor je gedaan wordt.

We verbleven al een paar dagen op de camping en waren bezig met ons favoriete tijdverdrijf: volleyballen. Ondanks dat dat redelijk aardig ging (naar onze maatstaven) waarschuwden we omstanders wel dat ze in een straal van 10 meter zich niet veilig hoefde te wanen.

Ik gilde "Pas op! Bal!" naar een nietsvermoedend persoon die, rustig genietend van een biertje, geraakt dreigde te worden door het ongeleide projectiel genaamd "onze bal". De persoon wist de bal te ontwijken en toen een vriendin met het schaamrood op haar kaken de bal ging halen zagen we ze weer.

De paarden.

Bijna elke dag, aan het eind van de dag kwam er een groep paarden voorbij, mensen op hun rug meesleurend. Aan de houding van de mensen te zien waren het geen ervaren rijders maar meer het type: "och laat ik eens gaan paardrijden in de vakantie".
Direct begonnen 2 vriendinnen te zwijmelen over het berijden van paarden. "Oooh wat lijkt het me gaaf om hier een tocht te maken, door het landschap, over het strand." "Ja het is ook zo lang geleden dat ik op een paard heb gezeten, ik zou het wel weer eens willen doen."
Met een onverschillige blik in mijn ogen hoorde ik het aan, ik ben nooit het type "Penny Paardenmeisje" geweest. Ik wilde nooit op paardrijden, ik was niet lyrisch als het om paarden ging en ik vond die meisjes die wel zo waren maar mutserig.

Maar mijn 2 vriendinnen gaven niet op en vertrokken richting de receptie om daar informatie te gaan halen. Ik bleef met de resterende vriendin over, en toen de andere 2 dolenthousiast naar de tent wederkeerde met het plan om een 2 uur durende tocht te gaan maken, hadden wij zoiets van: "Gaan jullie maar girls, wij blijven wel voor de tent hangen dan".

Maar toch werden we aangestoken door het enthousiasme van die 2 en uiteindelijk besloten we om dan maar toch ook mee te gaan. Alhoewel we beiden nog nooit op een paard hadden gezeten. Ja ik had wel eens op vakantie een paar rondjes op een pony gereden. Maar dat beest was zo geestdood (denk aan een pony die al 5 jaar hetzelfde rondje loopt, met steeds een ander toeristenkindje op haar rug) dat ik dan niet onder de noemer "paardrijden" durfde te scharen.

Op de desbetreffende dag begonnen we ons voor te bereiden en de 2 'ervaren' (lees: ze hadden meer dan eens op een paard gezeten) vriendinnen, slingerden de ene na de andere nuttige tip naar het hoofd naar mij en mijn andere vriendin, de paarden-newbies. "Een spijkerbroek gaat wel schuren hoor, heb je geen andere broek?" "Ik zou niet die mooie broek aandoen, die stinkt nog dagen naar paard." "Je haar los? Mens dat is onwijs onpraktisch hoor!".

Ook tijdens de tocht naar de manege kregen we nog wat tips wat betreft het rijden in onze schoot geworpen. Toen we het terrein van de manege opliepen, zagen we een hoop andere mensen staan. Sommige in het bezit van een cap. Zo'n zwart ding waarmee iedereen instant een paardenmeisje (m/v) wordt. Ik sputterde wat tegen maar mijn vriendin zij op besliste toon: "Als jij straks van je paard valt en op een hek landt, nou dan ben je blij met zo'n tuttig ding hoor!".

Ik smaalde dat de kans dat ik van m'n paard zou vallen juist op het moment dat ik naast een hek zou lopen wel erg klein was. Onmiddellijk kreeg ik het ene na het andere horrorverhaal te horen over meisjes die zonder cap van hun paard vielen en zo hun meisjes smoeltjes vernielden.
Zuchtend duwde ik toch maar het zwartfluwelen ding op mijn hoofd.

Nog geen 2 seconde later lagen mijn 3 vriendinnen gierend van het lachen over de grond te rollen. "Whaaaahaaa, jij bent dus met die cap HET prototype Penny Paardenmeisje! Je kunt zo als model in de Penny Paardenagenda meis!".
Onnodig te zeggen dat ik dit liever niet wilde horen.

Toen een kwartier later iedereen op de rug van een paard zat vertrok de stoet. Na nog geen 5 meter hoorde ik mijn mede onervaren-paardrij vriendin achter mij gillen: "Nee, beest niet doen! Je mag niet inhalen, blijf in de rij" "Heee hij reageert niet op de teugels, hij loopt te hard wat moet ik doen!" Niet veel later hoorde ik de ander 2 vriendinnen allerlei goede adviezen gillen maar de wanhoopskreten bleven komen.

Ik concentreerde me al niet meer op het gejammer van mijn vriendin achter me, ik zat me meer af te vragen waarom mijn paard z'n hoofd niet rechthield. Het leek of dat beest naar dubbeltjes aan het zoeken was. Niet veel later begreep ik dat hij niet naar dubbeltjes, maar naar lekkere twijgjes aan het zoeken was. En als ik niet alert was en tegengewicht bood, vloog ik mee naar voren als meneer het paard weer eens zijn kop diep boog om een lekker twijgje te verorberen.
Op een gegeven moment nam het gejammer van mijn vriendin af (later bleek dat ze echt heeft zitten huilen op dat paard, het was echt een ongehoorzaam rotbeest ) en toen we door water liepen, begon ik het zelfs leuk te vinden!

Net toen ik aan het mijmeren was dat dat paardrijden in de vrije natuur, met een ondergaande zon, helemaal nog niet zo slecht was begon de leidster in het Frans te gillen. Iets met 'gauche' en 'droit'. Maar verder ging het echt te snel. Mijn vriendin voor mij zei: we moeten naar rechts, want links is galopperen en dat moet je NIET doen als je voor het eerst op een paard zit.
Opgelucht knikte ik, dat ik nou al echt goed kon draven (met zo mooi sta-zit ritme ) betekende niet dat ik het lot wilde tarten.

Maar opeens gilde de instructrice iets wat ik vertaalde als "kont laag laten, kont laag laten". Een vriendin gilde opeens: "We gaan wel in galop! Blijven zitten, beetje naar achteren hangen en NIET VALLEN". Ik slikte, en vervolgens gingen we: een adrenaline-rush was het gevolg. Maar we hebben het allemaal overleefd en achteraf waren we er wel trots op, redelijk onervaren, en toch in galop!

De tocht ging verder richting de manege en na ruim 2 uur had ik het toch wel gehad. Ondanks het feit dat ik best trots op mijn galop prestatie was! We stapten af (zo elegant als mogelijk) en liepen terug naar de camping.

"Ik voel nog helemaal geen pijn aan mijn kont" zei ik opgewekt. "Wacht maar tot morgen" was het antwoord van de wat meer ervarener vriendin, "wacht jij maar..."

Cliff Yablonski