Treinen is uit de tijd
Dat heb ik dan weer. Het komt maar weinig voor dat ik überhaupt in de trein zit. Om begrijpelijke redenen moet het tegenwoordig weer af en toe. Zo ook deze vroege zaterdag, voor een reisje naar mijn hometown. Het materieel van de NS is sinds mijn studententijd niet vernieuwd. Ik weet haast zeker dat ik al eens in dit treinstel heb gezeten, en toen was het al een ouwe klote sloep. Het zijn die treinstellen waarvan de tweede klasse is opgedeeld in zitjes voor zes personen. Uiteraard is alleen reizen in dit soort treinen een hel. Je bent namelijk kwetsbaar, benaderbaar en aangezien ik blank en fatsoenlijk ben zie ik er ook nog eens ongevaarlijk uit ook. Precies dat, en de overvloed aan plek in de trein heeft het jonge gezin ook doen besluiten de coupé met me te delen. En daar zit ik dus echt niet op te wachten. Een ADHD-jongetje met vreselijk lelijke ouders, no thanks. Zeker niet op de vroege zaterdag.Ik kijk het ongeveer dertig seconden aan. Met een zeer binnensmonds gvd sta ik op als het jongetje op de stoel naast me gaat zitten stuiteren, de stoelen lenen zich daar uitstekend voor. Ik snap het jongetje ook wel hoor. Ik heb er geen zin in. De vibes die de ouders uitstralen zijn niet vriendelijk, ik kan me er werkelijk niet aan storen. De coupé naast mij wordt bevolkt door twee ruime vijftigers, dagblad 'de Limburger' steekt half uit de tas. Kijk, dan weet je waar je aan toe bent. Rustig op weg naar familie of een uitje in algemene zin. Prima volk om mijn eerste half uur reis mee te vullen. Want dat is het vervelende van de reis die ik maak. Totaal anderhalf uur, opgedeeld in drie etappes. Je moet wel een liefhebber zijn van het stadje, want er komen is lastig. De trein doet er ongeveer net zo lang over als de auto, als je de reistijd van station naar huis er niet bij rekent. Dat is iets wat je geregeld moet hebben. Gelukkig heb ik een fiets voor mijn thuisstad, en is de rest van de reis ook geregeld.
En nu? Tjah, vraag ik me ook af. Treinreizen, en dit stukje wat ik al tientallen keren gereden heb dus ook, is nauwelijks veranderd die jaren dat ik een auto bezat. Ik voel me groen. Niet in de betekenis van nieuweling, maar milieubewust. En dat terwijl mijn autoloosheid maar semi-bewust is. Ik heb mijn oog laten vallen op een vette en zeer oude BMW, dus alles wat ik bespaar door nu met de trein te rijden compenseer ik straks weer met gemak.
En dan is er dat kladblok, waar inmiddels meer losse flodders op staan dan ik tijd heb om te verwerken. Dat gaat me dagen vakantie en ijzeren discipline kosten om te verwerken. Als eerste heb ik een systeem nodig om mijn ideeën te ordenen. Nu ben ik een nucleaire testsite, waar de idee-fall-out terecht komt waar de wind het dragen wil. Als ik mezelf niet in houd schrijf ik riedeltjes en ideetjes op elk beschikbare stukje papier. Een idee-organizer dus. Plan ligt er al langer, uitwerking komt steeds dichter bij. Ik moet nu gaan nadenken over een datamodel. De interface is al klaar, in mock-up. Dus, datamodel, klassendiagram en coden maar. Ik weet precies wat ik wil, ik weet niet hoe. Interface los van de logica. Webservice? Misschien wel, kunnen er verschillende GUI's voor. Dan hoeft mijn webGUI niet meteen shiny te zijn.
*zucht* En dan stopt de trein op mijn overstapplaats. Ik haast me uit de trein. Als ik ga zitten in mijn volgende rit besef ik me dat ik dat allemaal had moeten opschrijven.
