De gele spatelzwam rukt weer op

Ik moest de kop in het AD een keer goed nakijken. Op het eerste gezicht las ik: 'De gele spatelzwam rukt weer af'. Dat was het bij nadere lezing gelukkig niet. Het zou ook wat zijn. Nee, de gele spatelzwam rukt weer op. Het onding leek jarenlang uitgeroeid in onze contreien, maar is onlangs weer eens ergens waargenomen. Daar zullen een hoop natuurfreaks op af komen. Zo zie je maar weer dat schimmel vaak voor ellende zorgt. Neem nu mijn badkamer.
Ik heb er een vochtprobleem. De voegen tussen de tegels in de douchecabine mag ik om het jaar opnieuw wit verven. Ik heb daar nooit zin in. Klussen is niet mijn hobby. Ik ben er niet handig in en ik besteed mijn tijd liever op een andere manier. (Welke manier gaat u niets aan.) Vandaar dat ik het verven van de voegen tussen de tegels in de douchecabine niet om het jaar doe, maar om de twee of zelfs drie jaar. De enigen die in de badkamer komen dat zijn mijn Zoon, Vrouwlief en ik. Dus niemand heeft echt last van die schimmel. Een enkele logé of logee komt ook wel eens in de badkamer, maar als die er problemen mee hebben, dan moeten ze hier niet komen logeren. Dat ze zich eens zorgen maken om hun eigen sanitair!
Ik heb nog een vochtprobleem. Dagelijks giet ik grote hoeveelheden alcohol in mijn lijf. Ik weet dat het niet goed voor mij is, maar het lukt me niet om het te minderen of zelfs helemaal te stoppen. Aan de ene kant wil ik graag stoppen, want ik zie er niet meer uit met dat pafhoofd en die dikke pens. Aan de andere kant wil ik helemaal niet stoppen, want ik heb zelf geen last van mijn pafhoofd en dikke pens. Ik heb alle spiegels uit het huis verwijderd; dat hielp. Ook de spiegel in de badkamer, met als resultaat dat erachter voegen tevoorschijn kwamen die ik hoognodig eens zou moeten verven. Over drie of vier jaar weer, hoor. Er is trouwens nog een reden waarom ik niets aan mijn lichamelijke vochtprobleem zou willen doen: ik schrijf er leuke stukjes van. Vind je ook niet? Of heb je niet tot hier doorgelezen? Hallo?

Het is wat met die vochtproblemen van mij.
Als ik thuiskom van mijn nieuwe werkplek, dan heb ik twintig minuutjes gefietst en zweet ik overal. Had ik al verteld dat ik een nieuwe werkplek heb en dat ik daar op de fiets naartoe kan in plaats van in die stinkende streekbus? Nee? Nou, ik heb een nieuwe werkplek en daar kan ik op de fiets naartoe in plaats van laatmaar. Waar had ik het over? Over vochtproblemen zoals bijvoorbeeld zweet. 's Nachts word ik soms wakker en dan baad ik in het zweet. Onmiddellijk dient zich een ander vochtprobleem aan. Ik moet pissen. Had ik maar niet zoveel moeten zuipen. In de badkamer ontdek ik dat de douchekraan drupt. Ik kan geen druppende of lopende kraan horen of ik moet al piesen. Nogmaals: klussen is niet mijn hobby. "Doe vandaag niet wat je morgen ook nog uit kan stellen," is mijn motto.

Eigenlijk moet het houtwerk van mijn carport geschilderd. Klusje van niets, maar ik heb er geen zin in. Het is alweer herfst en veel te koud buiten. Als ik buiten ben, wil ik op blote voeten in mijn Teva's kunnen lopen. Ik loop sowieso het liefst op blote voeten. Heerlijk. Alleen jammer dat je steeds meer het risico loopt op schimmelinfecties. Ik heb al kloofjes tussen mijn tenen. Jeuken als een gek en het liefst zou ik de hele dag krabben. Thuis kan dat nog wel, maar op mijn twee nieuwe werkplekken zijn ze daar minder van gecharmeerd. Ik zou eerst mijn schoenen en sokken uit moeten trekken, want ik mag er niet met blote voeten in sandalen lopen. Staat ook raar onder een mooi overhemd en colbertjasje. Zeg nu eerlijk: Paul McCartney die compleet in kostuum maar op blote poten een kruispunt oversteekt, dat is geen gezicht.

Gelukkig hoef ik verder geen houtwerk aan mijn woning meer te schilderen. Een jaar of wat terug heb ik al mijn houten puien en kozijnen laten vervangen door kunststof. De lening is torenhoog, maar dan heb je ook wat. Een hoop gemak. Heerlijk. Ik had het allemaal laten doen. Er was wel een probleem. De verwarmingsradiatoren waren bevestigd aan de puien en moesten dus op pootjes gezet worden. Dat deed de aannemer niet. De luie flikker. Nu heb ik gelukkig heel handige vrienden. Eentje wilde mij wel helpen. Hij deed het werk en ik gaf de spijkers aan; daar kwam het op neer. Al kwamen er geen spijkers aan te pas, dus dat scheelde mij een boel werk.
Het werd een hele onderneming. Overal moesten de leidingen en radiatoren los. Dat betekende dat al het water uit het hele circuit moest. We gingen aan de slag. Er was een moment dat we dachten dat al het water uit de buizen en radiatoren was gelopen. Let wel: dáchten. Beneden hadden we de radiatoren al van de muur. Ik dacht ook behulpzaam te zijn en ging naar boven. Daar draaide ik ook iets los. Mijn handige vriend kwam me helpen; ik liet het hem overnemen. Misschien moest er nog koffie zijn? Ik ging naar beneden. Daar staat nu eenmaal de koffiemachine. Onze trap komt uit in de woonkamer. Die bleek onder water te staan. Zat er dus toch nog een boel water in de leidingen en radiatoren. Nu niet meer. Gelukkig heb ik een vinyl vloer, dus het vocht was zo opgedweild. In een hoekje van de kamer, tegen de grote muziekwand aan, stond een stapeltje ander vinyl. Gruwelijke kolderkloten! Mijn mooie elpees van Frank Zappa waren doorweekt! Nu, na een paar jaar, zijn ze wat opgedroogd. Je ziet het nog wel en de verzamelaarswaarde is gereduceerd, maar ik ging ze toch niet verkopen. En ook niet draaien, want ik heb al die elpees toch al tig keer op cd.

Dat met die pui plaatsen, dat was nog een hele onderneming voor de puiplaatsonderneming. Ze braken eerst de oude pui weg en beloofden dat 's avonds de nieuwe er al in zou zitten. Dat lukte. Aan de achterkant van het huis, dan. De voorkant van het huis was andere koek. Het was maart en het vróór dat het kráákte. Het lukte ze beneden de boel eruit te slopen. 's Avonds stond de nieuwe pui erin, maar aan weerszijden was een kier van zeker acht centimeter. Kouhoud binnen! Nu had ik kort vóór de winter de buizen in de kruipruimte opnieuw geïsoleerd en ik had veel te veel isolatiespul ingekocht. Dat kwam nu goed van pas. Ik propte het tussen de pui en de dragende muren van ons huis. Een dag later belde de aannemer 's morgens vroeg. De bus met werknemers kwam uit Duitsland en was daar in een sneeuwstorm blijven steken. Ze redden het vandaag niet. O, en morgen trouwens ook niet en overmorgen werd ook niets, dus of het maandag na het weekend schikte? Dat schikte. Dat weekend vierde Vrouwlief haar verjaardag. We aten ijstaart. Het bezoek zat met winterjassen aan in de woonkamer.
Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen met die puien. Al lieten de werklieden een hoop rommel achter. Dat werd puiruimen. (Hoe ik ze toch verzin! Je kunt er niet bij.) Ze moesten slechts één keer terugkomen, omdat de kunststof platen aan de daklijst bij de eerste lentezon krom begonnen te trekken. Tijdens die herstelwerkzaamheden stortte de steiger in. Mijn halve achtertuin naar de knoppen! (Het was inmiddels lente, dus dat kwam op zich wel uit.) De tuintafel overleefde de ramp, maar er ontbreekt nog altijd een stuk uit.
Maar goed. De puien waren op orde, maar helaas had ik geen ruimte in mijn krediet meer om de schuur en carport óók van kunststof te voorzien. En dus moet ik iedere vijf jaar mijn schuur en carport schilderen. Ik heb er geen zin in en ik doe vandaag niet wat ik morgen ook nog uit kan stellen. Zó slecht ziet het houtwerk er nou óók weer niet uit.

Ik sloeg het AD dicht. Tijd om iets aan mijn vochtprobleem te doen. Tijd voor een biertje.
"Nu moeten we er toch echt iets aan doen, hoor!" riep Vrouwlief van boven vanuit de badkamer.
"Waaraan?"
"Aan het vochtprobleem in de douche!"
"Is het zó erg?"
"Joh, de muren en voegen zitten onder. Het stikt hier van de schimmel."
"Ja, ik weet het. De gele spatelzwam rukt weer op."


Apeldoorn, september 2010