Niet schelden op de Spoorwegen (2)
Ook dit is geen verhaal waarin ik ga schelden op het openbaar vervoer. Dat is al te vaak gedaan. Niet dat ik zo nodig altijd origineel wil zijn, maar schelden op het openbaar vervoer is oubollig, afgezaagd en al honderdduizend keer eerder gedaan. Of ging er deze keer toch écht iets teveel mis?
Hiep hiep hoera! Zelfs een bazbo wordt wel eens jarig.
"Deze keer geen groot feest," besprak ik met mijn Vrouwlief.
"Maar wat wordt het dan wel?" vroeg ze.
Het werd een weekendje weg. Ook leuk. Zeker als het een optreden van een leuk bandje betreft, en dan ook nog eens in de wonderschone Duitse plaats Bochum.
Op zaterdagmorgen kwart voor tien vertrok het gezin bazbo dan ook vol prettige vooruitzichten vanaf huis. Vrouwlief had nog steeds te kampen met lastige blessures aan beide benen, waardoor ze niet al te ver en te snel kon lopen. De wandeltocht naar de bushalte ging al wat moeizaam.
"Het wordt een heerlijk rustig weekend," fluisterde ik tegen mijn zoon.
"Hoezo?" vroeg hij.
"Je moeder kan niet zo snel lopen, dus moeten we alles rustig aan doen."
Het begin van de reis verliep voorspoedig. De bus bracht ons naar Apeldoorn Centraal Station, de boemel hobbelde naar Zutphen en de intercity reed naar Arnhem. Daar zouden we overstappen op de ICE naar Frankfurt. Tot zover was er nog niets aan de hand.
Op het moment dat we het perron betraden waar de supersnelle trein zou stoppen, klonk er een stem door de intercom. "Dames en heren, de internationale trein naar Frankfurt van elf uur vierentwintig rijdt vandaag niet. Ladies and gentlemen, …"
"Wat krijgen we nou?" siste ik.
"Wat dóén we nou, is een betere vraag," zei Vrouwlief. "We hebben gereserveerde plaatsen."
"Blijf hier. Niet weglopen," zei ik. "Ik heb boven een informatiebalie van de NS gezien. Even verhaal halen."
Het verhaal was verrekte kort.
"Geen idee," zei het mens achter de informatiebalie.
"Maar rijdt de volgende trein wel?" vroeg ik.
"Geen idee," zei het mens achter de informatiebalie. Om mij heen stonden mensen die in Frankfurt een vliegtuig moesten halen.
"En hoe zit het met mijn gereserveerde plaatsen?"
"Geen idee," zei het mens achter de informatiebalie.
"Waar vind ik de juiste informatie?"
"Verderop in de stationshal is de balie voor internationaal treinverkeer. Misschien heeft u daar meer kans."
Ik ging terug naar het perron en sleepte mijn gezin naar de balie voor internationaal treinverkeer.
"Goedemorgen. Wij hadden in de internationale trein naar Frankfurt van elf uur vierentwintig moeten zitten, maar die rijdt niet."
"Nee, dat klopt," zei het mens van de balie voor internationaal treinverkeer.
Ik zuchtte. Dat het klopt, wist ik ook wel. "Hoe gaat het nu verder? Want ik had gereserveerde plaatsen. Wat kan ik nu het beste doen? Gewoon in de volgende trein van twee uur later stappen?"
"Ja, dat kan. Maar dan moet ik even wat stempels zetten op uw treinkaart. Uw ticket is eigenlijk alleen maar geldig in de trein die u besproken heeft. Maar omdat hier sprake is van overmacht, kan ik hem wel overboeken voor u."
"Gaarne. Hebben we dan ook gereserveerde plaatsen?"
"Ik kan wel plaatsen voor u reserveren, als u bereid bent daarvoor te betalen."
"Pardon? Nee, laat dan maar zitten. Ik had al betaald."
"Het waren goedkope tickets, zie ik."
"Wat heeft dat er nou mee te maken? Ik heb betaald voor gereserveerde plaatsen. Ik heb er niet voor gekozen dat de trein niet rijdt, dus betaal ik niet voor een nieuwe reservering."
"Ik begrijp uw teleurstelling."
"En ik begrijp dat u ook gewoon uw werk moet doen."
"Kijk eens," zei ze. "Hier zijn in ieder geval de juiste stempels. U kunt de volgende trein in stappen. In de ICE is een informatiepunt bij de hoofdconducteur. Hij kan u vertellen of u in de aansluitende trein naar Bochum kunt."
"Pardon? Waarom zou ik niet in de aansluitende trein kunnen?"
"Ik weet niet of uw ticket in die trein geldig is."
"En als dat niet zo is, wat betekent dat dan?"
"Tja, dan zou u een nieuwe ticket moeten kopen voor de aansluitende trein."
"Ik word niet goed," zei mijn mond zonder geluid te maken.
"Maar ziet u eens hier," zei ze joviaal. "Hier heeft u drie koffiebonnen van ons. Kunt u in ieder geval een kopje koffie drinken."
Ik nam alles aan. Met stomheid geslagen. Het mens van de balie voor internationaal treinverkeer keek achter mij. Volgende patiënt.
We lunchten ergens in een broodjestent en stonden om een uur vijftien netjes op het perron te wachten op de internationale trein naar Frankfurt.
"Dames en heren," zei de stem door de intercom om precies een uur vierentwintig, "de internationale trein naar Frankfurt vertrekt over ongeveer tien minuten."
Ach zo. Tien minuten. Om twee uur kwam het volgende bericht. "Dames en heren, de internationale trein naar Frankfurt zal bij uitzondering niet vertrekken vanaf spoor zes, maar vanaf spoor zeven." Gelukkig voor Vrouwlief was het aan de andere kant van het perron. Hoefde ze niet via trappen naar een ander perron te strompelen. Weer vijf minuten later. "Dames en heren, de internationale trein naar Frankfurt van een uur vierentwintig komt over enkele minuten binnen op spoor zeven."
In de International City Express was het ongelofelijk druk. Geen lege stoel meer te vinden. Reizigers lagen in de gangpaden op de grond. Logisch, want het volk van twee treinen moest zich in eentje zien te proppen.
"We kiezen voor de restauratiewagen," zei ik snel. "Wie weet kunnen we daar zitten."
We konden er niet zitten, maar er was wel gelegenheid om met je kont tegen een soort wand te hangen.
"Iemand koffie?" vroeg ik. Vrouwlief knikte. "Twee koffie," zei ik tegen de restaurantmedewerker.
"Bitte?"
"Zwei Kaffee, bitte." Soms verbaas ik mijzelf. Blijkt mijn Duits toch beter dan ik had gedacht. Ik overhandigde hem mijn koffiebonnen.
Dat werkte kennelijk niet zo. Wat ik uit het gebrabbel van de Duitser opmaakte, was dat de koffiebonnen alleen geldig waren in de kiosk op het perron in Nederland.
"Scheisse." Soms verbaas ik mijzelf. Blijkt mijn Duits toch beter dan ik had gedacht.
Vanaf het plekje waar ik hangend mijn duur betaalde koffie slurpte, kon ik goed kijken in de werkruimte van de hoofdconducteur. Hij had het druk. Ik liep naar hem toe.
"Mag ik iets vragen? Ik had in de vorige trein moeten zitten. We hebben gereserveerde plaatsen en moeten naar Bochum. Kan ik nog wel in de aansluitende trein?"
"Heeft u even een momentje?" zei de man vriendelijk. "Ik ga eerst wat algemene meldingen doen voor iedereen, en dan kom ik bij u langs om u wat nadere uitleg te geven."
"Prima."
Wat volgde, was een minuten durende uiteenzetting via de intercom over vertragingen, aansluitingen en excuses voor alle ongemak. Toen graaide hij in een schaal op zijn desk. Vervolgens kwam hij naar ons toe. "Mag ik uw ticket even zien?" Gelijktijdig legde hij voor ieder van ons een in cellofaan verpakt chocolaatje neer. "Geen enkel probleem. U kunt in Duisburg overstappen op de trein van vijftien uur vijfentwintig. Perron twaalf."
"Dank u wel."
"Kan ik u verder nog ergens mee van dienst zijn?"
"Dank u voor de goede service."
De aansluiting in Duisburg verliep goed en nog eens een half uur later liepen we in Bochum het station uit. We zochten ons hotel, gooiden onze spullen neer en gingen op zoek naar een tentje om Duits bier en een hapje eten te nuttigen.
De metro bracht ons vlakbij de zaal waar we moesten zijn. Het was een geinig concert. Hoop bekenden weer, in het publiek. Verschillende mensen kwamen op mij af. Handen schudden, "Alles klar?", geniet ervan en tot een volgende keer.
Terug naar de straat van ons hotel. Daar nog wat bier gedronken en nog wat meer bier. En dan het bed opzoeken in het hotel. Vrouwlief gaf me een kus.
"Het is twaalf uur. Gefeliciteerd met je verjaardag." Daar kwam een wilde nacht van. Jammer dat het hier gaat over treinreizen.
De volgende morgen kreeg ik een schitterend verjaardagsontbijt. We zwierven nog wat door de regen van Bochum. (Prachtige plaats, van alles te doen!)
"Het regent stort," stelde ik vast. "Deutschland ist auch schön."
Toen was het alweer tijd om naar het station te gaan. Om kwart over twee namen we de trein naar Duisburg en om vijftien uur kwam de ICE naar Amsterdam. Het zat mee.
"Dames en heren, door een technisch mankement kunnen we u geen warme maaltijden of snacks serveren. Excuses voor het ongemak."
De wc's waren defect. Gelukkig kwam Arnhem in zicht.
"Dames en heren, vanwege alle ongemakken, willen we u een gratis drankje aan de bar aanbieden."
"Kijk aan, da's nog 's gul."
"Dames en heren, we naderen station Arnhem. Reizigers voor de richting …"
Een uur later arriveerden we in Apeldoorn. Snel gingen we naar huis om het daar op een gigantisch zuipen te zetten.
Apeldoorn, juni 2009
bazbo wacht op een trein (foto: Luc)
