Alcoholcontrole

Had ik al verteld hoe gul Emile en Cynthia zijn? En dan bedoel ik niet gewoon gul, maar gul met hoofdletters: G. U. L. GUL! Het best merk je dat als er een feestje valt te vieren en geloof me, als Emile en Cynthia in de buurt zijn, dan is het feest nooit ver weg. Cynthia jarig, Emile vijftig, beiden twaalfeneenhalf jaar bijeen, de zaak vijfentwintig jaar bestaand; altijd vonden ze wel ergens een feestje te vieren.

In dit geval vond het feest plaats in het 'Bluescafé' in Apeldoorn. De immens populaire band The FoolZ (youtube!) verhoogde de feeststemming. Ik was die avond samen met au3 per stinkende stadsbus naar het centrum van Apeldoorn gereisd. Nu konden we beiden een glaasje drinken. Hoe we na afloop weer thuis zouden komen, was nu nog even niet van belang. Dat zagen we later wel. Desnoods zouden we een taxi nemen.

We waren nog niet binnen of Emile stond al voor onze neus met een dienblad vol glazen bier. Weet je wat? We namen er eentje. Tijd om rustig je glas leeg te hijsen bestond er niet; voor je het wist kwam Emile of Cynthia met een nieuw dienblad vol drinkmateriaal. Wat een dorst hebben we toch altijd. Op geen enkele manier kregen we gelegenheid om zélf eens iets voor een ieder aan de bar te bestellen.

Halverwege de avond maakte het dienblad vol glazen bier plaats voor een dienblad vol glazen whisky. Liederlijk lalden we alle FoolZliedjes mee (youtube!). Nieuwe dienbladen vol glazen whisky werden af en aan gesleept. Halverwege de nacht was het afgelopen.
"Wie van ons belt er een taxi?" vroeg ik aan au3.
"Niemand belt hier een taxi," zeiden Emile en Cynthia in koor. "Wij brengen jullie wel even naar huis."
Er was echter een kleine complicatie en die zat hem niet in de hoeveelheid dienbladen vol glazen whisky. De auto van Emile en Cynthia had alleen maar stoelen vóórin. Het was een bestelauto.
"Helemaal geen probleem," zei Emile tegen mij. "Wij voorin en de dames kruipen achter in de laadruimte."
"Maar dat is toch illegaal?"
Emile keek mij aan op een wijze die alleen Emile kan in dit soort situaties. "Je moet alleen niet aangehouden worden," zei hij.

Hij reed vastberaden de parkeergarage uit. Achter ons hoorden we het vrolijke gebep en gegiechel van Cynthia en au3. Ik keek naar achteren door het kleine raampje de laadruimte in, maar kon ze niet zien.
Emile zei iets. Ik kon het niet verstaan.
"Houden jullie je 's even rustig, daar achterin!" riep hij luid. Het gelach ging onverstoorbaar verder. Emile haalde zijn schouders op.

De verkeerslichten op de hoek van de Wilhelmina Druckertstraat en de Prins Willem Alexanderlaan kwamen in zicht. We moesten stoppen. Niet vanwege de verkeerslichten, want die stonden op knipperen. Nee, langs de kant van de weg stond een politiebusje. Twee agenten, gestoken in een fluorescerend hesje, hielden ons aan. Ik pieste bijna in mijn broek van angst en zag de overnachting in een politiecel al in het vooruitzicht.
"Dames, even stil!" riep Emile. Zowaar, achter ons klonk even geen geluid. Emile stopte de wagen en draaide het raampje van het portier omlaag.

"Goedenavond. Alcoholcontrole!" zei het hoofd dat bijna door het raam heen gebogen kwam. "Heeft u alcohol gedronken?"
"Oh, wat biertjes," zei Emile luchtig. "Maar dat is al een paar uur geleden." Alle dienbladen vol glazen whisky was hij kennelijk vergeten.
"Zou u dan hier even in willen blazen?"
Zulks geschiedde. De rode wangen had Emile niet van het blazen. Die had hij al.
Ik had het zweet op mijn voorhoofd staan. Achter in de bestelwagen was het gelukkig nog steeds stil. Als de dames nu maar niet net nú een volgende lachkick kregen! Emile had ondertussen het blaasapparaat weer teruggegeven aan de agent. Die stond geconcentreerd de uitslag op het ding te bestuderen.
"Wat doet die andere agent in de tussentijd?" vroeg ik me nerveus af. "Loopt hij een rondje om de wagen? Ik hoop dat au3 en Cynthia even stil blijven liggen. Wat kunnen twee minuten oneindig lang duren, zeg."

"Het is in orde, meneer," zei de agent.
"Fijn," zei Emile. "Goedenavond." Hij startte de auto weer en trok op.
Midden op het kruispunt keken we elkaar aan. Ik zag iets glinsteren in zijn ogen. Toen brak de lachkick bij óns uit.

Niet veel later stopten we voor mijn huis. We stapten uit en liepen naar de achterklep. Toen we die openden, zagen we dat de dames nog steeds heftig met elkaar in giechelgesprek waren.
"Zijn we er al?" vroeg au3.
"Wat was er onderweg aan de hand?" vroeg Cynthia. "We moesten zo lang stil staan. Was er file of zo?"
Emile en ik keken elkaar verbijsterd aan. Ze hadden van de hele alcoholcontrole en blaastest niets gemerkt en hadden gewoon door liggen kletsen.

We namen afscheid met omhelzingen en zoenen. Daar zijn Emile en Cynthia ook altijd gul mee. En dan bedoel ik niet gewoon gul, maar gul met hoofdletters: G. U. L. GUL.


Apeldoorn, juni 2010

(Ter ere van het twaalfeneenhalfjarig huwelijksjubileum van Emile & Cynthia - 27 december 2009)