"Nog héél even voor ik vertrek ..."
"Bas, ik móét nu écht naar huis, anders kom ik te laat. Ik moet mijn oudste zoon naar djembé-les brengen. Als ik daarvan terugkom, breng ik de jongste naar zwemles. Op de terugweg haal ik de tweede op van een verjaardag en dan kan ik weer terug naar het zwembad. Tussendoor moet er nog even gegeten worden, en om half acht moeten we alweer op de ouderavond op de school van de jongste zijn. Ik neem wel een half uurtje vrij, zo. Dat krijg je, hè, als je allebei moet werken. Mijn vrouw heeft onregelmatig werk, dus dat betekent dat we veel taken in de huishouding en opvoeding moeten delen.Ik snap werkelijk niet hoe jij het redt, Bas. Jij hebt toch ook een gezinnetje? Je zei daarnet toch dat jij vanavond naar een concert gaat? Jeetje, dat jij daar allemaal tijd voor hebt! Vindt je vrouw dat allemaal wel goed? Mijn vrouw zou zich onmiddellijk druk maken over wie er dan op de kinderen moet passen en dat het allemaal op háár neerkomt. Dat hoor ik toch al zo vaak thuis. Doordat zij op onregelmatige tijden weg is, en dus ook thuis is als ik werk, heeft ze het idee dat ze het hele huishouden in haar eentje moet doen. Terwijl ik ondertussen die kinderen transporteer van de ene verjaardag naar de andere voetbalclub. Ik word er wel eens heel moe van. Maar ja, je wilt graag dat je kinderen erbij horen, hè? Daar heb ik best iets voor over. Ik zou niet willen dat ze buiten de groep zouden vallen. Vroeger ben ik zélf genoeg een buitenbeentje geweest; dat zou ik mijn kinderen niet aan willen doen. Het vráágt wel iets van mij, maar ik heb het er graag voor over. Nadeel is wel dat die auto overuren maakt.
Die auto, Bas, daar heb ik een gelázer mee! Ik ga aanstaande zaterdag op vakantie en gisteren bleek ineens dat de koppelingsbak stuk is. En er zit net een jaar een nieuwe in! Dat valt natuurlijk weer precíés buiten de garantie, dus dat wórdt me een kostenpost. Daarom heb ik twee vriendjes van mij gevraagd of díé er iets mee kunnen. Die zijn namelijk nogal handig met automotoren. Ze denken twee avonden nodig te hebben, dus ik hoop maar dat het allemaal goed komt voor zaterdag. Ik heb het nog maar niet aan mijn vrouw verteld, anders krijg ik daar óók weer gezeik over. En dan ga je met zo’n naar gevoel op vakantie, hè. Da’s ook niet wat. Dus zeg ik thuis maar niets. Zo’n vakantie levert toch al veel spanning in het gezin. Drie weken van te voren is mijn vrouw al bezig met het klaarleggen van kleren en speelgoed. Voortdurend vraagt ze of ik dit niet vergeet en dat niet, en zegt ze dat ik dit moet doen en dat, en moppert ze dat zij alles weer moet regelen voor de vakantie. De avond vóór vertrek moet ik die grote auto en de aanhangwagen inpakken. Dan staat iedereen zich ermee te bemoeien, dus het schiet niet op. Het is de eerste vakantiedag van de kinderen, dus die zijn dan helemaal door het dolle heen. En dan moeten ze nog de hele dag en nacht in de auto zitten. Zuid-Frankrijk is tenslotte niet naast de deur. En als het daar slecht weer is, dan rijd ik gewoon verder door naar het zuiden, totdat ik mooi weer tegenkom. Die eerste dagen van de vakantie zijn vaak niet zo leuk. Moet je eerst je kampeerplek installeren, en voordat je helemaal lekker op je plek bent, ben je zó een paar dagen verder. Ondertussen zitten die kinderen dan aan mijn hoofd te zeuren dat ze dit willen of dat. Mijn vrouw kan er ook wat van; die heeft een hoop eisen. Dat het sanitair goed moet zijn, of er voldoende faciliteiten op de camping voor de kinderen aanwezig zijn, en leuke dingen in de buurt om te doen en te bekijken. Terwijl als die kinderen eenmaal wat aanspraak hebben, dan heb je geen kind meer aan ze. Loop je ze de hele avond te zoeken dat ze moeten komen eten of slapen.
Begrijp me goed, Bas. Ik ben heel gek met mijn gezin, maar er zijn momenten dat ik even voor mijzelf kies.
Vrijdagavond, dat is echt mijn avond. Die is voor mij heilig. Dat weten de kinderen ook, dat ze dan niet tegen papa aan moeten zeuren. Vrijdagavond ga ik naar handbaltraining, en daarna ga ik met mijn maten even in de sportkantine hangen en een biertje drinken. Ik vind dat ik dat wel verdiend heb aan het einde van de week.
Want zo’n weekend zelf zit ook altijd vol. Eerst 's morgens vroeg de boodschappen voor de hele week halen, en dan heb ik vaak wat klussen in huis of aan de auto’s. Die keuken van ons, die is nog steeds niet helemaal af. Ik kom er maar niet toe, hè. Want de meeste tijd gaat toch zitten in het onderhoud aan die auto’s. Leuk hoor, zo’n oud autootje voor mijn vrouw. Had ik je al verteld dat ik die Fiat 600 weer heb verkocht? Ja joh, ze wilde liever weer een DAF. Dus sinds een week of wat rijdt ze in een knalrode DAF. Maar ja, zo’n karretje vraagt een hoop verzorging. Zaterdagavond zijn we vaak niet thuis, want alle vrienden en familie willen hun verjaardag altijd op die avond in het weekend vieren. Vreselijk vind ik dat altijd, zo’n verjaardag. Ah Bas, je kent ze vast wel. Dat je op een rechte stoel in een kring zit te lullen met die saaie zwager die ook niets te melden heeft. Alle lampen in de huiskamer aan en of je de chips even wilt doorgeven. Op zondag moeten we 's morgens meestal even naar mijn ouders of mijn schoonfamilie. Sociale verplichtingen, hè? Daar kom je toch moeilijk onderuit. Gelukkig mag ik op tijd weg, want 's middags moet ik dan mijn handbalwedstrijd spelen. Tenminste, als het met mijn rug weer wil. Het is uiteindelijk tóch een hernia gebleken. De huisarts zegt dat ik moet rusten en blijven liggen, maar de volgens de fysiotherapeut moet ik zoveel mogelijk bewegen. Nou kan ik tóch al niet stil zitten, dus kies ik maar voor het laatste.
We komen samen eigenlijk nérgens meer aan toe, mijn vrouw en ik. Nu heb ik een vrouw die heel andere dingen leuk vindt dan ik. Ik kan 's avonds laat intens genieten van een goede film. Mijn computer staat dag en nacht aan om de meest recente films te downloaden. Maar zij heeft niets met films. Of weet je wat ik zó graag met haar samen zou willen doen? Door de weeks een keer naar het theater! Je weet hoeveel ik van cabaret houd, maar zij vindt daar niet zoveel aan. Dan gaat ze echt met tegenzin met mij mee. Er is zo weinig dat we kunnen delen, dat we samen doen. Een goed gesprek kan ik ook al zo moeilijk met haar voeren. Je weet het, Bas, ik ben een enorm gevoelsmens, maar in een persoonlijk gesprek wordt zij meestal kort en zakelijk. Als ik begin over mijn werk, bijvoorbeeld, en me hardop afvraag of dit het wel is wat ik in mijn leven wil blijven doen, dan begint zij meteen te mekkeren over het salaris dat wel hetzelfde moet blijven. Of over hoe een eventuele nieuwe baan is te combineren met die van haar. Of over wat de kinderen allemaal nodig hebben.
Die kinderen vragen veel van mij. Nogmaals, begrijp me goed, ik ben héél erg gek met die koters, hoor. Maar het is gewoon heel erg druk in mijn gezin. Dan weer hier heen, dan weer daar heen; die moet om vijf uur eten want om zes uur naar dansles, en die moet om zes uur eten want om vijf uur naar bloempotten verven. En om zeven uur komt de derde terug van voetbaltrainen, met een tas vol vieze was. Zaterdag rijden we met de hele zwik naar Zuid-Frankrijk. Bas, het zal mij benieuwen.
Maar nu moet ik écht gaan. Ik ben al te laat. Hoe kan ik al die dingen binnen de tijd afkrijgen? Mensen zonder gezin met kinderen weten niet hoe het is. Het is soms een zwaar leven, hier op deze aarde.
Hee, tot morgen! Doei!"
Apeldoorn, juli 2007
