Bob de Grote (Slot) - Grote Bob

Slot - Grote Bob
(zie ook Hoofdstuk 1, Hoofdstuk 2, Hoofdstuk 3, Hoofdstuk 4, Hoofdstuk 5, Hoofdstuk 6, Hoofdstuk 7)

Een langere beroerde periode stopt niet bij de eerste tekenen van mooi weer. Lange tijden zijn verkeerde eigenschappen aangeleerd. Sommige foute karaktereigenschappen zijn nog maar net ontdekt en moeten nog worden afgeleerd. Nuttige talenten en een nieuwe, 'normale' levensstijl moeten volledig worden aangeleerd en hebben tijd nodig om in te bedden.
Nee, even afkicken is geen doel op zich.

Bob had het relatief gezien best verdomde snel voor elkaar. Van dakloze, werkloze alcoholist met stevige schulden, had hij na een half jaar alweer een eigen huurwoning. Een paar maanden later was hij aan het werk. Alleen het wegwerken van de schuldenlast was nog een lopend proces. Het kostte tijd om alle schulden in beeld te krijgen en dan moesten de uiteindelijke aflossingen nog worden geregeld. Maar alles liep. Alles liep zelfs bijzonder goed.

Amper een jaartje later kreeg Bob de kans om accountmanager te worden. Het verkopen van hoogwaardige technische installaties. Zijn inkomen steeg stevig en schuldeisers waren dolblij. Bob ontdekte dat foute eigenschappen uit het verleden ineens talenten in het heden werden. Als verslaafde had hij leren manipuleren, overtuigen en mensen bespelen. Nu werd dat ineens 'verkopen' genoemd en was hij er nog verrekte goed in ook. Bob bleek een uitstekende verkoper.

Na het betrekken van zijn woning had Bob nog een jaartje begeleiding gehad. Een stukje maatschappelijke hulpverlening, schuldhulpverlening en ondersteuning bij budgettering. Na dat jaar ging Bob alles zelf doen. Een stukje zelfoverschatting bleek later.

Bob legde een te stevige focus op zijn werk. Die verleiding was nu eenmaal erg groot. Hij was er echt goed in en kon er heel zijn ziel en zaligheid in kwijt. Bovendien had hij zo vreselijk veel tijd en energie over, dat hij met gemak zijn collega's kon overtreffen. In zijn verleden ging vreselijk veel energie verloren aan de pogingen overal goed in te zijn en later slokte de verslaving alle tijd en energie nog eens extra op. Nu was er slechts één ding en daar bleek hij nog een aangeboren talent voor te hebben ook.

Deze focus ging opnieuw ten koste van andere zaken. Met vele tonnen van zijn baas kon hij prima overweg, maar zijn eigen huishoudboekje bleek hij zelfstandig maar niet op orde te kunnen houden. En ook de verschillende schuldregelingen begon hij dus te verzaken. Opnieuw begon hij spullen te kopen, die hij zich eigenlijk niet kon veroorloven. Dat wil zeggen: volgens zijn inmiddels stevige inkomen kon hij zich dit prima veroorloven, maar Bob probeerde dan voor het gemak maar even te vergeten dat die schuldenlast uit zijn verleden nog steeds een stevige realiteit in het heden was.

Er was geen drank meer in het spel. Geen reden om zichzelf voor wie dan ook  te bewijzen. Zijn denken werd inmiddels niet meer gestuurd door misvattingen of invloeden vanuit zijn redelijk verknipte jeugd. Bob speelde geen rollen meer. En toch kreeg hij nog altijd niet volledig vat op zijn leven. Een vreemde gewaarwording om het gevoel te hebben alles aan te kunnen en succesvol te zijn in zijn werk, maar toch steeds dat andere gevoel te houden dat het niet kan blijven duren.

Een belangrijk verschil met Bobs verleden was echter wel dat hij nu bijna te laat, maar toch nog op tijd opnieuw hulp zocht. Het bleek verstandig om zijn geldzaken toch maar compleet uit handen te geven. Om ook het aflossen van de schulden niet meer zelf in handen te houden. Bob onderging ook een aantal psychologische tests en kreeg de diagnose ADD. Kort gezegd: ADHD zonder de 'hyper'. Een concentratiestoornis die achteraf zoveel meer misstanden uit zijn verleden verklaarde. Die ook verklaarde waarom Bob zelfs in goede tijden zijn focus soms te veel op één taak legde en de rest van zijn verantwoordelijkheden steeds weer uit het oog verloor.

En daarmee werd Bob feitelijk pas echt compleet. Hij had niet enkel zijn meest beroerde gedrag afgelegd. Hij kreeg nu ook een verklaring voor veel van dat gedrag. En daarmee de handvatten om het te sturen en te controleren. In plaats van het constante herstellen van de gevolgen van zijn gedrag, kon hij voor het eerst in zijn leven de grootste ellende gewoon voorkomen.

Een goed einde?

Er kunnen veel spannende plots worden bedacht om dit verhaal af te sluiten. Een waar succesverhaal met een einde aan alle problemen en bakken met geld. Ik kan er nog een leuke dame in verwerken. Maar nee. Het blijft allemaal toch wat banaler. Bob raakte twee jaar later zijn baan kwijt. Niet door eigen schuld of nieuwe complicaties in zijn leven. De crisis sloeg toe en Bob was gewoon één van de velen die zijn baan verloor.

Bob is nog altijd op zoek naar een baan en dat valt als eind veertiger niet mee. Met de sanering van zijn schulden is hij nog wel een jaartje zoet. Maar met zo vreselijk veel tijd heeft Bob ook alle tijd voor leuke dingen. Een stukje schrijven. Wat muziek maken. Een sociaal leven. Tijd voor wat vrijwilligerswerk. En natuurlijk ook tijd om zich de pestpokken solliciteren. Maar dit alles zonder ongezonde druk. Zonder bewijsdrift. Alles enkel en alleen omdat Bob het prettig en nuttig vindt voor zichzelf en voor zijn omgeving.

Een mens kan niet gelukkiger zijn dan gelukkig met zichzelf. Met nog maar één streven. Eén doel. De beste 'ik' ter wereld zijn en blijven. Ook als het eens kut gaat.

Bob de Grote. Omdat er nu eenmaal geen grotere Bob kan bestaan dan Bob zelf.

O ja. Zijn echte achternaam? De Vries.