Bacon and eggs

I

Ik hoef niet eens achter mij te kijken om te weten dat dit wel heel dunne poep is. Persen is niet nodig; de boel loopt er zo uit. Daar komt nog meer. 'Pfffffffrrrrrrt!' Lekker ruiken doet het ook al niet. Nog voor ik mijn achterkant heb gereinigd, spoel ik de bruine prut door.
Zou het al gedaan zijn? Voor de zekerheid blijf ik nog even zitten. Ik buig voorover en steun met mijn ellebogen op mijn knieën. Het is maar goed dat ik vandaag nog niet hoef te werken. Ik ben nog een dagje vrij, dus ik kan mooi wat bijtanken, de koffers uitpakken, de was van de afgelopen dagen doen en in alle kalmte mijn maag-darmkanaal tot rust laten komen.
Ik werp een blik op de kalender die aan de muur hangt. Het is nu maandag. Ik slaak een diepe zucht en sluit mijn ogen. In mijn hoofd komen de beelden terug van de afgelopen vier dagen.

II

Het leuke van vliegen naar Engeland is, dat de vlucht zo kort is. We vertrekken om tien uur en komen daar om vijf over tien aan. Vooral ik vind dit leuk, want ik houd helemaal niet van vliegen; hoe korter de vlucht, hoe beter.
Als we op Manchester Airport worden ontvangen door Dave en Nicola, krijgen we gelijk de eerste verrassing te horen. 'We brengen de koffers naar ons huis en rijden dan snel door naar de woning van Steve. Steve neemt ons mee uit lunchen.' We belanden in Wilmslow, ergens in de countryside van Cheshire, in een etablissement dat Honey Bee heet. Dat belooft wat. Dave en Steve gaan onze keuzes aan drankjes en gerechten bestellen aan de bar en komen terug met wijn, ale en shandy.

Starters

Terwijl de schotels met de voorgerechten op tafel komen, komt de volgende verrassing. 'O ja Baz,' zegt Dave, 'op donderdagavond ga ik altijd met een stel vrienden in de pub zitten mopperen. Wij zijn echt The Grumpy Old Men. Vanavond is het donderdag, dus moet ik naar de pub. En jij bent ook een man, dus moet jij met mij mee mopperen.'
Fijn.
'We verzamelen eerst in een cocktailbar en dan nemen we een cocktail of vier. Daarna gaan we uitgebreid uit eten.'
Cocktails? Ik? Dat is niet zo goed voor mij.
'O en dan is er nog iets bijzonders. Het is vandaag de laatste donderdag voor Kerstmis, dus vieren we een bijzondere bijeenkomst. Grumpy Christmas.  Iedereen koopt een cadeautje, dat gaat in een grote zak en halverwege de avond mag iedereen een cadeautje uit de zak pakken. Jij doet dus ook mee.'
Maar ik heb geen cadeautje.
'Daar is voor gezorgd.'
De hoofdgerechten worden uitgeserveerd. Ik krijg mijn kip met kaas.
'Wat is dit?' vraagt Nicola. 'Ik had een pancake gevuld met prei besteld.'
'Oh, sorry luv,' zegt Dave. 'De prei was op, vertelde de bediende aan de bar. Hij vroeg of seizoensgroenten ook goed waren. Dat leek me wel oké. Wat heb je nu gekregen?'
'Spruiten.'
'Dat is inderdaad seizoensgroente.'
'You know I hate sprouts.'

Chicken with cheese

Het regent als we weer naar de auto's lopen. We nemen afscheid van Steve en rijden terug naar de wijk Chorlton in Manchester. Als we daar aankomen, is het al bijna helemaal donker. En dat terwijl het pas vier uur is. Bij een supermarkt kopen we bier, wijn, bacon, eggs en brood. Dit droppen we in huis en dan lopen we door de plassen naar cocktailbar Proof.
Dave, Nicola en Vrouwlief gaan voor een cocktailarrangement. Normaal kost een cocktail zeven pond; nu krijgen ze er twee voor twaalf pond. Ik ben bang voor een zeer zware avond en bestel een pint of lager.

Basil mash

Dan komt de eerste Grumpy Old Man binnen. Hij schudt ons de hand en vertelt dat hij Tony heet. Ook hij bestelt een cocktailarrangement. Voor zichzelf. Ah, daar is de tweede ouwe brompot. Versta ik dat goed? Heet hij nu ook Tony? Inmiddels zitten Dave, Nicola en Vrouwlief aan hun tweede cocktailarrangement. Ik mag proeven van de Basil Mash. Best lekker, maar ik moet het echt niet doen. Ik krijg een tweede pint of lager. Even later komt er nog een Tony binnen, geloof ik. En hoe heet deze vierde knakker? Tony? Het zal. Iedere Tony stopt bij binnenkomst stiekem een pakje in een grote rode vuilniszak die Dave heeft meegenomen.
Dan is het tijd voor de dames om op te hoepelen. Ze verlaten het pand en gaan terug naar huis. Later hoor ik dat hun avondmaal heeft bestaan uit stokbrood, dat ze doopten in een warme, opengesneden camembert. Nee, dan wij.
Wij gaan naar de overkant van de straat. Daar bevindt zich The Beagle, een alleraardigst eethuis annex drinkgelegenheid. We bestellen ieder een voorgerecht, een hoofdgerecht en twee bijpassende pints voor twintig pond.

Oak pancakes with cheese cream

Al snel staan mijn oak pancakes met kaascrème voor mijn neus.
'Baz, where're you from?' vragen de Grumpy Old Men.
'Apeldoorn,' vertel ik. Als ik aan hun koppen zie dat het ze niets zegt, zeg ik: 'The Netherlands.'
'Johen Kroif! Roet Koellid! Marco fen Besten!' brullen ze allemaal door elkaar. 'Robin fen Pursie! Wesley Snaidor!' Ik begrijp het al: deze lui kunnen slechts over voetbal praten. Ik niet. De rest van de avond ben ik alleen maar bezig om deze malle lui te leren hoe ze de namen goed moeten uitspreken.
Daar is mijn hoofdgerecht. Het is gegrilde zalm. De Grumpy Old Men krijgen ook hun bestelling en zij vallen massaal aan. Iedereen proeft van elkaars bord en ik krijg stukken vlees en garnalen op het mijne geworpen.  

Salmon

Dan is het tijd voor Grumpy Christmas. De knalrode vuilniszak komt op tafel. Iedereen graait er om de beurt een pakje uit. Dave had me vooraf geïnstrueerd welk pakje ik moest zien te bemachtigen. Verhip, die ene Tony heeft het. Ik krijg het laatst overgebleven pakje. Een Tony grist het uit mijn handen en geeft me een ander. Een andere Tony graait dat pakje weer en na veel heen en weer geruil is het voorbij. Ik heb het pakje dat ik moest bemachtigen. Voorts scheurt iedereen als een gek het papier eraf en dan is iedereen blij. De een heeft een malle muts, de andere een jeugdfoto van de ploeg, een T-shirt, een pop, een cd. Ik heb een boek en het besef dat die Grumpy Old Men helemaal niet grumpy zijn. Integendeel, ze zijn bijzonder aardig.
De avond is inmiddels al vergevorderd en Dave is na twee pints en drie gin-tonics al aardig draaierig. Toch moeten we nog naar een ander hol. Daar krijg ik nog een lager en neemt Dave nog een gin-tonic. Anderhalf uur later nemen we afscheid van al die Tony's en strompelen we door de stromende regen naar huis. Is daar nog bier en gin en tonic? Ja, dat is er.

Bacon bakken

De volgende morgen is het vrijdag en is er ontbijt. Bacon en eggs. Kan mijn maag dat aan? Ik ga de uitdaging aan. Zowaar, ik krijg het weg.
Die dag krijgen we iets meer van de stad te zien. We stappen in de auto van Dave en ik moet voorin. O wacht, ik stap natuurlijk aan de verkeerde kant in. Als ik aan de goede kant zit en we rijden weg, krijg ik de schrik van mijn leven. Dave rijdt aan de verkeerde kant van de weg! En dat doen ze hier allemaal! Bij iedere bocht sta ik de doodsangst uit dat we tegen tegemoetkomend verkeer opbotsen. Wonder boven wonder weet ik mijn poep op te houden en na nog geen kwartier parkeren we in het centrum van Manchester.
We lopen door de drukke Bridge Street. Dave laat ons zien waar de IRA in 1996 een bom plaatste. Gelukkig kondigde de IRA een uur van tevoren aan dat er een aanslag gepleegd zou worden, zodat in allerijl het gebied nog kon worden ontruimd. De bom verwoestte een flink aantal winkelpanden. Het is het drukste deel van het centrum van Manchester en ik moet er niet aan denken hoe veel slachtoffers er gevallen zouden zijn.
Via arcades en winkelstraten komen we bij het Museum Of Science and Industry , alwaar we de hal met vliegtuigen bezoeken. We slenteren via de Great Northern Tower, de reconstructie van het Romeinse fort en de Free Trade Hall verder naar the Town Hall en bekijken het Albert Memorial op het plein ervoor. Het plein is barstensvol met mensen en met de kramen van de kerstmarkt. Dan stappen we weer in de auto en rijden we naar het Imperial War Museum. Het schemert al als we daar aankomen. Het gebouw van het museum is een schitterend staaltje van toegepaste kunst en architectuur en de tentoongestelde waar is indrukwekkend. Vooral de beelden van de bombardementen op Manchester tijdens de Tweede Wereldoorlog doen me met mijn ogen knipperen. Als we na anderhalf uur weer naar buiten komen, is het helemaal donker. Aan de overkant van het kanaal is The Lowry, een groot cultureel centrum. Ernaast ligt een modern, enorm winkelcentrum en in restaurant Harvester trakteren wij Dave en Nicola op de beloofde 'lunch', die ondertussen een diner is geworden. De lamskoteletten met de muntsaus smaken prima en de Carlton lager mag er ook zijn.

Lamskoteletten

Laat in de avond zijn we weer thuis. Hoog tijd voor nog wat meer lager, voor wijn en gin-tonic.
De eerste reden dat we naar Manchester zouden gaan, was een concert van Asia. Mijn vier jeugdhelden zijn sinds een paar jaar weer bij elkaar. We hadden ze in 2008 al eens gezien in Tilburg. Begin 2012 ontdekten we dat ze weer touren, maar er was geen concert in Nederland. 'Wel in Manchester,' zei ik tegen Vrouwlief. 'Een goede reden om bij Dave en Nicola op bezoek te gaan en de stad eens te bekijken.' Dave en Nicola vonden het een goed idee en kochten zelfs kaarten voor ons en zichzelf. 'Ken je de muziek?' vroeg ik Dave via mail. 'Nee,' antwoordde hij. Ik raadde hem de debuutplaat uit 1982 aan. Een maand later vroeg ik hem of hij de plaat inmiddels had beluisterd. Dat had hij. 'Wat vond je ervan?' vroeg ik. 'Verschrikkelijk,' was zijn antwoord. Vorige week kwam dan het bericht dat drummer Carl Palmer was geveld door een levensbedreigende bacterie in zijn darmen. Tour gecancelled en dus ook het concert in Manchester. 'Het scheelt je in ieder geval een avond verschrikkelijke muziek,' mailde ik.
Dat het concert vanavond niet doorgaat is jammer, maar geen ramp. We vermaken ons met lager, wijn, gin-tonic en met muziekfilms.

'This is the ultimate Manchester weather,' zegt Dave de volgende morgen bij het ontbijt, dat bestaat uit toast, bacon and eggs. Het regent stort.
We zijn laat opgestaan. Dat maakt niet uit. Het zal de hele dag regenen. Aan het begin van de middag gaan we naar de ASDA, een grote supermarkt. We kopen wijn, bier, gin, melk, bacon, eggs. Ik ga op zoek naar kaas en vind de lokale lekkernij: Lancashire Crumbly. 'That's the best,' knikken Dave en Nicola tegelijkertijd. Mooi. Twee stukken in het karretje.

Potato pie with gravy and cream peas

Nicola heeft pie gemaakt. Haar twee zoons zijn even in huis en die eten de eerste ronde mee. Het is een vegetarische pie van aardappelen. Erbij komt een bruin soort saus. 'Gravy', noemen ze het. Erbij ligt de groente: een minuscuul kwakje erwtenpuree. Dan gaan de twee zoons de deur uit (stappen) en komen Steve en Bev binnen. Het weerzien is fantastisch. We eten meat pie. Zeer lekker. Wederom is er gravy en de groente voor ons allemaal is een klein schaaltje gekookte rode kool. Voorts een heleboel lager, wijn en gin-tonic. De avond vordert gezellig en gestaag en dan is het tijd om afscheid te nemen van Bev en Steve.
Ik ga op tijd naar bed. 'Hoe laat staan we morgenochtend op?' 'Niet al te laat; we moeten om 14.00 uur op het vliegveld zijn.' 'Dan zet ik de wekker op half negen.'
Ik kijk op mijn telefoon. Ik heb de klok niet op Britse tijd gezet. Wacht, dus als ik om half negen op wil, is het hier dus half acht. Dan moet ik de wekker dus op half acht zetten.

Meat pie

De wekker op mijn telefoon gaat. Mooi, dan is het half negen. Buiten is het nog donker. Vrouwlief staat op en gaat douchen. Als ze terugkomt uit de badkamer zeg ik: 'Het is nog steeds wel heel erg donker buiten. En zie ik dat nou goed op die kleine klok aan de muur? Is het pas zeven uur?' Het is pas zeven uur. Verhip, ik heb de klassieke fout gemaakt. Ik had niet een uur achteruit moeten denken, maar een uur vooruit. Of ik had gewoon bij het binnentreden van Engeland mijn klok gelijk moeten zetten. Stom. Vrouwlief praat niet veel met mij, vanmorgen.
Als we om half tien dan echt helemaal wakker en gewassen zijn, is er ontbijt. Ik kijk goed hoe Nicola dat doet met die bacon and eggs. Ze klopt de eieren met wat melk goed los. Dan gaat er een boel boter in de koekenpan en als die boter heet is, giet ze het eiermengsel erbij. Met een spatel blijft ze roeren. Het gaat heel rustig. Allemensen, wat een geduld. Ondertussen knipt Dave met een schaar de witte vetranden van de bacon af. 'Eerder liet ik ze er altijd aan zitten,' vertelt hij, 'maar sinds mijn hartaanval haal ik ze eraf.' In een andere koekenpan smelt hij boter en dan legt hij de plakken bacon erbij. Met keukenpapier dept hij alle overtollige vocht en vet uit de pan weg. Als ook de toast klaar is, gaan we aan tafel. Hmmm!
Buiten is het droog en gaat de zon schijnen.

More bacon and eggs for breakfast

Om half twee zetten Dave en Nicola ons af bij vliegveld Manchester. Dikke kisses en stevige hugs. Het was een mooi weekend, ondanks dat het concert niet doorging en het veel heeft geregend. De ontmoeting met de mooie mensen gaat boven alles. Bye!
Bij de securitycheck en de bagagescan wordt mijn koffer er traditiegetrouw uitgevist. Natuurlijk. 'It'll be the cheese,' zeg ik tegen de medewerker. Ik heb gelijk.
Als we alle controles door zijn, zoeken we een lichte lunch. Het wordt French onion soup. Het is verschrikkelijk vies en zout en er drijft een oud stuk stokbrood op. Gelukkig is er een pint Carlton om het mee weg te spoelen. Dan wordt er omgeroepen dat we moeten instappen.
Toch raar dat de terugweg zo lang duurt. We gaan om 16.00 uur uit Manchester weg en komen pas om 18.10 op Schiphol aan. Een half uur later zitten we aan zo'n lekker saaie Heineken.
We nemen de trein naar Apeldoorn en een late stadsbus brengt ons bijna thuis.

III

Dat geloof je toch niet? Wéér een golf! Als het eruit loopt, spetter ik en maak ik een boel lawaai. Het is geluid dat je niet wilt horen. Gelukkig zit ik hier alleen. Het zal toch niet zo zijn dat ik deze hele maandag op de wc zit? Ik moet en wil nog zo veel doen vandaag. Niet alleen de koffers uitpakken en de was doen, maar ook de foto's van de afgelopen vier dagen ordenen en bewerken.
Voorlopig zal het niet zo zijn, want ik voel een volgende lading diarree aankomen. Met dank aan alle bacon and eggs.

Bacon and eggs

-
Apeldoorn, januari 2013