Auw! Mijn klauw! (2)

Dit is het vervolg op 'Auw! Mijn klauw!'.

Voor iedereen die bang is dat ik weer eens ga miemelen over mijn nieuwe werkplek, heb ik een verheugende mededeling. Deze keer geen gemiemel over mijn nieuwe werkplek! Deze keer krijg je gemiemel over lichamelijk ongemak. Niet over mijn zwakke darmen, hoor. Daar heb ik al heel veel poepverhalen over geschreven. Ook niet over mijn psoriasis op plekken die je niet wilt weten. Nee, deze keer moet ik terugkomen op de lastige blessure aan mijn rechterhand. Ik had bepaalde spieren overbelast en mocht een keer of wat naar de leuke fysiotherapeute Leona. Zij kneedde mijn onderarm en stak er een stuk of zes acupunctuurnaaldjes in.

Gelijk al na de eerste behandeling voelde ik resultaat: geen pijn meer! Dat ging goed!
Of juist niet. Het is maar hoe je het bekijkt. Pijn kwijtraken is fijn, maar ik vond de ontmoeting met Leona ook wel prettig. Gelukkig had ik een dag later weer fors zeer aan mijn hand.
"Wil jij iets drinken?" vroeg ik aan Vrouwlief, later op die avond.
"Mag ik een wijntje?"
"Zekers." Ik liep naar de keuken, pakte een glas en vond een nog aangebroken fles. Wijnflessen met schroefdoppen zouden ze moeten verbieden.
"Auw! Mijn klauw!" gilde ik het uit.

Een paar dagen later had ik de tweede sessie.
"Het leek zo goed te gaan," vertelde ik Leona. "Maar als ik een naar binnen draaiende beweging maak, schiet het in mijn pink en de spier ervan."
"Nou, leg je arm maar even neer," zei ze onheilspellend. Terwijl ze als een bezetene aan mijn elleboog stond te rukken en te duwen, bekeek ik haar eens.
Een mysterieus exotische, zwartgelokte met diep donkerbruine ogen en gebronsde huid was ze zeker niet. Er zat een vrolijk vrouwtje met bleke huid, halflang geknipt blond haar en pittig blauwe ogen mijn arm te bewerken. Hoe oud zou ze zijn? Halverwege de dertig, schatte ik. Ze droeg een spijkerbroek en een lichtblauw poloshirt met de naam van de fysiopraktijk erop.
"Zo." Ze was opgehouden met kneden en haalde de acupunctuurnaaldjes weer tevoorschijn. Ik keek maar weer een andere kant op. Wat een held ben ik. Toen liet ze me alleen. Eén keer kwam ze terug om de naaldjes wat te draaien.
"Volgende week weer?" vroeg ze aan het eind van ons samenzijn.
"Graag," dacht ik, terwijl ik haar glimlach beantwoordde. "Dezelfde tijd komt goed uit," zei ik.
"Goed, hij staat genoteerd," zei Leona. "Zie ik je volgende week."
"Graag," dacht ik nogmaals. "Tot kijk."
Ik hoopte maar dat de pijn een tijdje bleef aanhouden.

Dat gebeurde niet. Tenminste, niet continu. Ik had mijn goede dagen dat ik heerlijk veel kon werken achter de pc. Of ik nu meesterwerkjes voor FOK! zat te maken of zakelijke stukken op mijn nieuwe werkplek. Had ik al verteld dat ik een nieuwe werkplek heb? Oei, wat zeg ik nu? Nou zit ik toch te miemelen over mijn nieuwe werkplek. Excuus.

"Het zou toch snel opgelost moeten zijn," zei ze.
"Als ik zó doe, doet het pijn," klaagde ik. Ik hoopte maar dat ze niet zou zeggen dat ik dan niet zó zou moeten doen.
"Eens kijken." Ze pakte wat extra naalden en ragde die in mijn arm.
Ik keek naar Leona en hoe geconcentreerd ze bezig was. Wat een leuk mens is het toch. Ik zou de pijn niet meer kunnen missen, omdat ik dan haar ook zou moeten missen.
Thuis vertelde ik maar niets over mijn stille bewondering voor mijn therapeute. Vrouwlief zag me aankomen. Die zou groen en geel zien. Van het lachen.

Zo, wat zag ze er vandaag mooi uit. Niks geen blauwe uniformpolo, maar een witte rok en een wit bloesje. Het zal wel met de warmte te maken hebben.
"Hoe gaat het?" vroeg ze zachtjes.
"Het verschilt wel per dag," zei ik naar waarheid. "Vorige week ging het echt héél goed en had ik nergens last van. Ik had dan ook veel afwisseling in werkzaamheden."
"Heel goed," zei ze.
"Dan ga ik even thee maken. Of de planten water geven."
"Dat moet ook gebeuren," lachte ze.
Ik had hard gefietst. Volgens mij had ik aardig gezweet. Ik stroopte de rechtermouw van mijn overhemd op en legde mijn arm op de behandeltafel.
"Kunnen jullie het hier binnen nog koel houden met die warmte?" vroeg ik.
"Ja, dat lukt wel, hoor. Nu ben jij niet zo arbeidsintensief, maar als ik een intensieve bewegingstherapie moet doen, dan is het wel zweten."
"Met dit weer plakt en stinkt iedereen. Ik ook, ben ik bang."
Ze ging achter me staan. "Ik wil even kijken of er ook een blokkade vanuit je nek kan zijn. Doet dit pijn?" Ze greep me stevig beet.
"Nee, niet echt. Je hebt wel gelijk de goede spier vast."

Als dit pijn was, vond ik het heerlijk. Ik sloot mijn ogen en gaf me geheel over aan haar vorstelijke bewegingen in mijn nek. Beelden kwamen in mijn hoofd. Dat ze mijn kleine acupunctuurprikwondjes zou likken. En meer.
Veel te snel was het afgelopen. Toen ging ze me weer te lijf met haar naaldjes en liet ze me even alleen. In mijn hoofd kwamen de beelden van de acupunctuurwondenlikkerij terug. Daar kwam het natuurlijk niet van, maar je wist maar nooit wat er nog wél ging komen.

Er kwam een nieuwe afspraak. Pas over twee weken.
"Dan moet het wel zo ongeveer klaar zijn," zei Leona.
"Ach zo," zei ik sombertjes. "Maar als het toch nog niet gaat, mag ik dan wel terugkomen?" vroeg ik hoopvol.
"Je moet wel uitkijken dat je niet over de grens gaat."
"Ik zoek veel afwisseling in beweging," zei ik. Ik hoopte maar dat ze niet vond dat ik over haar persoonlijke grens ging. Dat ze eigenlijk vond dat ze niet professioneel bezig was, doordat ik probeerde op een heel andere manier met haar aan te pappen.
"Dat bedoel ik niet," lachte ze. "Ik bedoel dat je niet teveel behandelingen krijgt en dat je verzekering het op een gegeven moment niet meer vergoedt."
"Ach zo," werd ik weer sombertjes.
"Tot over twee weken."

Het werden twee lange weken. Wel twee weken grotendeels zonder pijn. Dat dan weer wel.
"Hoe gaat het eigenlijk met je hand?" vroeg Vrouwlief.
"Morgen weer fysio," verheugde ik mij.
"Volgens mij is er niets meer aan het handje," zei Vrouwlief. "Of er is juist méér aan het handje."
Stik. Ze had me dóór.
"Wil jij een wijntje?" vroeg ik.
Ze trapte er niet meer in.
Volgende keer weer gewoon gemiemel over de nieuwe werkplek, hoor.

Apeldoorn, juli 2009