Hoe was je weekendwip? (Deel 12)

Huwelijksperikelen in een serie. Vrachtwagenchauffeur Michael, bankbediende Monique. De vorige aflevering lees je hier.

Michael voelt zich zielsgelukkig. Hij snuift de geur op van zijn nieuwe vrachtwagen. Heerlijk. Af en toe zet hij de radio uit om naar de motor van zijn Scania te kunnen luisteren. Hij voelt zich vrij. Bijna verliefd kijkt hij van het notenhouten dashboard naar de leren bekleding van de stoelen. De gordijntjes hangen inmiddels ook, het is compleet. Hij heeft de afgelopen weken heel wat uurtjes gespendeerd aan het completeren van de inrichting van zijn truck. Gelukkig is Rolf nu weer volledig aan het werk, zodat hij niet langer op dat duffe kantoor hoeft te zitten. Niks voor hem, dat werk. Het kriebelde in hem, al een hele tijd, hij móest gewoon de baan weer op, anders zou hij ontploffen. Onvermurwbaar is hij geweest. Moniques smeekbedes om toch alsjeblieft thuis te blijven, hadden geen vat op hem gehad. Hij heeft haar ervan geprobeerd te overtuigen dat hij ‘op knappen stond’ zoals hij het uitdrukte, maar in een poging tot sfeer verzachten, had Monique geantwoord: “Ik ook!” Uiteindelijk heeft ze zich er bij neergelegd dat hij deze week gaat rijden. Geen lange ritten, en woensdagavond is hij thuis. Gisteren heeft hij zich moeten beheersen om niet de hele dag te lopen ijsberen. Zó blij is hij, dat hij eindelijk weer aan het werk kan. Aan zijn werk. Het werk dat bij hem hoort. Zijn mobiele telefoon zal hij geen moment uit het oog verliezen, heeft hij Monique toegezegd. Zelfs als hij koffie gaat drinken onderweg, zal hij zijn telefoon bij zich steken, iets, dat hij normaal gesproken vaak vergeet. Zodra ze ook maar iets voelt, dan moet ze maar bellen en dan maakt hij meteen rechtsomkeert. De moeder van Monique is gisteravond gekomen, zodat ze in elk geval niet alleen is, deze week. Prima geregeld toch?

De borden op de weg vertellen hem, dat hij een kilometer verwijderd is van het eerstvolgende tankstation. Tanken hoeft hij niet, maar Shirley werkt daar. Dus parkeert Michael zijn truck voorbij het tankstation op de parkeerplaats. Hij lust trouwens ook wel een kop koffie en een broodje. En dan kan hij meteen even pissen, voor hij weer verder gaat.
Hij stapt het benzinestation binnen en probeert zijn teleurstelling niet te laten blijken als hij iemand anders achter de kassa ziet zitten. Een oudere vrouw. Shit! Waar is die lekkere Shirley gebleven? De kassajuffrouw groet hem vriendelijk en hij knikt haar wat korzelig toe. Hij loopt naar de koffiebar en neemt een beker koffie. Hij hoort de ringtone van zijn mobieltje. Als hij op de nummermelder kijkt, ziet hij dat het Monique is. Dan ziet hij Shirley. Haastig zet Michael zijn mobieltje uit en legt het ding op tafel. Hij belt straks wel terug. Zijn ogen zoeken Shirley. Waar is ze gebleven?  Dan ziet hij haar, ze staat bij de kassa. Wat is het toch een mooie meid. Ze ziet hem niet, maar trekt haar jas aan, terwijl ze naar de vrouw achter de kassa roept: “Tot morgen, Edith!” “Zo, ken je me niet meer?” vraagt Michael. Shirley draait zich met een ruk naar hem om. “Jeetje! Ik dacht dat je verongelukt was of zo! Je kwam altijd elke week en toen zag ik je ineens nooit meer.” Ziet Michael het nu goed? Heeft ze tranen in haar ogen? Hij weet niet zo goed waarom, maar hij verzint ter plekke een verhaal. “Ik heb in het ziekenhuis gelegen. Een ongeluk gehad, maar het is allemaal weer goed gekomen,” zegt hij. Het jonge meisje knikt heftig. “Zie je nou wel! Ik had gewoon een voorgevoel!” Michael biedt haar een kop koffie aan, maar ze heeft liever cola. En een broodje. “Ben je vrij?” vraagt hij. Ze knikt. Ik ben een paar uur gekomen vandaag, omdat het heel druk was, maar Edith en Mark kunnen het nu wel weer samen aan. Dit is maar een bijbaantje, hoor. Ik zit ook nog op school.” Michael knikt. Eigenlijk kan het hem niet zo veel schelen, wat ze allemaal vertelt.

“Ik heb een nieuwe vrachtwagen. Die andere lag in de puinpoeier. Wil je hem zien?” vraagt hij onverwacht aan Shirley. “O, toen met dat ongeluk,” begrijpt Shirley. “Ja, laat maar zien! Dan ga ik daarna gelijk door naar huis.” Ze groet Edith nogmaals en loopt met Michael naar de Scania. “Mooi ding hoor,” zegt ze bewonderend, terwijl ze een rondje om de enorme vrachtwagen heenloopt. “Vanbinnen is hij nog mooier,” zegt Michael trots. “Wil je het zien?” Ze knikt en klimt het trapje op. Bewonderend kijkt Michael naar haar kont. Hij voelt nu weer kriebels, maar hele andere dan vanmorgen. Shirley gaat achter het stuur zitten, en neemt het stuur in haar kleine handen. “Net echt, hè?” lacht ze, met een twinkeling in haar ogen. Michael lacht. “Staat je goed hoor. Ik denk, dat je heel wat bekijks van de mannen zou hebben, als je met deze truck de weg op zou gaan.” Shirley zegt fijntjes: “Ik heb ook bekijks van mannen, zónder dat ik in een Scania rijd, hoor!” Hij voelt een kleur opkomen. Shit, wat heeft hij nou weer voor stoms gezegd. “Schuif eens op?” vraagt hij, en gehoorzaam gaat ze op de bijrijderstoel zitten. “Rondje rijden?” vraagt hij. Ze aarzelt. “Hoe kom ik dan weer terug? Mijn auto staat hier.” “Ik breng je terug, dat beloof ik.” Shirley stemt toe. Onderweg vertelt ze van alles, maar Michael heeft inmiddels een doel voor ogen. Hij wil met haar vrijen. Weer een slanke taille tussen zijn handen voelen en jonge stevige meisjesborsten vasthouden. Monique is fysiek zo veranderd dat hij op dit moment geen verlangen naar haar heeft. Die dikke buik, de eerst zo stevige kleine borsten, nu groot en zwaar. Niks voor hem. Maar dit meisje, dat nu zo vrolijk naast hem in de wagen zit te kwebbelen, windt hem gigantisch op. Hij neemt een paar afslagen, en na een poosje stuurt hij de truck behendig richting een grote parkeerplaats in een bos. Daar zet hij de auto stil. Shirley kijkt hem aan. “Is je vrachtwagen kapot?” vraagt ze plagend, maar ze schuift wel wat dichter naar hem toe. “Nee, maar er zit een meisje in mijn wagen, waar ik wel graag een kusje van wil hebben,” antwoordt hij, en kijkt haar diep in de ogen. “Vind je vrouw dat wel goed?” vraagt Shirley met een ondeugende glimlach. “Ik heb geen vrouw,” zegt Michael kort, en buigt zich voorover om Shirley te zoenen. Maar de gloed die op zijn wangen komt, is niet alleen van de opwinding van dat moment.

Michael rijdt weg van de parkeerplaats waar hij Shirley weer naartoe heeft gebracht. Ze zwaait hem na, en hij laat de indrukwekkende claxon van de Scania horen. Hij voelt zich vreemd en verward. Maar die gevoelens probeert hij voor zichzelf goed te praten. Je zult zien, door deze week kan hij het straks allemaal opbrengen: een lieve echtgenoot zijn voor Monique, een goede vader voor zijn kind, en een prettige gastheer voor het kraambezoek. Hij had dit gewoon nodig om zich op te laden voor de komende periode. Het is stil in de vrachtwagen. Michael zoekt een cd op waar hij alle nummers van kent, en weldra zingt hij uit volle borst de Nederlandstalige liedjes van bekende Nederlandse zangers mee.

Monique begrijpt er helemaal niets meer van. Ze heeft Michael gebeld, toen ze de eerste wee voelde. De telefoon was overgegaan, maar de verbinding was kennelijk verbroken. Toen ze het opnieuw probeerde, had ze de voicemail gekregen. Nu is het al uren later. Al talloze malen heeft ze geprobeerd om Michael te bellen, zijn voicemail heeft ze ook al een aantal malen ingesproken, maar tevergeefs. Haar moeder is er gelukkig wel, en heeft haar aangeraden om het ziekenhuis te bellen, want de weeën komen nog wel onregelmatig, maar ze stoppen niet. Zwijgend is ze met haar koffertje in de auto van haar moeder gestapt. Onderweg heeft ze alleen maar geprobeerd om Michael te bellen. Ze ziet de bezorgde blikken die haar moeder haar zo nu en dan toewerpt niet. In het ziekenhuis krijgt ze een onderzoek. Twee centimeter ontsluiting, dus het kan nog wel even duren. O, als ze Michael maar op tijd te pakken krijgt… Het is al tien uur, hij moet toch zo ongeveer wel klaar zijn nu met rijden? Hij zal toch wel een keer aan haar gedacht hebben vandaag? Of op zijn mobiel gekeken?

Zo. Het is mooi geweest voor vandaag. Het oponthoud van vanmiddag heeft hij dubbel en dwars weer ingehaald. Hij zet de vrachtwagen op de parkeerplaats voor truckers. Hier kan hij mooi een hapje eten, en morgenochtend ontbijten en douchen. Eerst Monique maar eens bellen. Dat wilde hij vanmiddag al, maar hij wist niet, of hij wel ‘naturel’ genoeg over zou komen. Hij voelt in het foedraaltje dat aan zijn broekriem hangt. En krijgt de schrik van zijn leven. In de zakken van zijn bodywarmer? Nee, ook niet. Wanneer heeft hij zijn telefoon voor het laatst gebruikt? Dan weet hij het weer. Hij heeft Monique weggedrukt, omdat Shirley binnenkwam. Shit. Opeens realiseert hij zich dat hij zijn telefoon toen op het koffietafeltje in het tankstation heeft laten liggen, dik 800 kilometer terug.  Waarom belde Monique eigenlijk? Hij herinnert zich, dat ze hebben afgesproken dat ze hem alleen zou bellen als er wat aan de hand was. Daar heeft hij vanmorgen geen ogenblik bij stilgestaan. Misschien was ze al bevallen! Hij was de hele dag onbereikbaar geweest voor zijn vrouw! Dan dringt pas ten volle tot hem door, hoe hij in de penarie zit.

De volgende aflevering lees je hier.