Foto's: Reisverslag Peru

FOK!ker ETA (Fon-Wan Chan) is reislustig. Daarbij gaat het dan niet om plekken waar de gemiddelde fokker zelf zou komen. Het hoge noorden of naar het oosten, hij reist het af en legt het vast. In zijn FOK!fotoboek kun je een overzicht van al zijn reizen zien.

De komende tijd kunnen we een aantal reisverslagen van hem laten zien. Antarctica, Arctisch gebied, Laos, Peru, Marokko en het Midden Oosten komen langs.

Weer een nieuw fotoreisverslag. Het laatste reisverslag kwam uit Laos, laten we vanuit hier letterlijk naar de andere kant van de wereld gaan. Volgens mijn kaart komen we dan uit in Peru. Hmm, niet gek! Ik zal waarschijnlijk niet de eerste Fokker zijn die richting Peru gaat, maar dat is niet zo vreemd aangezien het land veel te bieden heeft. Woestijnen, 2400km kustlijn, jungles, bergen en een rijke Inca geschiedenis, voor elk wat wils.

Ik heb het niet zo met grote steden, dus ik laat Lima al snel achter mij. Via de Pan-American Highway trek ik via de kust naar het zuiden richting Pisco. Dit stadje staat niet alleen bekend om het befaamde Pisco Sour drankje, maar ook om enkele eilandjes voor de kust. Ik had eigenlijk nog nooit gehoord van deze Ballestas Eilanden, maar het zou er erg mooi zijn. De volgende dag stap ik dan ook in een speedboat en vaar de Stille Oceaan op richting de eilanden.

Na een half uur varen doemen enkele grote rotsen op uit de mist. De Ballestas Eilanden zijn niet meer dan enkele grote rotsen bij elkaar, maar vormen wel de thuishaven voor een groot aantal dieren.

Gewoon enkele rotsen voor de kust van Peru

Het hele eiland is bedekt in vogels

Ik ben volslagen verrast door de grote aantal dieren hier. Alle rotsen zijn compleet bedekt met vogels. De stank van vogelpoep gecombineerd met zilte zeelucht is overweldigend. Behalve de vogels zijn er ook nog een groot aantal zeeleeuwen aanwezig, als ook pinguïns. Ik keek ook even vreemd op toen ik pinguïns zag, we zijn slechts 1000km verwijderd van de evenaar! Op reis leer je elke dag wel wat bij.

Pelikanen, veel pelikanen

We gaan naar Peru en we gaan pinguïns bekijken??

Terug op het vaste land rijden we verder in zuidelijke richting. Nazca, bekend van de Nazca lijnen. Iedereen heeft de lijnen vast wel eens op TV gezien. Om ze echt goed te kunnen ervaren, moet je de lijnen van boven bekijken. Gelukkig zijn er tal van bedrijfjes die je voor een vuistvol dollars je de lijnen laat zien vanuit een Cessna vliegtuig.

Het is mijn eerste keer in een dergelijk klein vliegtuigje. Vanaf het lokale vliegveld stijgen we op richting de lijnen. De droge hete woestijn onder ons zorgt voor aardig wat turbulentie, dus we zijn al aardig door elkaar geschud wanneer we bij de lijnen aankomen.

En dan rechts zien we een aap!!

Zonder waarschuwing gooit de piloot de knuppel naar rechts en wijst ons op de lijnen onder ons. Dan gooit hij de knuppel weer naar links om ons de lijnen aan de andere kant te laten zien. Dit gaat dan een tijd door totdat we alle belangrijke figuren hebben gezien. Bij de eerste lijnen was iedereen dol enthousiast, maar inmiddels is het een stuk stiller geworden in het vliegtuig. Als ik achterom kijk, zie ik alleen misselijke gezichten. Zelf heb ik ook een beetje spijt van het zware ontbijt van vanochtend. Het is ook dan een opluchting wanneer we weer geland zijn.

Een leuke spin in de woestijn.

Behalve de lijnen zijn er ook nog talloze inca mummies te vinden in de woestijn. Met een busje trekken we de woestijn in om enkele van deze mummies te bekijken.

Na eeuwenlang willekeurig in de woestijn te hebben gelegen, liggen de mummies nu netjes naast elkaar in een kuil.

Door de extreme droogte zijn de mummies zeer goed bewaard gebleven. Onder enkele afdakjes in een kuil liggen mummies opgesteld, sommige nog compleet met haar. De afdakjes zijn recent gebouwd om de mummies te beschermen tegen de zeldzame regenbuien. Ook dienen ze als bescherming tegen grijpgrage toeristen. In het verleden lagen de mummies gewoon open en bloot in het zand. Nadat een Duitse toerist probeerde enkele mummies het land uit te smokkelen in zijn backpack, zijn de mummies nu in diepe kuilen gelegd ter bescherming. Maar ook nu nog ligt de woestijn bezaaid met botfragmenten van mummies. Ik wil geen oude Inca vloek over mijzelf afroepen, dus ik laat alle stukjes mummie gewoon in het zand liggen.

Altijd al een stukje mummie willen hebben? De grond ligt bezaaid met stukjes oude mummie.

Tijd om de woestijn achter ons te laten, de hoge Andes gebergte wacht op ons. Wat een verschil met de woestijn, het is hier bar koud en het sneeuwt. Onderweg passeren we een 4910 meter hoge pas, we stoppen hier even om van het uitzicht te genieten. Ter vergelijking, het hoogste punt in Europa ligt 100 meter lager op de top van de Mont Blanc. De lucht is voelbaar ijl, en al snel begint mijn hoofd wat lichtjes te worden. De net gekochte cocabladeren helpen weinig tegen de hoogte, meer dan een bittere smaak in mijn mond krijg ik niet. Mijn hoofd draait een beetje, ik heb het gevoel licht aangeschoten te zijn. Een klein stukje wandelen op 4910 meter is letterlijk adembenemend.

Lamas en alpacas op de hoogvlaktes.

Via Arequipa rijden we de Colca Vallei in. Een machtige vallei waar op elk vrij plekje terrassen zijn gebouwd, het creëert een mooi groen/bruine mozaïek van akkers. Het dorp Coporaque vormt onze uitvalsbasis in deze vallei. Het is een zeer klein dorpje met slechts enkele honderden inwoners. Als je eenmaal het hotel uitloopt, sta je meteen in het Peruaanse dorpsleven.

De prachtige terrassen in de Colca Vallei.

Helaas slaat de hoogteziekte toe. Het dorp ligt op bijna 4km hoogte, dus dit is niet zo vreemd. Kortademigheid en een zware hoofdpijn is de prijs die je betaald om op deze hoogte te mogen rondwandelen.

Straat in Coporaque

Als ik eindelijk geacclimatiseerd ben, verkennen we de rest van de vallei. Met een busje hobbelen we langs diepe afgronden en pittoreske dorpjes. Helaas sneuvelt de ophanging van onze busje. We kunnen een lift krijgen tot een naburig dorpje, maar vanaf daar is het nog een lange wandeling terug naar ons dorp. Ach, zie het maar als een extra gratis wandeltocht.

Het lokale verkeer heeft geen problemen met afbrekende wielen.

Uitgeput kom ik aan bij het hotel. Een douche later rijden we naar een ander dorp voor het avondmaal. Toevallig blijkt hier een groots dorpsfeest aan de gang te zijn. Na even alles rustig van de zijlijn te hebben bekeken, storten we ons in het feestgedruis. Door een van Peruaanse dames word ik het plein opgetrokken om mee te dansen. Na elke ronde dansen gaat een fles rond en iedereen krijgt een shot. Een raar zoetig drankje smaakt goed na deze uitputtende dans. De wandeling zit nog in mijn benen en de lucht is nog steeds erg ijl, ik ben helemaal kapot na deze leuke verrassing.

Dorpsfeest in Chivay

We rijden verder door de Andes. Ons doel is Puno aan het Titicacameer, het hoogst bevaarbare meer ter wereld.

Sneeuw en ijs in de hoge Andes.

Titicacameer, bootje varen op 4km boven zeeniveau

Het meer bevat verschillende eilanden, waaronder de beroemde drijvende rieteilanden. De zelfgemaakte eilanden bevatten alles wat je nodig hebt in een klein dorp. Huizen, scholen en winkels zijn gewoon aanwezig. Het vergt veel onderhoud om deze eilanden in orde te houden. De lokale families laten graag zien hoe het leven is op een rieteiland, wel na een niet-vrijwillige donatie natuurlijk.

Een gezongen liedje is inclusief bij het bezoek van een rieteiland.

De nacht brengen we door bij een gastgezin op een van de vaste eilanden. We worden liefelijk opgenomen in hun gezin voor 1 dag. Vader brengt ons naar het lokale voetbalveldje voor een wedstrijdje tegen de lokale jeugd terwijl moeders het eten voorbereidt. Gênant moment is na het voetballen wanneer ik mijn tijdelijke vader niet meer terug herken. Ik zit een drankje te doen in het lokale café wanneer hij mij benadert. Aangezien we beide nauwelijks Spaans spreken, snap ik niet wat die vreemde man van mij wil. Ik denk nog dat het de lokale dronkaard is. Pas een half uur later heb ik door wie het is. Met schaamrood op mijn wangen loop ik terug naar hem. Hij lacht wat en we gaan samen naar huis voor het avondeten.

Hard aan het werk op het land

Na het eten is er een feestje in het lokale gemeenschapsgebouw. Compleet in Peruaanse kleding wordt er rondgedanst. Live muziek wordt verzorgd door onze gastgezinnen. Echter mijn longen zijn nog steeds niet geacclimatiseerd, dus na elke dans stort ik uitgeput neer op de bankjes terwijl mijn 70-jaar oude moedertje door danst.

Via Cusco bereiken we de Sacred Valley, het hart van oude Inca beschaving. Hier zijn talloze sporen te vinden van de Inca’s. Het lijkt wel of er op elke berghelling een oude inca ruïne staat.

Terrassen rond de oude stad Pisac

Pad naar vast een zeer oude Inca ruïne boven het stadje Ollantaytambo

Vanuit Ollantaytambo pakken we de trein naar de meest belangrijke plek op iedere toeristische kaart, Machu Picchu. De trein gaat dwars door het woud richting Aguas Calientes, het dorp aan de voet van de berg waar Machu Picchu ligt.

Met de trein door de jungle

In plaats van de trein kan je ook vanaf hier de befaamde Inca Trail gaan belopen. Helaas is dit zo populair dat je ruim van te voren een vergunning moet aanvragen. Omdat dit voor mij een lastminute beslissing was, kon ik die vergunning wel vergeten. Ach, de treinreis was ook zeer zeker de moeite waard.

Machu Picchu, de plek waarvoor de meeste mensen naar Peru komen. Het is ook wel begrijpelijk, een oude stad dat opgeslokt was door de jungle en pas na vele jaren werd herontdekt. Het is een echte plek uit een avonturenboek. Als ik dan in de vroege ochtend de bus bergop pak, ben ik licht nerveus. Eenmaal aangekomen bij de ingang volg ik een willekeurig pad omhoog totdat ik bij een open stuk kom. Van hier heb ik een prachtig uitzicht over Machu Picchu. Om eerlijk te zijn bleef het echte “Wauw!!!!” gevoel achterwege. Het plaatje voor mij voldoet eigenlijk het exact aan het beeld dat ik in mijn hoofd heb. Machu Picchu is zo vaak op TV geweest dat het uitzicht over het stadje weinig verrassend is. Vandaar dat ik ook geen standaard Machu Picchu foto plaats, die heeft iedereen al vele malen gezien.

Mistbanken geven een mythisch sfeertje.

Het is meer de omgeving die indruk achterlaat. Mistbanken komen aandrijven tussen de groene bergen door. Ze verhullen enkele bergtoppen en af en toe Machu Picchu zelf. Dit geeft toch wel een mythisch gevoel over deze plek.

Een van de tempels in Machu Picchu

Peru is veelzijdig, behalve droge woestijnen en hoge bergen, heeft het ook een warm en vochtig regenwoud. Met het vliegtuig vlieg ik over het Andes gebergte richting het Amazone gebied. Door de wolken heen zie ik non-stop groene boomtoppen met af en toe een bruine rivier er tussen door. Er is absoluut geen spoor van beschaving te zien. Ook wanneer we de landing inzetten heb ik nog niks anders gezien dan het groene bladerdak. Pas op het laatste moment wijkt de jungle en zie ik het vliegveld. We landen letterlijk in het midden van de jungle.

Van hier uit is het nog een flink stuk varen met een gemotoriseerde kano tot onze overnachtingsplek. Hoe ongelofelijk gaaf is het om op een bootje door de Amazone te varen?!! Aan alle kanten om mij heen is er alleen maar jungle. Dichtbegroeide oerwouden met wie weet welke geheimen. Terwijl ik achterover leun, heb ik echt zo’n heerlijk gevoel van binnen. Voor momenten zoals dit ga ik elke keer weer op reis.

Met een bootje door de Amazone varen, dat is gewoon gaaf.

We komen onderweg verschillende dieren tegen, van overvliegende exotische vogels tot apen die hoog in de bomen hangen. Pas wanneer we even stoppen realiseer ik mij hoe ongelofelijk warm en vochtig het is. Zonder de frisse vaarwind begin ik meteen te zweten. Raar om te denken dat ik gisteren nog een dikke jas aan had tegen de kille wind.

Na 3 uur varen komen we aan bij onze lodge, het is niet meer dan enkele houten blokhutten op een klein open veld. Er is geen elektriciteit of warm water. Ondanks dat ik tijdens de kanotocht flink heb gedronken, voel ik mij uitgedroogd. Enige beschikbare drinkwater hier komt uit de rivier. Het is dan wel netjes gefilterd en gezuiverd, het ziet er toch niet erg smakelijk uit. Alternatief is er niet, dus sla ik in 1 keer een hele liter bruin water achterover.

Het plan was om een dag eerder naar de Amazone te vliegen, maar dat ging niet door vanwege het slechte weer. Dus nu proberen we het 3-daagse programma in 2 dagen te proppen. Er is geen tijd om uit te rusten, we gaan meteen op pad.

Wandelen door het Amazonewoud

Een gids gaat ons voor tijdens de wandeling. We hebben allemaal een fluitje meegekregen voor het geval we de groep kwijtraken. Het is mij al snel duidelijk dat het geen overbodige luxe is. Na 5 minuten lopen ben ik al gedesoriënteerd. Als ik nu in mijn eentje van het pad afraak, zal het zeer lastig zijn de weg terug te vinden. Ondanks dat ik vele afleveringen van Bear Grylls en Ray Mears heb gezien, schat mijn overlevingskansen erg laag in. Ik blijf netjes bij de groep in de buurt terwijl we rondlopen. De gids wijst op verschillende bomen en planten. Dieren zijn wel te horen, maar haast niet te zien.

Gifgroene kikker of een gewone pad? Gelieve toch maar niet aan te raken.

Pas als de avond valt, dan komen alle dieren tevoorschijn. Dan lijkt het ineens of er op elke boom of plant wel iets rondkruipt. Spinnen ter grote van een vuist, gifgroene padden en kogelmieren, ze zijn er allemaal. Het lijkt erop dat alle beesten hier speciaal zijn gebouwd om mensen een pijnlijke tijd te bezorgen. Ik durf geen tak of boom meer aan te raken. Op de grond staat ook niks stil, grote kakkerlakken schieten tussen mijn voeten door.

Achteraf verteld de gids mij dat ik mijn hand daar beter niet kan houden. Een beet van deze mier wordt beschouwd als de meest pijnlijke beet ter wereld. Ehm, ok.

Volgens mij zag deze spin mij als zijn volgende maaltje

Het is pikkedonker in de jungle, maar de hitte en vochtigheid blijft. Ik heb inmiddels weer een liter troebel bruin water naar binnengewerkt, maar ik heb nog steeds een lichte hoofdpijn van de uitdroging.

Er is maar weinig ruimte vrij op onze schema, dus we gaan meteen door met onze avond boottocht. We gaan op zoek naar alligators. Met de motor uit laten we ons rustig stroomafwaarts drijven. Met een grote zoeklamp worden de oevers afgestruind naar oplichtende alligator ogen. Het is een wonderlijk moment als je je eerste alligator spot. Die rood opgloeiende ogen met een sinistere snuit vergeet je nooit meer.

Een prachtige intro voor een B-horrorfilm

Een stuk verderop komen we wat vriendelijker dieren tegen, de capybarra. De capybara is het grootste knaagdier ter wereld. Tussen het struikgewas door kan ik de ogen zien. Hij lijkt ons aan te observeren. Na enkele minuten besluit hij dat wij geen gevaar zijn en komt tevoorschijn. Realiserend dat het een knaagdier is, verbaas ik mij over het formaat van dit dier. Hij lijkt zo groot als een volwassen varken. In zijn kielzog neemt hij zijn hele familie mee, een volwassen capybara met 2 kleine kinderen. Ze hobbelen ombezorgd langs de oever om verderop het struikgewas weer in te duiken.

Papa capybara

Hierna volgt een korte, maar onrustige nacht. De hutten zijn half open, slechts afgeschermd met een hor. De hele nacht komen er allerlei onbekende geluiden uit de jungle, sommige fascinerend, sommige licht beangstigend. Op een gegeven moment denk ik duidelijk voetstappen te horen, gecombineerd met een licht gegrom vraag ik mij toch echt af welke gevaarlijke katachtigen hier leven. Ik kan zweren dat ik zelfs krabgeluiden tegen de deur heb gehoord, maar het kan ook dat mijn oververmoeide hersenen aan het hallucineren waren.

Nog voordat de zon op is, gaat mijn wekker. Ik heb 2 uurtjes slaap kunnen pakken, en nu is het tijd voor een nieuwe wandeling. Slapen kan ik thuis wel, ik ben nu in de Amazone dus ik wil zoveel mogelijk zien. Met de boot varen we een stuk stroomopwaarts om een ander gebied te verkennen. Het is wel minder spectaculair dan een avondwandeling, maar zodra we tegen zonsopgang een klein meertje bereiken, ben ik blij vroeg op te hebben gestaan. De rode ochtendgloed reflecteert prachtig op het stille wateroppervlak. Met een vlot dobberen we wat rond op het meertje. De jungle ontwaakt. De eerste rood gekleurde papegaaien vliegen al over ons heen, terwijl verderop enkele vleermuizen een rustige slaapplek zoeken.

Zonsopgang in de Amazone

Zodra we terug zijn bij de lodge, is het al tijd om terug te keren naar Puerto Maldonado. We moeten een vliegtuig halen naar Lima. Het is geen lange bezoek geworden aan de Amazone, maar wel een zeer intens bezoek.

Na een lange kanotocht, een vluchtje in het vliegtuig en een busrit bevind ik mij weer terug in de drukke straten van Lima. Een gekke avond volgt, dat via vage cafés en barretjes uiteindelijk leidt tot een lange nacht in een luxe casino. Het is bizar hoe ik in de ochtend nog rondwandelde in de jungle, en die avond gewoon wodka-cola zit te drinken in de glitter en glamour van een luxe casino.

Overigens, lang nadat ik het casino heb verlaten, komt er een andere pokerspelende Nederlander in exact deze casino spelen. Ik geloof dat het met hem iets slechter is afgelopen, en dat hij nog steeds in Lima verblijft…. Ik besluit om alleen terug te keren naar mijn hotel, genoeg avontuur gehad voor één reis.

Op het forum zijn uiteraard weer meer foto’s te vinden. En natuurlijk is er ook een videoverslag beschikbaar.

Volgende keer weer een nieuw reisverslag op de FOK!frontpage. Na het noorden, oosten en westen, mag u raden welke kant we dan op gaan.

ETA