Foto's: Reisverslag Laos

FOK!ker ETA (Fon-Wan Chan) is reislustig. Daarbij gaat het dan niet om plekken waar de gemiddelde fokker zelf zou komen. Het hoge noorden of naar het oosten, hij reist het af en legt het vast. In zijn FOK!fotoboek kun je een overzicht van al zijn reizen zien.

De komende tijd kunnen we een aantal reisverslagen van hem laten zien. Antarctica, Arctisch gebied, Laos, Peru, Marokko en het Midden Oosten komen langs.

In het vorige reisverslag zaten we in het koude Noorden. Dit keer gaan we richting het Verre Oosten, een totaal andere reis en een stuk warmer.


Laos

Hoewel het toerisme in Laos sterk in opkomst is, is het een land dat vaak wordt overgeslagen in reisbrochures. Buurlanden zoals Vietnam, Thailand en Cambodja hebben de voorkeur bij de meeste reizigers. Gevolg is dat de infrastructuur en faciliteiten van Laos achterblijven vergeleken met haar buurlanden. Voordeel is wel dat je sneller een “echte” indruk krijgt van het Laotiaanse leven zonder dat het beïnvloedt is door massa toerisme.

Reisverslag van Laos, door Fon-Wan Chan
Routekaart

Achterin in een volgepropte tuktuk word ik van de Chinese grenspost naar de Laotiaanse grenspost gereden. Eén persoon hangt zelfs aan de buitenkant van de tuktuk. Het is regenseizoen, maar tot nu toe is het redelijk droog gebleven. Midden in het heuvelachtige jungle gebied staat de Laotiaanse grenspost. Een gebouwtje van niks, maar wel de poort naar een heel andere wereld.

Luang Nam Tha, alleen de naam klinkt al erg exotisch. Het is niet veel meer dan een lang gerekt dorp met huizen en winkeltjes langs de doorgaande weg. Ik kan niet wachten om de omgeving te verkennen, dus met een paar anderen huren we bij aankomst wat brommers en gaan op pad. Zonder kaart en met “Born to be wild” galmend door mijn hoofd.

Omgeving verkennen op een verharde weg is natuurlijk lang niet zo spannend als rondrijden op de landweggetjes. Ik ga van de hoofdstraat af en bevind mij al snel tussen de rijstvelden en rieten huisjes. Mannen en vrouwen staan voorover gebukt in de velden, natuurlijk met een grote ronde strooien hoed. Een waterbuffel die staat te grazen terwijl zijn collega een ploeg voortrekt. Als je al vooraf een bepaald beeld van het Laotiaanse platteland had, dan bevestigd één blik om je heen alles.

Reisverslag van Laos, door Fon-Wan Chan
Typisch Laotiaanse landschap met spelende kinderen langs rijstvelden

De velden maken plaats voor heuvelachtig jungle terrein. Modderige paden leiden over houten jungle bruggetjes en glibberige afdalingen. Met gepaste snelheid rijd ik door de dorpjes heen, kippen schieten vlak voor mijn voorwiel de straat over. Andere gevaren in de dorpjes zijn achtervolgende honden en koeien die paden blokkeren.

Reisverslag van Laos, door Fon-Wan Chan
Houten bruggetjes over het water. Vanzelfsprekend groeten we de dames die naast de brug de was aan het doen zijn.

Ineens staat daar een bordje met een waterval erop. Hey, toch een toeristische trekpleister gevonden! Een oud vrouwtje zit onder een afdakje druk naar mij te zwaaien. Ze spreekt geen Engels, maar door herhaaldelijk te wijzen naar een bord maakt ze mij duidelijk dat ik parkeergeld moet betalen. Ja, zelfs in de jungle van Laos moet je parkeergeld betalen. Voor omgerekend 20 cent mag ik mijn brommer onder het afdakje plaatsen, en voor nog eens 20 cent mag ik doorlopen richting de waterval. De waterval valt uiteindelijk wel tegen, maar het gaat meer om de wandeling erheen dan de waterval zelf.

Reisverslag van Laos, door Fon-Wan Chan
Gezellig dorpje om met je brommer doorheen te scheuren, waarschijnlijk niet erg gewaardeerd door de bewoners.

Na een korte stop bij een stupa op een heuvel, is het tijd om terug te keren naar Luang Nam Tha. Vanaf de heuvel plotten we een koers richting thuisbasis en rijden terug. Het is inmiddels donker geworden. Straatverlichting is er natuurlijk niet. Enige verlichting zijn de koplampen, die een groot aantal insecten aantrekt. Het voelt alsof ik door een warme en vochtige hagelstorm van grote insecten rijd. Ik moet even stoppen om mijn kraag van mijn windjack goed dicht te doen, en om alle insecten onder mijn shirt vandaan te krabben die zich door de open kraag naar binnen hebben gewurmd.

Voordat ik Laos introk, had ik 1,5 week in China doorgebracht. Voor degene die nog nooit in China zijn geweest, Chinees ontbijt voldoet niet echt aan het Westerse ideaalbeeld. Rijstepap en warme groenten zijn in ieder geval niet mijn favoriet voor ontbijt. Laos heeft veel Franse invloeden, “dankzij” hun koloniale verleden. Dus eindelijk kan ik genieten van een simpele toast met eieren, hier had ik al 10 dagen lang naar uitgekeken. Een goed ontbijt is nodig voor vandaag, ik heb een trektocht geregeld door het nationale park Nam Ha.

Reisverslag van Laos, door Fon-Wan Chan
Het moge duidelijk zijn waar de cloud forest zijn naam aan te danken heeft.

Met 3 medereizigers worden we opgepikt door een tuktuk. Om eerlijk te zijn, ik heb geen idee waar het park ligt. We rijden langs dezelfde rijstvelden als gisteren, maar al gauw bevinden we ons in de bergen. Ruim een uur lang rijden we door de cloud forest, een toepasselijke naam omdat de boomtoppen in wolken gehuld zijn. Gedurende de rit door de bergen komen we niemand meer tegen totdat we een dorp bereiken. Het dorp zal ons startpunt zijn voor de trektocht.

Onze gids benadert een van de dorpelingen en houdt een lange discussie. Andere dorpelingen houden enige afstand. Veel buitenstaanders komen hier niet langs, volgens onze chauffeur komt hier slechts een handvol wandelaars langs per maand. Een van de dorpelingen is wel erg nieuwsgierig. In lompen gehuld, staat hij van erg dichtbij ons aan te staren met een glazige blik. Zijn lach laat een half complete gebit zien en fris ruikt het ook niet echt. Aan zijn middel in een stuk beschermende bamboe heeft hij een lange kapmes hangen. Ik vind het maar een vage kerel, en ik denk nog dat het misschien de dronken dorpsgek is. Maar dat blijkt niet zo te zijn, hij is een van de jagers van het dorp en zal ons door de jungle begeleiden.

Reisverslag van Laos, door Fon-Wan Chan
Gezellig wandelen door de jungle, altijd leuk.

Voordat we vertrekken, loopt onze jager de bosjes in. Hij als een gek te kappen en komt een paar minuten later met tevoorschijn met een paar vers gehakte wandelstokken. Cool, maar lijkt mij niet echt nodig op dit brede pad. Ok, het is een beetje glibberen en glijden omdat de modder erg aan mijn schoenzolen plakt. Zodra we van het brede pad afgaan zie ik waarom de wandelstokken nodig zijn. De begroeiing wordt dikker en dikker, en het pad word smaller en smaller. Het is te smal om mijn voeten naast elkaar te plaatsen. Plots zie ik dat het pad steil naar beneden gaat. Het gladde modderige pad is bedekt met een dunne laag vochtige bladeren. Dit gaat interessant worden, het is alsof je bovenaan een zwarte skipiste staat. Zonder die wandelstok was ik nooit heelhuids beneden gekomen. Tot tweemaal toe ga ik onderuit en kan mij net op het pad houden door een boom vast te grijpen. Blij dat ik dit stuk van het pad heb overwonnen stap ik voldaan verder. Echter 10 meter verderop gaat het pad weer steil omlaag. Het is zo steil en glad dat onze jager besluit met zijn hakmes treden in de modderige pad te hakken. Dankzij zijn werk kom ik ook dit stuk voorbij.

Reisverslag van Laos, door Fon-Wan Chan
En dan te bedenken dat hellingen op foto’s veel minder steil lijken dan in werkelijkheid.

Na ongeveer een uur naar beneden klauteren, bereiken we een klein stroompje. Deze volgen we stroomafwaarts. Nu ik op wat makkelijker terrein loop, kan ik eindelijk genieten van de omgeving. De begroeiing is op sommige moment zo dik dat ik maar enkele meters het woud kan inkijken. Dieren zie ik niet, maar ik hoor ze wel. De krekels en vogels maken een hels kabaal. Op dit moment worden we vriendelijk aan herinnert dat het regenseizoen is, een felle tropische stortbui kondigt zich aan. Alleen al het lawaai van al het regen dat zich op het bladerdak stort is indrukwekkend. Ik doe toch maar mijn poncho aan, ondanks dat mijn shirt toch al zeiknat is van mijn zweet.

Reisverslag van Laos, door Fon-Wan Chan
Eindelijk beneden in de vallei. Geen jungle tocht is compleet zonder regenbui en bloedzuigers.

Naar boven lopen is een stuk eenvoudiger, er is meer grip. Alleen heeft de jungle ook hier een verrassing voor ons. De jager voor mij stopt ineens en pakt zijn hakmes. Hij kijkt naar zijn voeten en schraapt daar 2 bloedzuigers vanaf. Dan zie ik pas dat het pad is bezaaid met bloedzuigers. Kleine witte wormpjes zwaaien met hun kop heen en weer, zoekend naar een doelwit. Zodra ze iets hebben gevonden, kruipen ze razendsnel die richting op. Mijn richting dus. Ik loop snel door, maar noodgedwongen moet ik elke minuut even stoppen om de bloedzuigers van mijn broek af te halen. De bloedzuigers zijn verbazingwekkend snel. Het is geen prettig gezicht als er een aantal bloedzuigers op je broek omhoog aan het kruipen zijn. Met mijn wandelstok krijg ik ze op tijd eraf voordat ze een “eetplek” hebben gevonden. Dit gaat net zolang door totdat we weer uit de vallei zijn. Ik krijg nog de kriebels als ik hier aan terugdenk.

Tot onze opluchting zijn we weer terug op het brede pad. Ik vind dat we wel onze lunch hebben verdiend. Voordat ik het door heb schiet de jager weer een smal zijpad op. We kijken elkaar aan en zijn het er snel over eens dat we genoeg glibberige hellingen hebben beklommen. We roepen de jager terug en lopen terug naar het dorp.

Reisverslag van Laos, door Fon-Wan Chan
Terug in het dorp bij een van de bergvolkeren.

Moe en voldaan bereiken we het dorp. Vanuit de hutjes kijken de lokale bewoners ons aan, tja echt netjes zien we er niet uit met onze modderige en natte kleding. Gelukkig wordt mijn glimlach gewoon beantwoord met weer een glimlach. We gaan lunchen bij het dorpshoofd. Hij heeft de grootste hut, dus deze is eenvoudig te vinden. Vanzelfsprekend doe ik mijn modderige schoenen uit voordat de hut inga. De rest doet hetzelfde. Bij het uittrekken van zijn schoen, merkt mijn medewandelaar ineens op dat zijn mooie witte sok bloedrood is geworden. Een bloedzuiger is in zijn schoen gekropen en heeft zich vastgebeten in zijn teen. De jager pakt meteen zijn machete en maakt aanstalten om de bloedzuiger te verwijderen, dit tot grote schrik van onze slachtoffer. Hij springt op en druppelt bloed door de hut heen, dat zal vast wel gewaardeerd worden door de dorpshoofd... Onze chauffeur heeft gelukkig een minder rigoureuze manier en verwijderd de bloedzuiger zonder problemen.

Reisverslag van Laos, door Fon-Wan Chan
Onze Laotiaanse lunch bij het dorpshoofd, met gebakken vis, kroepoek, bonen, bamboe, chilimix en plakrijst.

Terwijl de lunch voorbereid wordt, kan ik een beetje rondkijken. Het dorp is zoals je van een Laotiaanse bergdorp verwacht. Bijna alle gebouwen zijn van hout en hebben een golfplaten of rieten dak. Kippen, honden en varkens lopen langs de modderige straatjes tussen de huizen door.

Dan gaan de hemelsluizen weer open, dit keer een nog fellere regenbui. Voor mij een teken om te gaan schuilen, voor de lokale kinderen het teken om buiten naakt in de regen te gaan spelen. Lunch is gezellig. Het dorpshoofd laat met trots zijn jaren 70 cassette speler zien en zijn certificaten van zijn dorpshoofdschap. Ik zie dan ook plots beweging in een donkere hoek. Er blijken daar 2 mensen te slapen, gezellig toch?

Reisverslag van Laos, door Fon-Wan Chan
Hier hebben ze geen PS3, dus spelen de kinderen gewoon buiten in de modder.

Een lunch en stortbui later vertrekken we weer over de bergweggetjes richting Luang Nam Tha. Mijn kleren zijn nog vochtig, dus is het koud achterin de tuktuk. Ik besluit om maar mijn poncho te gebruiken als jas, wat redelijk goed werkt. Ineens voel ik een kleine prik op mijn rug. Met mijn hand voel ik een klein glibberig iets, instinctief grijp ik het vast en trek het los. Een bloedzuiger is meegelift op mijn poncho vanuit de jungle! Hebben die bloedzuigers mij toch nog te pakken gehad.

De volgende dag komen we na een lange rit door de bergen aan in Luang Prabang. Als Laos al een toeristische hotspot heeft, dan is het Luang Prabang wel. Deze voormalige hoofdstad van Laos herbergt vele plekken die het bezoeken waard zijn. Het is een mooie mix van oude Franse koloniale gebouwen en Laotiaanse gebouwen.

Reisverslag van Laos, door Fon-Wan Chan
Een van de vele tempels in Luang Prabang

Nog voor zonsopgang dwaal ik alleen rond door de straten van Luang Prabang. In de ochtend vindt dan een dagelijks ritueel plaats. Monniken in oranje gewaad lopen in processie door de straten heen. Lokale mensen zitten geknield langs de weg met een pan eten. Elke monnik krijgt een klein schepje eten, en zo verzamelen zij hun eten voor die dag. Een zeer interessante ritueel om op zo’n rustige morgen te volgen.

Reisverslag van Laos, door Fon-Wan Chan
Monniken in processie tijdens het collecteren van voedsel.

Voor een andere blik op Laos pak ik eens voor de verandering de boot. Ik heb wel zin in een relaxte tochtje op de Mekong rivier. Na 1,5 uur varen kom ik aan bij enkele grotten. De boot legt aan bij een drijvende bamboe steiger en ik kan via een trap de grot inlopen. Deze grotten zijn zo interessant omdat deze gevuld zijn met talloze Boeddha beeldjes. Het is een laatste rustplek voor Boeddha beeldjes die niet meer nodig zijn. In plaats van weg te gooien, worden de beeldjes naar deze grot gebracht.

Reisverslag van Laos, door Fon-Wan Chan
Hey, deze lijkt wel een beetje op mij!

De terugweg duurt iets langer dan gepland. Halverwege tussen de grotten en Luang Prabang, hoor ik een knal vanaf de achterkant van onze boot. Het hoge geluid van de motor verraadt dat er iets mis is. En dan liggen we stil in het water. De kapitein kijkt zorgelijk naar achter. Ik kijk ook maar even naar achter om te zien of er geen rook uit de motor komt. Dat valt wel mee. Het is slechts de propeller die is afgebroken. Gelukkig is er een reserve propeller aan boord, maar de enige manier om deze te monteren is vanuit het water. De kapitein trekt plichtmatig zijn shirt uit en springt in het water. Tien minuten en vele hamerslagen later, is de nieuwe propeller gemonteerd en kunnen we weer richting Luang Prabang.

Over hobbelige bergweggetjes komen we de volgende dag aan in Vang Vieng, de backpackers hoofdstad van Laos. Vang Vieng laat een beetje zien hoe het met Laos kan gaan als het massa toerisme echt binnenkomt. Populairste activiteit is “tubing”. Hierbij drijf je op een grote binnenband langzaam de rivier af. Het gaat eigenlijk minder om het drijven, en meer om de frequente stops bij de barretjes langs de rivier waar drank per emmer wordt verkocht. Zolang er niet wordt getubed, verblijven de meeste backpackers in de open bar lounges met een cocktail en kijkend naar oude Friends afleveringen. Ja, ja, dat klinkt heel fantastisch... maar ik kies dus voor iets anders.

Reisverslag van Laos, door Fon-Wan Chan
De avond valt over Vang Vieng

Na de goede ervaringen in Luang Nam Tha, besluit ik met 2 anderen weer wat brommers te huren en de omgeving te gaan verkennen. En in plaats van een waterval, vinden we dit keer enkele grotten. We rijden de hele ochtend rond door het machtig mooie landschap. De andere 2 hebben andere plannen voor de middag, dus ik trek er die middag alleen op uit.

Met mijn te gekke paarse plastic helm scheur ik over het platteland. Op een achteraf weggetje besluit ik dat het wel leuk zou zijn om een stuk te filmen tijdens het rijden. Met de camera in de hand rij is rustig over het pad. Vanzelfsprekend kom ik dan op een spekglad stukje, met als resultaat mijn eerste valpartij van een 2-wieler sinds ik 5 jaar was. Spiegel stuk, rem stuk, scheur in de stuurkap, scheur in mijn broek, diepe kras op mijn nieuwe camera en natuurlijk een dikke deuk in mijn ego. Ik heb in ieder geval een leuke videoclip aan overgehouden...

Reisverslag van Laos, door Fon-Wan Chan
Mijn brommertje is hier nog heel, 5 minuten later is die een klein beetje stuk.

De brommer start gelukkig nog wel, en ik rij rustig terug naar Vang Vieng. Aangekomen bij de verhuurder, laat ik hem de schade zien. Hij vat het goed op, pakt een stoel voor mij en begint meteen aan de brommer te sleutelen. Tijdens de reparatie vraag ik maar eens voorzichtig wat het gaat kosten. Hij pakt een rekenmachine en begint druk te tikken. Ik zag ergens een eigen risico staan van 500 euro, dus ik maak mij licht zorgen. Hij draait de rekenmachine om en laat mij een gigantisch bedrag zien. 1-5-0-0-0-0… ik moet even rustig de nullen tellen en omrekenen. Uiteindelijk is het maar omgerekend 15 euro, daar kom ik nog goed vanaf.

Met een gehavend been heb ik voor de rest van de middag weinig zin in meer brommer rijden. Tja, dan valt er weinig anders te doen dan een cocktail bestellen in een lounge bar, en samen met de langharige backpackers Friends gaan kijken.

Reisverslag van Laos, door Fon-Wan Chan
Met een cocktail zittend op een terras kan je ook goed genieten van het landschap.

De volgende stop is Vientiane, de hoofdstad van Laos. Helaas door voedselvergiftiging heb ik weinig van de stad mee kunnen krijgen. Vanuit Vientiane pak ik de nachttrein naar Thailand, en houdt mijn reisverslag over Laos op.

Meer foto's van deze reis zijn te vinden op het forum.

Volgende week weer een nieuw reisverslag op de FOK!frontpage, uiteraard weer van een ander continent.

ETA


Tekst en foto’s: Fon-Wan Chan