Mon carnet de Tour (4) (Tourdagboekje)
Eindelijk, daar zijn de eerste wegen met een stijgingsgraad, daar zijn de eerste plaatsen die niet met "côte" maar met "col" beginnen. Daar zijn de eerste hellingen die op een berg beginnen te lijken. Het werd verdorie tijd. En zelfs daarop kon onze sympathieke maar stoïcijnse Kazak Alexandre Vinokourov niet wachten, hij plaatste niet zoals verwacht vandaag zijn eerste "move" van deze Tour, maar deed dat donderdag al. Op de schijnbare schaatspiste van Nancy reed hij weg met de jonge Italiaan Bernucci, die de rit won, maar vooral hij kwam door de bonificatieseconden en de luttele tijdswinst toch al terug op een minuut van The Yellow King, zoals ze Lance bij de Amerikaanse zender tegenwoordig schijnen te noemen. Hoe ik dat te weten ben gekomen? Ze zitten blijkbaar naast Wuyts en zijn co Hans (of zou hij het zelf als Gans uitspreken?) De Clercq in de commentatorcabines. Een een kabaal die gasten maken, jongens toch , Wuyts moet er stilaan doof van worden. Niet dat dit erg zou zijn, blind was hij schijnbaar toch al geruime tijd.
Maar Nancy bracht dus terug wat spektakel in deze Tour, niet alleen door de aanval van Vino, maar ook al omdat thuisrijder en koploper Mengin opeens besliste in volle "pope-stijl" de grond van zijn thuisplaats te kussen. Het halve peloton besloot spontaan zijn voorbeeld te volgen. Mooi zo, tradities zijn er om in ere te houden.