HZO - Help! Mijn kind is een ...

Iedere zondagmorgen deel ik als Het Zondags Orakel mijn gedachtekronkels over een column of columns van de afgelopen week. Voor de goede orde: ik heb niet altijd gelijk. Ik heb wel altijd een mening.

Vandaag over ontspoorde gezinnen.

Leer toch eens opvoeden! – Days-Of-Wild
Geen betere manier om de gruwelijke realiteit te laten zien, dan het weergeven van eigen ervaringen. Jean-Paul laat met zijn ervaring met een reeds gruwelijk ontspoord gezin met ZES(!) kinderen uitstekend zien hoe opvoeding de mist in kan gaan. Waarbij de ergernis zich vooral naar de directe omgeving vreselijk laat gelden.

Maar goed. Met zes kinderen ben je ook wel heel snel tot overlast. Zelfs als je zes kinderen uitstekend hebt opgevoed, kun je het treffen dat ze allemaal een keer zo'n dag hebben dat ze stuk voor stuk het bloed onder je nagels vandaan trekken. Als je dan toevallig op een begrafenis bent, zijn jullie wel degelijk 'dat ontspoorde gezin'. Blèrende kinderen doen het nooit zo goed bij  rouwende weduwen. Ook als de weduwe weet dat die kinderen normaal hartstikke lief zijn.

Aan de andere kant kan één enkel blèrend kind de sfeer ook aardig verzieken. Neem een overvolle supermarkt waar één kutkind loopt te janken en zeuren. Dat hoeft niet eens bij de overvolle kassa's te gebeuren. Het gekrijs overbrugt moeiteloos de afstand van de chips tot aan de kassa's en is vanaf dat moment door niemand te negeren. Waar je eerst nog alleen aan zegeltjes en kortingsbonnen dacht, ben je ineens in gedachten andermans kind in elkaar aan het meppen. Je fantaseert over jouw vuist die de wenkbrauw van een vijfjarige opensplijt en een straal bloed die uit de ontstane wond spuit!

Maar goed. Ook hier geldt dat het zomaar een beroerde dag kan zijn. Ik heb zelf twee jongens volwassen gekregen en doorgaans kon ik daar heel redelijk mee in de openbaarheid verschijnen. Toch liep ook dat wel eens uit de klauwen. Soms was de ene een keer lastig en soms de andere. Maar als ze allebei een pestbui hadden, hadden we er echt wel een stevige kluif aan! Toch kwam dat weinig voor. De omgeving had vette pech als het een keertje raak was, maar als ouders kenden wij de 'gemiddelden' heel goed. Voor ons waren die uitzonderingen prima te verdragen, omdat we wisten dat we eigenlijk vreselijk leuke jongens hadden.

Goed beschouwd is het dus ook wel lastig om een oordeel te vellen naar aanleiding van één verrot incident. Bij goed opgevoede kinderen stellen we ons al snel de Von Trapp-familie uit The Sound of Music voor. Kinderen die in ganzenpas achter pa en ma aanlopen en af en toe (op bevel) nog een lekker deuntje kunnen zingen ook. Alleen is dat toch wel echt een sprookje. Die geile tienerdochter had inmiddels ook de menstruerende leeftijd bereikt en ik kan me niet voorstellen dat zij niet regelmatig een ongelooflijk rotwijf moet zijn geweest.
Maar dat zie je natuurlijk niet terug in een musical.

Hoe herken je dan eigenlijk een goede opvoeding? Feitelijk is dat lastig aan te geven. Jonge kinderen die zich misdragen zijn niet meteen een indicatie. Kinderen misdragen zich nu eenmaal regelmatig. Ouders proberen dat in goede banen te leiden en soms mislukt dat. Sommige kinderen hebben een stevige eigen wil en zijn niet zomaar te sturen. Maar het grootste deel groeit uiteindelijk toch wel uit tot heel redelijke volwassenen. En met redelijke volwassen kinderen, heb je het als ouder niet eens zo slecht gedaan.

Als er een continue ontsporing is en die momenten waar wij allemaal last van hebben dagelijkse kost zijn, is het een ander verhaal. Dan moet je een sterk kind zijn om het in de toekomst te redden. Maar zou dat schreeuwende kind in de supermarkt niet de volgende dag poeslief kunnen zijn en twintig jaar later geen voorbeeldburger kunnen worden?

Of volkszanger. Je kunt niet alles hebben, maar een ramp is het ook weer niet.