HZO - Hij Gelooft in Mij

Iedere zondagmorgen deel ik als Het Zondags Orakel mijn gedachtekronkels over een column of columns van de afgelopen week. Voor de goede orde: ik heb niet altijd gelijk. Ik heb wel altijd een mening.

Vandaag over André Hazes.

De wederopstanding van André Hazes – Zonnetje40
Toen ik de titel van deze column zag, verwachtte ik stiekem een prachtig debat tussen haters en liefhebbers van André.  Ik achtte Trudy wel een Hazes- én musicalfan, die een prachtig lofdicht op dit schitterende initiatief neer zou pennen.

Maar wat doet ze me aan? Trudy omschrijft daar even briljant het denkproces dat in huis Van den Ende vooraf is gegaan aan dit project! Daar ging mijn discussie!

Maar goed. Dat is dan weer het voordeel van mijn taak als Zondags Orakel. Als ergens niet de door mij gewenste discussie ontstaat, begin ik hem op zondag gewoon zelf.

Eerst de bijzaken.

Ik hou niet van musicals, dus 'Hij Gelooft in Mij' doet mij niet veel. Knap stukje werk en ik weet zeker dat Van den Ende kwaliteit levert, maar ik ben niet zo gevoelig voor gezongen toneelstukken. Het is altijd zo'n overkill aan liedjes.

Rachel Hazes doet mij nog veel minder. Raar mens. Als tiener wilde ze met haar veel oudere idool trouwen en dat is nog gelukt ook. Ze hangt een beetje de elite van Amsterdam uit, maar eigenlijk teert ze gewoon op haar tieneridool, zonder ooit ook maar iets met haar leven te hebben gedaan.

Met de kinderen van André heb ik medelijden. Vanuit de bladen en commentaren zou je een bepaald beeld kunnen vormen. Misschien geen echt positief beeld. Maar uiteindelijk blijven het toch gewoon kinderen die in een heel vreemde setting zijn opgegroeid en daarbij ook nog eens hun vader veel te vroeg zijn verloren. Stel je alleen maar eens voor dat Joop van den Ende bij jou langskomt om te vragen of hij een musical over je overleden ouweheer mag maken. Die hebben nooit een normale jeugd gekend.

Maar dan de hoofdzaak: André Hazes zelf.

Man, wat had ik een hekel aan zijn liedjes! Wat een belabberde teksten! Wat heb ik me geërgerd aan dat publiek bij zijn grote optredens! Maar wat een dijk van een zanger is het uiteindelijk geweest!

Ja, u leest het goed! “Een dijk van een zanger!” Over smaak valt te twisten en ik ben nu eenmaal niet van de smartlappen. Maar zingen kon hij. En waar ik later achter kwam, was dat hij stiekem toch ook niet zulke heel verkeerde liedjes schreef. Opnieuw: niet mijn smaak. Er is alleen niemand die het hem nadoet. Ieder ander die een liedje van André Hazes zingt, komt op z'n best tot een matige cover. Zelf heb ik al pogingen gewaagd en kwam er toen pas achter hoe ver je bij het origineel vandaan blijft.
En juist dan word je nederig tegenover André Hazes. Eén van de grootste zangers die ons land heeft gekend.

En dat zonder zangcoaches. Zonder Nick en Simon of die schele Trijntje. Puur naturel een grootse strot. Het intiemste liedje kon hij aan een uitverkocht Ahoy overbrengen en tegelijkertijd richten aan één persoon in die immense hal. Eigenlijk moet iedere zanger of zangeres in Nederland af en toe eens nederig bij dat afzichtelijke beeldje in Amsterdam gaan staan en even tot besef komen dat ze in vergelijking tot André zelf maar een stelletje prutsers zijn.

Over smaak valt te twisten. Maar blijf af van één van de grootste stemmen, die Nederland ooit heeft gekend. Je zou af en toe hooguit wensen dat hij een ander genre had gezongen en nooit met dat maffe wijf met die idiote ouders was getrouwd. Misschien had een andere schoonmoeder hem wel over kunnen halen om vaker de blues te gaan zingen in kleine theatertjes.

Dan zou ik nog steeds dik betalen om hem nog eens live te horen zingen.