Moord in Aerdenhout (17)
"Jullie kind? En dat wist je zeker?" vroeg Margreet.
"Ja, dat hadden mijn medewerkers al uitgezocht."
"Hoe?"
"DNA."
"Anders was je daar nooit geweest", zei Margreet afkeurend.
"Misschien. Maar even iets anders: geen van beiden hebben mij ontvoerd. Immers, mijn kind zou weliswaar minder bruin geweest zijn dan Isabel - zij was donkerbruin - ik had hen herkend omdat ik hun huid heb gezien. Ze waren blank, mijn ontvoerders."
"Dan zijn wij terug bij het begin", stelde Margreet koeltjes vast.
"Dat hoeft niet per se", zei Violet. "Je hebt veel vrouwen afgekocht, telkens met hetzelfde bedrag. Wanneer het echt te heet werd onder je voeten, of je bedrijf, zorgde je er persoonlijk voor dat er aangepaste regelingen kwamen voor de vrouwen. Eigenlijk deed je dat alleen wanneer er zwangerschappen in de lucht hingen."
Violet keek naar buiten. Haar hersens werkten op volle toeren. Dan plotseling:
"Margreet, daag ze uit in de media. Zeg dat een van de vrouwen is opgepakt. We moeten versnellen in deze zaak."
"Waarom? Ze gooien stenen door de ramen, versnellen is hier niet de issue", zei Margreet droog.
"Daar gaat het niet om, Margreet. Het gaat erom dat wij zelf bepalen hoe snel iets op elkaar volgt, niet zij. Wij nemen de regie in handen, we wachten niet als slaven, mee eens?" Margreet dacht na, pakte haar telefoon en liep de kamer uit.
"Eindelijk met zijn tweeën", zei Mason voorzichtig. Violet keek hem bedenkelijk aan.
"Ga je mij ook afkopen met een ton? Ik kan je nu al melden dat mijn prijs veel hoger ligt", zei ze op een scherpe toon.
"Zeg je prijs en ik betaal hem. Een miljoen, twee?"
"Een ton waarheid, dat is alles", zei ze terwijl ze op een poef recht tegenover hem ging zitten.
"Jij denkt dat geld je alles kan verschaffen. Vrouwen als ik zijn niet te koop, Mason. Ik ga voor een soort puurheid die jij nooit zult kunnen begrijpen." Hij lachte schaapachtig.
"Ach ja, liefde, genegenheid. Geloof mij: alles is te koop. Nu heb je waarschijnlijk alles, maar er zijn momenten in ieders leven dat dit niet zo is en dat je begeertes hebt die veel geld kosten."
"Klopt Mason, ik heb ze ook, begeertes. Vrouwelijke begeertes in de breedste zin van het woord. Maar, betekent dit dat ik mijn lichaam aan jou zou geven? Nee, ik zou mijn lichaam alleen geven als jij je geest en lichaam aan mij geeft. In liefde ervaart de mens zijn breedste spectrum van zijn of haar zijn. Dan voel je tot het diepst wat je denkt te zijn. Ik wil je ziel in mijn vezels ervaren, dan pas geef ik mijzelf. Tot die tijd kun jij alleen luisteren wat ik je te melden hebt. Dat snap je wel, hè?" Mason leek overrompeld door deze woordenstroom van een vrouw.
"Uh, ja. Ik lijk niet anders te kunnen."
"Jij maakt je keuzes, ik niet, ik maak de mijne. Jij zit nu met de gecompliceerde toestand dat je ontvoerd bent geweest, dat je verkracht bent en dat deze vrouw, al dan niet in opdracht, jou straks een kind gaat bezorgen waar jij totaal geen behoefte aan hebt. Ze bezorgt jou dat kind omdat zij beseft dat het jouw imperium ineen kan laten storten als een kaartenpakhuis. Maar luister, jij zult nooit bij een bijstand hoeven aankloppen. Jij kan doen wat je wilt, altijd. Dat weten deze vrouwen, dus ze proberen je in je hart te raken. Dat gaan ze doen, Mason. Ze gaan je raken waar het geven van geld geen enkele betekenis meer heeft. Hun enige onzekerheid zou kunnen zijn dat het jou geen ene reet doet. Doet het jou iets?"
"Verdomme, wat denk je zelf?"
"Ik weet het niet, Mason. Je probeerde mij net nog te versieren."
"Ach ja, ik blijf een man."
"Een man die denk met zijn penis."
"Een man die denkt in uitdagingen. Een man die zich snel verveelt. En ja, een man die genoeg geld heeft iets spannends in te vullen voor die momenten van verveling. En Violet, ik zal mijn verantwoording dragen. Als ze met een kind aan komen sjouwen en het wordt bewezen dat het van mij is, al dan niet onder dwang gemaakt, dan nog zal ik mijn verantwoording nemen. Dat kind krijgt al mijn liefde, zoals Clark die gekregen heeft."
"Mason, het zal de vrouw niet gaan om erkenning van het kind, maar om de publieke opinie tegen jou te mobiliseren. Je serieuzere zakenpartners zullen raar opkijken. De vrouw zal ongetwijfeld weten dat het meeste geld door de Marksons verdiend wordt in het sterk conservatieve deel van Amerika. Ik verwacht een aanval via de serieuze roddelbladen."
"Hoe serieus zijn serieuze roddelbladen, Violet?"
"Je moest eens weten, Mason", zei Margreet rustig.
"Waar het nu even om gaat is: waar wordt er aangevallen?. En dan bedoel ik echt niet alleen een aanval op je integriteit. Ik bedoel een aanval op je leven. Ik weet zeker dat we dit feit niet kunnen uitsluiten."
Violet had haar laatste woorden amper uitgesproken of de stroom viel uit in de kamer. De televisie zweeg, verlichting doofde abrupt. Twee persoonlijke lijfwachten van de Marksons hadden de deur geforceerd en renden naar binnen met getrokken wapens.
"Zo, dit is in ieder geval efficiënt", zei Margreet droog. Clark rende de grote hotelkamer ook in. Maddy niet, ze was nergens te bekennen. Niemand vroeg naar haar. Clark gooide de deur met een zwaai dicht. Een paar seconden erna werd er op de deur geklopt.
"Wie?" schreeuwde een van Masons lijfwachten.
