Onder het ijs (2) (slot)
Het eerste deel lees je hier.
Even verstijfde ze, zo geschrokken van het feit dat ze door het ijs zakte dat ze niet in staat was om te handelen. Uit haar neus ontsnapten luchtbellen. Bewegingsloos zakte ze dieper en dieper in het water. De kou en gebrek aan adem schudden haar wakker. Ze voelde paniek. Waar moest ze heen? Ze probeerde zich te oriënteren. Maar waar ze ook keek, alles was even zwart. Naar boven. Ze moest naar boven. Ze zwom met haar armen en één been. Haar linkerbeen deed te veel pijn om te bewegen. Naar boven. Hoe hoger ze kwam, hoe lichter het werd. Uit alle macht zwom ze richting het grijsblauw. Haar handen raakten het ijs. Ze sloeg ertegenaan. Ze stompte zo hard ze kon. The young man you've all been waiting for.
Naar het donker. Dat herinnerde ze zich. Als je onder het ijs schiet, zwem naar waar het donker is. Maar nergens zag ze een donkere vlek in het oppervlak. Tonight we want you to don't fight it. Ze draaide zich zodat ze met haar voet omhoog kwam. Ze trapte. Ze probeerde haar hak in het ijs te boren. Nog een trap. Nog een. Haar trappen veroorzaakten een scheur in het ijs, maar ze kwam er niet doorheen. Feel it. Nog eens trappen. En nog eens. Don't fight the feeling. Haar krachten waren tanende. Ze kon bijna niet meer. Ze mocht niet doodgaan. Ze zou doodgaan als ze niet doortrapte. Gotta feel the feeling. Ze probeerde te schreeuwen, maar ze had er bijna geen adem meer voor.
Ze stond achterin een zaal, achter een uitzinnige menigte. Er waren overwegend zwarte vrouwen met stevige billen. Ze dansten uitzinnig. Sommige vrouwen stonden met de handen naar de hemel gericht, het hoofd in de nek, ze gilden en joelden luid. De zaal was afgeladen. Boven de zaal hing een groot balkon. Op het balkon stond een grote groep mensen. Mensen duwden elkaar, sommigen hingen half over de balustrade. Maar er was geen paniek. De mensen op het balkon waren al even uitzinnig. De mensen die zich over de reling bogen, richtten zich, veelal met gestrekte armen, naar voren. Alles en iedereen was naar voren gericht. Naar het podium voor in de zaal. Op het podium stonden acht mannen. Eén man was het onbetwiste middelpunt. Een prachtige chocoladebruine man, met kort kroeshaar. Hij droeg een roodpaars jasje en een grijze linnen broek. Voor hem stond een microfoonstandaard met een grote microfoon. Hij bewoog atletisch om de standaard, hem naar zich toetrekkend en wegduwend alsof hij er niet alleen in zong, maar er ook mee danste.
Ze stapte naar voren. Ze moest naar voren. Ze wrong zich tussen de menigte. Naar voren, naar dat podium, naar die man. Naar die stem. Die rauwe volle stem.
Ze voelde bezwete lijven tegen zich aan. Het was warm in de zaal. It's all right, it's all right, it's all right. Haar doorweekte kleren plakten tegen haar lijf. IJskoud water gleed over haar rug, droop uit haar kleren op de grond. Ze voelde het nauwelijks. De pijn in haar been leek evenzogoed weg te ebben. Ze voelde haar lichaam amper, het was slechts een omhulsel geworden. Wat ze voelde, zat dieper en werd sterker en sterker. Dat gevoel werd steeds minder gehinderd door de pijn en de kou in haar lijf, ze voelde zich warm worden van binnenuit.
Believe me when I say it's alright. Ze drong zich verder naar voren, verder richting dat podium, naar voren, naar die zanger met zijn zalvende stem en woorden. Long as I know, long as I know that you love me. Baby, it's all right. Ze was het podium tot op een paar meter genaderd. De saxofonist boog zich voorover en blies zich met sensationele swing de longen uit het lijf. Hij leek haar aan te kijken, hij knikte naar haar. Baby, it's all right.
Haar paniek leek te vervagen. Het kostte haar te veel energie. Nog een keer trapte ze uit alle macht tegen het ijs. Maar ze had er nauwelijks nog kracht voor. Nog een keer sloeg ze met haar vuisten tegen de blauwgrijze laag die haar onder water hield. Nog een keer. Baby, it's all right. Ze gaf op. Met gespreide armen en benen, zakte ze dieper onder water. That's why I love you, for those sentimental reasons.
Haar kleren waren droog. Ze stond nagenoeg vooraan. Ze voelde geen kou meer, geen paniek, geen pijn. Geen eenzaamheid. One more time, everybody twist. Ze begon te dansen, ze had niet besloten te dansen, ze moest. Ze was overgeleverd, alle controle verloren. Round and round. Ze draaide, iedereen draaide. Ze werd vastgepakt. Samen met iemand die ze nooit eerder zag, zwierde ze. Hangend aan elkaars armen zwierden ze in de rondte. Round and round. Aangejaagd door het swingende ritme en die zalige saxofoon. De onbekende man liet los. Ze stond weer alleen, maar danste door. Everybody's got a handkerchief. Get it out for me. Take it round. Take the handkerchief round. Ze droeg een sjaaltje. Met trillende vingers van opwinding maakte ze het los. Een heerlijk gevoel van bevrijding maakte zich van haar meester. Take the handkerchief round and round. Ze gooide haar armen de lucht in en zwaaide haar sjaaltje zo hard ze kon. Round and round. Ze zou alles doen voor deze man. Bij hem was alles goed, door hem. Ze ervoer een blind geloof in deze man. Knapper en sexyer dan ze ooit een man had gezien. En zijn stem was van een schoonheid die bijna pijn deed. Ongrijpbaar, in hoog tempo wisselend tussen zoet, donker, rauw en zacht. Maar altijd even emotioneel en oprecht.
Ze had hem nooit eerder gezien of gehoord. Maar in de korte tijd dat ze hier was, had ze een rotsvast vertrouwen in hem gekregen. Hij kwam dieper bij haar binnen dan iemand of iets ooit had gedaan. Ze was nooit gelovig geweest, maar wat ze hier meemaakte, was een nagenoeg religieuze ervaring.
Bring it on home to me. Let me hear you say: Yeah. Iedereen leek te voelen als zij. Als volgeling. Er werd gegild en gejoeld. Yeah! Yeah! Yeah! Meer mensen verloren de controle over hun lichaam. Mensen sprongen uitzinnig. Om haar heen vielen mensen flauw. Ze gilde zo hard als ze kon. Hij had haar alles kunnen laten roepen. Maar het was dat ene simpele woordje. Yeah! Steeds weer. Dat kleine woordje wat alles in zich had wat ze nodig had. Een bewijs dat alles goed was. Verpakt in slechts vier letters. You've got to do that for me one more time. Let me hear you say: Yeah. Ze sprong, zwaaide met haar armen. Haar dansen was een soort kronkelen geworden. Alsof ze bezeten was geraakt, maar met positieve energie. Bring it on home to me. Ze liet alles los. Ze zakte door haar knieën, ze viel op de grond, maar het deed geen pijn. Ze voelde de val niet eens. Het voelde alsof ze werd neergelegd op een zacht bed. Boven zich zag ze die prachtige man. Hij hing aan zijn microfoonstandaard. Ooh, make me weep. You can make me cry. See me comin' and you can pass me by. I know that nothin', nothin' can ever change this love I have for you.
Ze lag op de grond. Om haar heen danste de menigte extatisch door. Ze was niet bang om vertrapt te worden. Iedereen danste ruim om haar heen, alsof er een onzichtbare muur om haar heen stond die haar beschermde. Ze begon minder scherp te zien. Ze probeerde te bewegen, maar ze had geen kracht om haar lichaam te besturen. De ruimte werd lichter, witter. If you wanted to leave me and roam. When you get back pretty baby. I'd just say: welcome home. Ze had het gevoel dat ze wegzakte, alsof ze oploste. Zou ze hier doodgaan? Het maakte niet uit. Het was goed. Van een plek als deze had ze nooit durven dromen. Een plek waar alles goed was. Als ze moest sterven, dan hier, dan nu. Sterven in pure schoonheid. Een plek waar ze geliefd werd. Waar iedereen van elkaar hield. I know that nothin', nothin' can ever change the love I have for you. Ze zakte verder weg. Ze glimlachte. Alles was goed.