Gesprekken met een comapatiënt (3)

(Deel 3 van een korte serie over een jonge vrouw die aan het bed van een comapatiënt een bekentenis aflegt. Lees hier deel 1 en deel 2)

‘Wat moet ik nou?
Ik wilde je wat leuks vertellen. In het café van Julien. Alleen aan jou, ik wilde het alleen aan jou vertellen. En daarna keihard dronken worden. En dansen.
Maar in plaats daarvan slaan ze je bijna dood. De vuile, vuile klootzakken.
Het was zo oneerlijk. Jij tegen hun.
En het was mijn schuld. Dat spijt me zo.

Ik wilde weggaan. Hier, weggaan hier. Omdat ik niet goed voor jou ben.
Maar ik kan het niet.

Ik moet toch bij jou zijn...

Merk je dat ik minder ratel? Kan je me überhaupt horen? Soms voel ik me zo’n debiel omdat ik hier dagen aan jouw bed zit. Dat ik maar tegen je praat en praat en praat... Dat ik je voorlees...en ook door je haar streel...
Terwijl jij er misschien niets van merkt...

Ik droog mijn tranen aan jouw laken. En als het laken een beetje nat is geworden, leg ik de vochtige plek op een bloot stukje huid van jou... En hoop ik dat je het voelt...
Stom hé?

Ik treiter de verpleegsters omdat ik hoop dat ze je dan wakker maken. Zodat ze eerder van jou en vooral van mij af zijn... Ik kijk uren uit het raam... En iedere keer als er een half uur voorbij is, draai ik me om. En kijk ik naar je, of je ontwaakt bent... Ieder half uur geef ik jou en mij een nieuwe kans.

Je pist in een zak. Wist je dat wel? En je wangen zijn nog verder ingevallen dan normaal. Wit. Wit ben je.

Stel nou dat je een pedofiel bent... maar ook filatelist... Wat allebei verschrikkelijke aandoeningen zijn natuurlijk... Zou je dan ook voornamelijk kinderpostzegels sparen...?

Ik krijg steeds minder te vertellen. Ik maak niet zo heel veel mee hier aan jouw bed. Ik heb ergens gelezen dat het belangrijk is om te blijven praten tegen comateuzen. Grappig woord. Comateuzen... Dat zou ervoor zorgen dat mensen niet verder wegzakken in hun coma. Dus ik blijf maar praten. Dat is lastig zonder input van anderen. Ik dacht dat ik genoeg stof voor jaren had. Maar ik verval toch ook steeds vaker in het voorlezen. Omdat mijn eigen inspiratie minder wordt...      
Erg eigenlijk.

Dat van die verpleegsters was trouwens niet waar. Grapje, heel flauw. Zij zijn echt heel lief. Behalve als ze wassen. Daar zit geen enkele tederheid in. Zoals ze schrobben met hun ruwe washanden... Ik behandel de vaat nog voorzichtiger.

Zouden ze boeken hebben bij de ziekenhuisbibliotheek over grootse ontsnappingen? Misschien als ik je dat voorlees, leer je daar van. Misschien geef ik daarmee een tip waardoor jij uit je coma kan ontsnappen. Goed bedacht, toch?

Kan je eigenlijk niet gewoon thuis comateus zijn? Aan zo heel veel apparaten zit je nou ook weer niet gekoppeld. Die kunnen best mee... Misschien zou het wel kunnen... Maar vertrouwen ze mij niet. Bang dat ik je niet goed verzorg. Of dat ik me aan je vergrijp.
Net zoals in Hable Con Ella. Geweldig is die film, hè?!
Als je hier weer uitkomt, krijg je die van mij. En de muziek ook. Die is ook zo prachtig.

Ik kan natuurlijk ook gewoon vaker voor je zingen. Dat vind je fijn toch? Ik moet toch wat liedjes in mijn hoofd stampen. Ik heb over een maand een concertje. Niet zo bijzonder. Het verdient wel aardig.

Ik kocht laatst een cd’tje. Gek was dat. Om alleen een cd te kopen zonder dat jij daar eerst je mening over gegeven hebt... Dat is echt lang geleden... "Synchronized" heet het. Van Dial. Of precies andersom. Er staan echt veel mooie liedjes op.    
Maar eentje is echt om in je broek te pissen... zo mooi. Of in een zak zoals jij. Zal ik het zingen?

How could I ever think that this would last forever?
you never saw, you never saw the real me. It was all a lie…

Oh. Kut. Wie hou ik voor de gek? Mijn woorden en inspiratie raken niet op.
Alleen de woorden die ik durf uit te spreken.
Ik ben niet helemaal eerlijk tegen je geweest...'

[Wordt vervolgd]