De 'geneugten' van het feminisme?
Dat de ontwikkeling in de muziekwereld van de laatste jaren 'Opa Henk' al wat ontgaan was, sinds Mozart zijn laatste fenomenale stukken ten gehore bracht in Wenen, was zelfs deze 'oldfag' nog niet ontgaan. De opkomst van 'verdorven' muziekstijlen als jazz, blues, rock & roll en alle verdere aanverwanten deed mij dan ook veelvuldig de oren bloeden. Zelfs de bazenmelodieën die County & Western bracht mocht dit leed niet verzachten. De opkomst van (c)rap en 'ritme en blauw' deden me zelfs verlangen naar een wereld zonder verder geluid, hoe treurig dat verder ook maar zou zijn.
Boze, of slechts boos acterende, getintelingen blèrend over 'ho's', 'pimps' en 'guns', nodeloos geweld verheerlijkend in hun 'hoods' en k*nkerend op die boze witman en 'da police' zetten de toon van de laatste decennia. Klagend over al dat onrecht wat hen was aangedaan konden zij gelukkig hun tranen drogen met stapels 'dough', hun dorst lessend met de duurste champie en cognac, lurkend aan een Cubaanse sigaar in hun yakuzi terwijl ze, in een verder hagelwitte buurt gelegen, 'crib' verkeerden. Natuurlijk compleet met hekken waar 'The Don' een strakke plasser van zou krijgen en verder ook een uitgebreide 'security' om ongewenste bezoekers te weren.
Dat die security bepaald niet alleen maar was om te laten zien hoe 'well' het de uitvoerend artiest gegaan was bleek ook wel uit het feit dat de gemiddelde leeftijd van de doorsnee 'gangsta-(c)rappa' zelden de dertig overschreed. Zich laten vervoeren in zwaar gepantserde limousines bleek dan ook vaak geen oplossing: de jaloerse doorsnee-'nigga' ging van vuistvuurwapen over op wapens die op de slagvelden van de wereld beter tot hun recht zouden komen. De kogels uit een AK47 en M16 gaan als een mes door de zachte boter! Het gros van de bepantserde ramen is slechts opgewassen tegen wat lichter kaliber. Daarbij: wat heeft het voor nut om je in een dichte en getinte limo te vervoeren? Daarin kun je natuurlijk je 'wealth' niet fijn 'showen' terwijl je bassen vol staan te 'pumpen' op je 'beats'! Open die ramen dus, langzaam rijdend zodat iedereen je goed kan waarnemen, zowel audueel als visueel! Dat je het daarmee wel heel gemakkelijk maakt voor jaloerse snoodaards was blijkbaar maar bijzaak!
Maar goed, duidelijk dat gangsta-(c)rap dus niet tot mijn favo muziekstijlen behoort lijkt me. De 'muziek'stijl, waarin dus het leven in 'da hood' geromantiseerd wordt, en het leven als een 'gangsta' als de normaalste (of misschien wel enige) zaak van de wereld wordt voorgesteld, ging ook 'nogal stevig' om met een andere levensvorm in 'da hood'. En niet één van de weinisten want we hebben het hier over het 'verschijnsel' van de vrouw. Deze staat echter in de rapcommunity beter bekend als 'da bitch', 'da ho' en meer van dat fraais. Als vrouw was je in de wereld van de rap eigenlijk niet meer als een gebruiksvoorwerp, vaak zelfs voor eenmalig gebruik leek het wel. Zo gauw er een 'krasje' op je 'ho' zat, waarmee je de vorige dag nog fijn de bink had uitgehangen, werd zij subiet ingeruild voor een nieuwer exemplaar. En wat er verder met het oude exemplaar gebeurde? Ach, het was toch maar een 'ho' tenslotte!
Hoewel 'Ome Henk' bepaald geen 'woke snowflake' is kon dit soort gedrag ook mijn goedkeuring bepaald niet meedragen. Ik had mijn hoop daarom ook gevestigd op de 'empowerment' van de 'sistas'. Een opstand van de vrouwen in 'da hood' tegen dit soort beestachtig gedrag, beginnend met vrouwen in de muziek die van zich zouden laten horen dat ze het niet meer pikten om als tweederangs individu te worden behandeld door hun 'brothas'. Even leek het er dan ook van te komen door zelfverzekerde vrouwen doch plots, wanneer je het niet verwacht, kom je dan dit tegen:
Zucht, 'Opa Henk' gaat weer fijn een moppie Mozart aanzetten en terugverlangen naar de tijd dat er nog 'echte muziek' werd gemaakt en er, ook door vrouwen zelf, enig respect was voor de mooiste uitvinding aller tijden: de vrouw!